Αλάσκα

«Τα ψέματα δεν είναι πάντα κακά. Τα ψέματα -όπως και οι αλήθειες- είναι κακά όταν τα πει κακός άνθρωπος, ακόμα και την αλήθεια να πει κακός άνθρωπος μπορεί να βλάψει. Εγώ το ξέρω, δεν είμαι καλός άνθρωπος, δεν λέω ότι είμαι κακός αλλά έχω κάνει πράγματα στη ζωή μου και καλό δεν με θεωρώ. Για αυτό δεν θα ακούσεις ποτέ την αλήθεια από εμένα, δεν τολμάω να στη πω. Αλλά ούτε ψέμα μπορώ να σου πω».

Μια μητέρα περιμένει την κόρη της να επιστρέψει από ένα μακρινό ταξίδι. Η σοφίτα του σπιτιού είναι σχεδόν έτοιμη να την υποδεχτεί. Σχεδόν, όχι ακόμα. Κοντεύει να γίνει δωμάτιο, σαν τα κανονικά, τα πιο χαρισματικά που όταν ανοίγεις τις κουρτίνες το φως τα πλημμυρίζει. Όμως αυτή η σοφίτα, αν και σκοτεινή και κρύα και γεμάτη υγρασία, πάντα ήταν το αγαπημένο δωμάτιο της κόρης της γιατί στον τοίχο της κρέμεται –ακόμα και τώρα- ο παλιός της χάρτης. Ένας χάρτης μαγικός για αυτήν. Και στην πάνω αριστερή γωνία του -παρά τη φθορά- την περιμένει η αγαπημένη της Αλάσκα.