Πρώτη εστία των διαδοχικών εντατικών βιωμάτων: ο χώρος γραφής-ανάγνωσης-σκέψης στο σπίτι μας, στις Τζιτζιφιές, όπου κατοικώ τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Απ’ όπου και η φωτογραφία. Δεύτερη εστία ανάλογης δημιουργικής συσπείρωσης: το γραφείο που με περιμένει σε μιαν άλλη κατοικία, στο προάστιο Lippo Karawaci Tangerang, που βρίσκεται είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πρωτεύουσας της Ινδονησίας, της Τζακάρτα. Δεν πρόκειται, εννοείται, για κέντρα καταναγκαστικών εγκλεισμών, αλλά για σταθερά κι άλλο τόσο φιλελεύθερα εργοτάξια γνώσης. Η νηφάλια, απερίσπαστη και παραγωγική περιήγησή μου σε εναλλασσόμενα πεδία στοχασμών οφείλει σχεδόν τα πάντα στη διατήρηση αυτών των συγκεκριμένων συνθηκών χωροταξικής υποστήριξης. Να μην ξεχάσω το πάγιο εκείνο έλλειμμα, την ανανέωση, δηλαδή, της πάντα ανεκπλήρωτης επιθυμίας να διπλασιάσω ή και τριπλασιάσω κάθε φορά, αν είναι δυνατόν, τον χρόνο παραμονής μου στο δωμάτιο των λέξεων.
Οι ώρες σημαίνουν κατά κύριο λόγο ροήαφήγησης. Έτσι, το πλαίσιο της συνείδησης διευρύνεται στον βαθμό που ο εθισμός στη συγγραφή καθίσταται δεύτερη φύση. Στο μεταξύ, ένα βιβλίο έρχεται κι ένα άλλο φεύγει. Διότι απλώς πρέπει να φύγει. Ό,τι μου είχε (χαμογελώντας) εκμυστηρευθεί πως έκανε μια ζωή ο αλησμόνητος, επιστήθιος φίλος μου, ο Μάνος Ελευθερίου. Η ανανέωση των δίδυμων βιβλιοθηκών μου συνιστά, λοιπόν, μιαν αναπόφευκτη, αδιάκοπη μάλιστα διανομή έργων, τα οποία έχω ήδη διαβάσει σε φίλους, σχολεία, αλλά και σε κοινότητες, κυρίως ομογενών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στη δεύτερη πατρίδα τους. Υπάρχει ασφαλώς και το μόνιμο πλήρωμα των στελεχών παιδείας. Εννοώ τον αριθμό των βιβλίων, τα οποία παραμένουν εκεί, όρθια στην ίδια πάντα θέση. Έτοιμα για μια περαιτέρω διακειμενική συναναστροφή, όποτε κι αν τα χρειαστώ. Ο διάλογος με όσα έχουν εγκιβωτισθεί στις σελίδες τους αποτελεί προνόμιο του βίου εν γένει. Ακόμα κι όταν κάθομαι ακίνητος στην καρέκλα του γραφείου μου, στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, όλο και κάποιο κεφάλαιο από ένα πεζό ή στίχοι από διάφορα ποιήματα βιάζονται να έρθουν κοντά μου. Να συνενωθούν, να γίνουν ένα με κάποια ανώνυμα, αλλά τόσο δραστήρια κύτταρά μου.
Το γραφείο μου είναι πράγματι μήτρα. Σκέφτεται ταυτοχρόνως εκ μέρους μου. Η αντοχή του είναι παροιμιώδης: διασώζει σοφία αιώνων. Μια κιβωτός εμπιστοσύνης και συνέπειας. Αντιλαμβάνομαι ότι το γραφείο μου δεν είναι απλώς προέκταση εαυτού. Λειτουργεί ως παράπλευρο, ως δίδυμο εγώ. Είμαι (κι) Αυτό. Συνομιλώ μαζί του σε καθαρά ισότιμη βάση. Κοντολογίς, μπαίνω στο γραφείο μου πάει να πει εισέρχομαι σε έναν φίλιο, ολοζώντανο νου. Μια αίσθηση υλοζωισμού στην κυριολεξία του όρου. Κι άλλα, ίσως άρρητα, προσώρας.
Τα βιβλία του Γιώργου Βέη (ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικά δοκίμια κ.ά.) κυκλοφορούν, μεταξύ άλλων, από τις εκδόσεις Ύψιλον και τις εκδόσεις Κέδρος.
