«Στη σκιά του Λούσια» στο Θέατρο Θησείον

Ένα παράξενο θέατρο σκιών φτιαγμένο από τις φιγούρες των έργων του Νίκου Χουλιαρά ζωντανεύει το μυθιστόρημά του, ο Λούσιας. Μέσα από τη ζωγραφική του ξεπηδούν οι ήρωες του. Ο Λούσιας καθρεφτίζεται στον μπερντέ, διπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται. Στα νερά της λίμνης αντανακλούν οι σκιές μιας παραμορφωμένης πραγματικότητας.

Η σκληρότητα και η υποκρισία φανερώνεται μέσα από ένα παιδί - καθρέφτη.

Το απολωλός, ο λωλός της πόλης, ο αδύναμος στα μυαλά, ο αλαφροΐσκιωτος απομένει να μάς θυμίσει την τρυφερότητα.

…κλεισμένος μες στα μαύρα περιγράμματα του πρώτου ανθρώπου ή του Καραγκιόζη…

Ν.Χ.

Περισσότερα για την παράσταση

Το έργο του Νίκου Χουλιαρά είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Ζωγράφος, συγγραφέας, ποιητής και μουσικός δημιουργεί ένα μαγικό, σκοτεινό, προσωπικό σύμπαν. Έναν τόπο που συνομιλεί με τη μνήμη, την ομορφιά, την πληγή. Η εικαστικός Σοφία Χουλιαρά (η κόρη του Νίκου) δημιουργεί μορφές, τοπία και περιβάλλοντα που ξεπηδούν από τα έργα του - φιγούρες και καλύβες ενός παράξενου θεάτρου σκιών. Ο Λούσιας καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο - μπερντέ, παίρνει μορφή από τη Ρηνιώ Κυριαζή που συνομιλεί με τη χάρτινη, δισδιάστατη μορφή του, που εμψυχώνει ο Άθως Δανέλλης. Η μουσική του Νίκου Βελιώτη διαστέλλει τον χρόνο και τον χώρο, ενώνει ή διασπά τα κομμάτια. Οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση  μεγαλώνουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Ο ζωγράφος Χρήστος Σαμαράς σημειώνει: Ο Χουλιαράς αρέσκεται να βάζει κωμικές φιγούρες στη ζωγραφική του καθώς και τη δική του που τη σαρκάζει, τη γελοιοποιεί, τη συμπιέζει, την κάνει γκροτέσκα, της αφαιρεί την ύλη και εν τέλει την κάνει σκιά. Μια σκιά άλλοτε καθηλωμένη κάτω από το φως της σελήνης, άλλοτε να γλιστράει πάνω σε επικλινή εδάφη, σε τοίχους, σε ταβάνια, άλλοτε να τρέχει με προτεταμένα τα χέρια όπως κάνουν τα παιδάκια για να προφυλαχτούν όταν τα κυνηγούν μέσα στη νύχτα. Μαύρες φιγούρες που δεν διακρίνεις χαρακτηριστικά, σαν να είναι πίσω από μπερντέδες και να κρυφοκοιτάζουν ή κρυφομιλούν ή συνωμοτούν, ποιος ξέρει. Δεν γνωρίζεις αν είναι δυο σκιές ή δυο φιγούρες, είναι ένα και το αυτό και κάπου στην άκρη βάζει να προπορεύεται ένα ζώο ακαθόριστο. Να είναι άραγε το ζώο που περιέχουμε;

Λούσιας: Μπορεί να ’μαι κανένας άλλος και να μην το ξέρω…