Σκηνικός χώρος: μια κλινική αντιμετώπισης ψυχικών νοσημάτων κάπου στο δυτικό κόσμο.
Ρόλοι: δύο εκπρόσωποι της γενιάς Ζ, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι.
Εκείνος είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης. Εκείνη τραγουδίστρια.
Τελικά, η ζωή τα έφερε έτσι και είναι «φακντ απ».
Από την άλλη «η ζωή είναι ωραία», όπως έχει πει κι ο Ρομπέρτο Μπενίνι.
Δύο νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει. Στην προσπάθεια τους θα φτιάξουν μία δική τους πραγματικότητα. Για το τώρα και για το μετά. Για να γιατρέψουν αυτά που τους πονάνε.
Ψάχνουν έναν κοινό κώδικα.
Εκείνος πιο αποφασισμένος. Εκείνη, επιφυλακτική. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο;
Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και οι κραυγές τους παλεύουν να δημιουργήσουν το νόημα της νέας ζωής που προσπαθούν να φτιάξουν.
Σε έναν κόσμο που τρέχει γρήγορα. Που κρίνει εύκολα. Που βάζει ταμπέλες με ελαφριά καρδιά. Που ζει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν θέλουν αυτό.
Εκείνος φωνάζει μέχρι την τελευταία στιγμή… Γιατί θέλει να την πείσει. Γιατί θέλει να πείσει τον εαυτό του. Σε σινεμά, σε θέατρα, σε εστιατόρια, στα αστέρια. Και εκείνη αρχίζει να γελάει… Και γεννιέται η ελπίδα πως μαζί, ο «Κεφάλας» και το «Βλήμα», μπορούν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση.
Σημείωμα Τάσου Ιορδανίδη:
«Οι δύο νέοι μου ήρωες μπήκαν με μεγάλη ορμή στη ζωή μου.
Είναι η γενιά του εδώ και τώρα. Με τις ανησυχίες της, τους προβληματισμούς της, τα ερωτηματικά της.
Ψάχνουν το μονοπάτι για να αγαπηθούν.
Είναι το παρελθόν των ανθρώπων που πάλεψαν για τη σωτηρία της ψυχής τους.
Τι είναι πιο σημαντικό; Ο προορισμός; Ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα σου; Μήπως τελικά ο ερωτευμένος είναι γεμάτος απορίες που ψάχνει απαντήσεις;
Οι δύο ήρωες είναι εσύ κι εγώ σε μια Fucked up φάση της ζωής μας.»
Συνέντευξη με τους Αφροδίτη Λιάντου και Διονύση Παπανδρέου με αφορμή την παράσταση «Φακντ Απ» του Τάσου Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα στο Θέατρο Άλφα.
