Συνέντευξη με τους Αφροδίτη Λιάντου και Διονύση Παπανδρέου με αφορμή την παράσταση «Φακντ Απ» του Τάσου Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα στο Θέατρο Άλφα.
Μία απόπειρα «συνομιλίας» με εφήβους όλων των ηλικιών επιδιώκει ο Τάσος Ιορδανίδης με το νέο του έργο με τίτλο«Φακντ-απ» σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα που συστήνει τη φετινή θεατρική σεζόν στο Θέατρο Άλφα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο εκπρόσωποι της γενιάς Ζ, η Αφροδίτη Λιάντου και ο Διονύσης Παπανδρέου, που θα μας διηγηθούν μια ιστορία χωρίς υπερβολές, που δεν ωραιοποιεί καταστάσεις αλλά παρουσιάζει τη ζωή όπως πραγματικά είναι. Με φόντο μια ψυχιατρική κλινική, οι ήρωες ψάχνουν να βρουν ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας και προβληματισμένοι, ερωτευμένοι αλλά και χαμένοι, μας μεταφέρουν κάπως απροσδόκητα την καθαρότερη εικόνα της πραγματικότητας.
Η Αφροδίτη Λιάντου και ο Διονύσης Παπανδρέου μιλούν για την παράσταση «Φακντ Απ»
Πιστεύετε ότι σε αυτή την ηλικία των 20s μοιάζουν όλα «φακντ απ»; Α: Πιστεύω ότι ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που συμβαίνουν πολλά και άσχημα γεγονότα. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι και οι πληροφορίες που λαμβάνουμε καθημερινά είναι πολλές λόγω των social media. Παρ' όλα αυτά το θέμα είναι πώς βλέπεις εσύ τη ζωή σου και πώς την διαμορφώνεις. Ο καθένας από εμάς επιλέγει αν θέλει να βλέπει τα πράγματα αισιόδοξα ή όχι.
Δ: Δεν θεωρώ ότι ισχύει για όλους το ίδιο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που από μικρή ηλικία ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και ποια είναι τα επόμενα βήματα για να το καταφέρουν αυτό. Το πρόβλημα έγκειται στις συνθήκες που ο σημερινός 20άρης, ή και οποιασδήποτε ηλικίας άνθρωπος, είναι αναγκασμένος να λειτουργήσει. Όταν το ιδιο το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο, πώς τα όνειρα και οι σκέψεις κάποιου θα είναι αισιόδοξες;
Η GenZ, όπως άλλωστε και κάθε νέα γενιά, είναι οι διαμορφωτές του αύριο. Σε τι πιστεύετε ότι διαφέρει από τις άλλες γενιές; Πού υπερτερεί και πού υστερεί; A:Η Gen Z θεωρώ πως είναι καλύτερη σε κάποια θέματα. Είμαστε πιο ανοιχτοί σε καταστάσεις και απόψεις που παλιά ήταν ταμπού. Έχει χαθεί όμως η επικοινωνία και η επαφή με τους γύρω μας και κατά συνέπεια και ο ρομαντισμός.
Δ:Πιστεύω ότι η εύκολη και γρήγορη πρόσβασή της σε πληροφορίες και η άμεση επικοινωνία με ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσω του διαδικτύουέχει δημιουργήσει συνείδηση σε κοινωνικά ζητήματα που στο παρελθόν αγνοούνταν. Στον αντίποδα όμως, η ίδια αυτή ευκολία αποτελεί και τον λόγο που οι ζωές μας έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε ψηφιακές με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσιαστική επαφή και η αληθινή επικοινωνία.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ανάμνηση από τις πρόβες; Α: Νομίζω ότι στη διάρκεια των προβών καταφέραμε και μάθαμε πολλά πράγματα, ήταν μια πολύ όμορφη και δημιουργική διαδρομή. Σίγουρα γελάσαμε πολύ, προβληματιστήκαμε, γνωρίσαμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Δεν θα ξεχώριζα κάτι γιατί από την αρχή μέχρι και τώρα πέρασα πολύ όμορφα.
