«Ο κατάθλας» της Λένας Κιτσοπούλου στο θέατρο Olvio

Ο Λάκης, σέρνεται με το στενό, μίζερο στόμα του μέσα στο πατρικό του σπίτι στο χωριό. Όλα τον στοιχειώνουν. Έξω, η φύση αναπνέει, κοιμάται και ξυπνάει χωρίς προσδοκίες. Μέσα στο σπίτι, ο Λάκης, παρέα με μια μύγα. Το σπίτι που μεγάλωσε, έχει πάρει τη μορφή της ψυχής του.

Παλεύει να ξεφύγει από τα όρια του σπιτιού, των αναμνήσεων, των γονιδίων, των προσδοκιών μιας ολόκληρης κοινωνικής δομής. Όλα τον ενοχλούν. Μένει όμως εκεί για να αντιμετωπίσει όλα όσα τον βαραίνουν. Για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την κατάθλιψη. Φιλοσοφεί. Αναρωτιέται όπως όλοι, για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Για τα πρέπει και τα θέλω. Γιατί δεν μπορεί απλά να αναπνέει και να κοιμάται όπως η φύση.

Δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να είναι καλός σε μια δουλειά, γιατί πρέπει να ανησυχεί για το παιδί του. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τις φτερωτές μαυροτσούκαλες σκέψεις του. Με ποιο τρόπο θα δραπετεύσει από το στενό στόμα που κληρονόμησε από τη μάνα του;

Η γραφή της Λένας Κιτσοπούλου είναι πάντα επίκαιρη, αληθινή και βαθιά συναισθηματική. Ο “Κατάθλας” είναι οι σκέψεις όλων των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν. Το πως έρχονται και φεύγουν δεν ξέρει κανείς ποιος το αποφασίζει.

Απλά συμβαίνει.