Δ: Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη. Όλη η περίοδος των προβών θα μου μείνει αξέχαστη καθώς με έκανε να πειραματιστώ πραγματικά πρώτη φορά επί σκηνής.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε στη παράσταση; Πού σας δυσκόλεψε και πού σας απελευθέρωσε ο ρόλος σας; A: Αυτό που με δυσκόλεψε προσωπικά ήταν η έκθεση. Είναι ένας ρόλος με πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που με ανάγκασε να ανακαλύψω διάφορες εκδοχές του εαυτού μου, ωραίες αλλά και άσχημες. Είναι ένα έργο και ένας ρόλος χωρίς φίλτρο, οπότε και η έκθεση είναι πολύ μεγαλύτερη.
Δ: Σίγουρα το να μπεις στη θεση ενός παιδιού με τοσο ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση και αρκετά σκοτεινό παρελθόν και να καταλάβεις το σκεπτικό του είναι μια μεγάλη πρόκληση και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και μερικές μέρες πριν την πρεμιερα δεν ήμουν σιγουρος αν τον εχω καταλάβει πλήρως. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ορισμένες φορές εχω καταφέρει να τον νιώσω, να τον αισθανθώ, και θεωρώ ότι αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Η ατμοσφαιρα, οι συνθήκες, το κείμενο... αν όλα αυτά λειτουργήσουν μέσα σου με τον κατάλληλο τρόπο, τηλεμεταφέρεσαι σε έναν άλλον κόσμο.
Με τους ρόλους αυτούς τι κοινά έχετε; Α: Σίγουρα έχω νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα με τον ρόλο που υποδύομαι, όπως μοναξιά, ντροπή, ανάγκη για επικοινωνία και επαφή κ.λπ. Επίσης θα μπορούσα να πω πως στην ζωή μου έχω υπάρξει κυνική αλλά και ρομαντική και ο ρόλος μου παλεύει ανάμεσα σε αυτά τα δύο.
Δ: Προσπαθούμε να βλέπουμε τον κόσμο με μια αισιόδοξη ματιά.
Θεωρείτε ότι τα θέματα ψυχικής υγείας παραμένουν ταμπού και στη Gen Z; Και αν ναι, τι θεωρείτε ότι έχει αλλάξει; Α: Θεωρώ πως υπάρχει πρόοδος αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Σίγουρα η νέα γενιά, αλλά και η παλιά, έχει σταματήσει να κρίνει και να περιθωριοποιεί το «διαφορετικό» ή, καλύτερα, αυτό που δεν έχει συνηθίσει.
Δ: Τα ζητήματα ψυχικής υγείας, λόγω της δραματικής αύξησής τους, έχουν γίνει σίγουρα πιο διαδεδομένα. Παρ' όλα αυτά επειδή όταν μιλάμε για ψυχικές παθήσεις αναφερόμαστε σε μια τεράστια κατηγορία, θεωρώ ότι οι παθήσεις που χρήζουν φαρμακευτικής αγωγής συνήθως αποτελούν περισσότερο ταμπού, κυρίως ως προς την ανάλυσή τους προς τους άλλους.
Τι σημαίνει για εσας η φράση «η σωτηρία της ψυχής»; Α: Η ζωή φέρνει πολλές δυσκολίες στον δρόμο μας οι οποίες μπορεί και να μας αλλοιώσουν, να μας αλλάξουν. Το σημαντικό όμως είναι ξαναγυρνάμε πίσω στον εαυτό μας, να αγαπάμε, να δίνουμε με ανιδιοτέλεια και να εκτιμάμε όλα όσα μας έχει φέρει η ζωή.
Δ: «Είναι πολύ μεγάλο πράγμα…». Το να βρεις τα πράγματα που σε κάνουν δημιουργικό, ευτυχισμένο και σε γαληνεύουν.
Πόσο εύκολο θεωρείτε πως είναι να ξεφύγεις από τους δαίμονές σου; Α: Καθόλου εύκολο! Μακάρι να είχαμε την δύναμη να ελέγχουμε τις σκέψεις μας και τους δαίμονές μας ανά πάσα στιγμή. Είναι εφικτό όμως και όλοι μας πρέπει να μην αφήνουμε τίποτα να μας πηγαίνει πίσω, κυρίως όταν αυτό είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δ: Είναι δύσκολο, αλλά αν αποφύγεις την απομόνωση και βρεις την κατάλληλη καθοδήγηση και στήριξη από τους ανθρώπους σου ή και από ειδικούς, δεν είναι ακατόρθωτο.
Αν μπορούσατε να είστε στην ίδια ηλικία, αλλά να ανήκετε σε μια άλλη γενιά, να ζούσατε σε μια άλλη εποχή ή χώρα, τι θα διαλέγατε; Α: Αν ήταν για 2-3 μέρες ίσως να ήθελα να πάω στη δεκαετία των 50s - 60s αλλά δεν θα έμενα παραπάνω.
Δ: 70s-80s. Μουσικάρες και πολύ περισσότερη όρεξη από όλους για συναναστροφή και κοινωνικοποίηση.
«Δύο νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει». Θεωρείτε ότι οι απόψεις Gen Z δεν εισακούγονται; Α: Θεωρώ πως ποτέ δεν θα καταφέρουμε να μας ακούν όλοι, το θέμα είναι να σε ακούν αυτοί που νοιάζονται και ενδιαφέρονται πραγματικά. Όταν κάποιος δεν σε ακούει ή δεν σε καταλαβαίνει δεν μπορείς να τον αναγκάσεις γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βλέπουμε όλοι τα πράγματα από την ίδια οπτική.
Δ: Θα χαρακτήριζα τη φράση ως αλληγορική. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι δύο νέοι που ψάχνουν την επαφή και την αγάπη σε έναν κόσμο που λόγω των συνθήκων έχει γίνει φλατ και έχει χαθεί το συναίσθημα.
Έχετε ξανασυνεργαστεί στην τηλεόραση. Πώς σας φαίνεται που ξαναβρίσκεστε σε ένα σχετικά νέο και για τους δύο περιβάλλον; Α: Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα συνεργαστώ με τον Διονύση. Είναι κάτι καινούργιο και για τους δυο μας, ένα έργο το οποίο μας έδωσε και μας δίνει πολλά και χαίρομαι που μοιράζομαι αυτή τη διαδρομή μαζί του.
Δ: Στη «Γη της Ελιάς» οι ιστορίες μας με την Αφροδίτη δεν είχαν συνυπάρξει τόσο με αποτέλεσμα να μην έχουμε πολλές κοινές σκηνές. Παρ' όλα αυτά είχαμε αναπτύξει μια πολύ όμορφη φιλία, που θεωρώ ότι μας βοήθησε να συνεργαστούμε άψογα στη σκηνή.
Φοβόσασταν ποτέ την έκθεση; Α: Εγώ την φοβόμουν και συνεχίζω να την φοβάμαι, νομίζω ότι αυτό φεύγει με την τριβή και μετά από πολλά χρόνια.
Δ: Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μην τη φοβάται. Αυτό είναι για εμένα και μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της υποκριτικής. Το να «ξεγυμνωθείς» ψυχικά επί σκηνής.
Τι μισείτε και τι αγαπάτε στην Αθήνα; Α:Δεν μου αρέσει η κίνηση, αλλά λατρεύω το φαγητό.
Δ: Μισώ την κίνηση και την ηχορύπανση, αλλά λατρεύω την ατμοσφαιρα και τα σοκάκια της.
Για το τέλος, ποια ερώτηση θα θέλατε να σαςκάνει κάποιος και δεν σας την έχει κάνει ποτέ κανείς; Α: Νομίζω τίποτα. Ευτυχώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που με ρωτάνε τα απαραίτητα και τα πιο ουσιαστικά.
18°
