Ο ιστορικός του Ολοκαυτώματος, Αριέλ Λεκαδίτης, κυκλοφορεί το μικρό βιβλίο «Η Γενοκτονία των Αρμενίων» ρίχνοντας φως σε άγνωστα γεγονότα της ιστορίας
Ο Αριέλ Λεκαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι ιστορικός του Ολοκαυτώματος, με μεταπτυχιακό από το πανεπιστήμιο της Χάιφα. Δραστηριοποιείται στον χώρο της αρθρογραφίας ενάντια στον αντισημιτισμό, τον αντισιωνισμό και σε θέματα που αφορούν στο Ισραήλ. Έχει εργαστεί σε μεγάλη εταιρεία πληροφορικής και στο Υπουργείο Παιδείας της Αγγλίας όπου ήταν σε μία ομάδα για τη στρατηγική αντιμετώπιση του αντισημιτισμού στα σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Αριέλ Λεκαδίτης
Στο μικρό αυτό βιβλίο, που κυκλοφόρησε, επιχειρείται μια σύντομη περιγραφή για τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί μια δραματική εποχή απολυταρχισμού και βιαιότητας. Ο Αριέλ Λεκαδίτης μιλάει στην Athens Voice για την έκδοση της «Γενοκτονίας των Αρμενίων» (Bookstars Free Publishing) και τις διάφορες πτυχές της άγνωστης, για πολλούς, ιστορίας.
Ποια ήταν η ανάγκη ή και η αφορμή για να γράψεις το βιβλίο «Η Γενοκτονία των Αρμενίων»;
Η «Γενοκτονία των Αρμενίων» είναι ένα ιστορικό γεγονός για το οποίο αρκετός κόσμος έχει πλήρη άγνοια. Το έχει απλά ακουστά αλλά δεν γνωρίζει λεπτομέρειες σχετικά με τα γεγονότα. Θεώρησα λοιπόν αναγκαίο να γράψω ένα μικρό βιβλίο το οποίο δεν θα ήταν κουραστικό και το οποίο θα περιέγραφε σύντομα και χωρίς να πλατιάζει την εξέλιξη της γενοκτονίας αυτής. Θεώρησα πως ένα μικρό βιβλίο βοηθάει έναν αναγνώστη ο οποίος ξεκινάει από το μηδέν να έρθει σε μια πρώτη επαφή με το συγκεκριμένο ζήτημα.
Πολλά από τα γεγονότα γύρω από τη γενοκτονία δεν είναι τόσο γνωστά δημοσίως. Γιατί το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει περισσότερα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων;
Η άγνοια δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Πιστεύω πως είναι ένα φαινόμενο της εποχής μας. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πολύ για την ιστορία. Αυτό το βλέπουμε και στην τηλεοπτική σειρά του Open «To κόκκινο ποτάμι» όπου αρκετός κόσμος το βλέπει για την ερωτική ιστορία του Μίλτου και της Ιφιγένειας, παρά για τις σφαγές των Αρμενίων και των Ποντίων από τους Νεότουρκους. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι όλοι οι συμπολίτες μας έτσι αλλά αυτοί που ενδιαφέρονται για την ιστορία είναι μειοψηφία. Αυτό φαίνεται και στο ότι υπάρχουν παιδιά που δεν γνωρίζουν ποιος ήταν ο Κεμάλ.
Υπάρχουν κοινά σημεία της Γενοκτονίας των Αρμενίων με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων; Κάθε γενοκτονία είναι ξεχωριστή. Δεν μου αρέσει να κάνω συγκρίσεις σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Δεν μπήκα ποτέ σε σκέψεις, αν υπάρχουν κοινά σημεία. Γιατί το αίμα είναι κόκκινο είτε είναι Εβραίων είτε Αρμενίων είτε Ποντίων. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ιθύνων νους και των τριών γενοκτονιών ήταν οι Γερμανοί.
Οι περιγραφές και διηγήσεις για το Ολοκαύτωμα σε επηρέασαν για να ακολουθήσεις και τις ανάλογες σπουδές;
Δεν θα έλεγα πως οι περιγραφές του Ολοκαυτώματος με έκαναν να θέλω να πάω στο Ισραήλ για αυτές τις σπουδές. Θα έλεγα πως ήταν κάτι παραπάνω, αυτό που εμείς οι Εβραίοι το λέμε Αχαβάτ Ισραέλ (Αγάπη για το Ισραήλ). Για μένα το Ολοκαύτωμα δεν αποτελεί την εβραϊκή μου ταυτότητα. Δηλαδή, αν δεν υπήρχε το Ολοκαύτωμα δεν θα αισθανόμουν Εβραίος; Το Ολοκαύτωμα είναι μια μαύρη πλευρά της ιστορίας αλλά στεναχωριέμαι όταν επικεντρώνονται οι Εβραίοι μόνο σε αυτό. Στεναχωριέμαι για τον απλό λόγο πως ο εβραϊκός πολιτισμός έχει να επιδείξει καλύτερα πράγματα από το Ολοκαύτωμα. Το Ολοκαύτωμα έγινε. Πέθαναν 6.000.000 θύματα. Δεν μπορούμε όμως η εβραϊκή ζωή μας να κινείται γύρω από αυτό και να ζητιανεύουμε την αγάπη των γύρω μας. Προσωπικά μέσα από το Ολοκαύτωμα προσπαθώ όχι να με λυπούνται αλλά να θυμούνται τι έκαναν σε εμάς, στους ομοφυλόφιλους και στους Ρομά οι ναζί, οι συνεργάτες αυτών και ο ντόπιοι πληθυσμοί. Και θα κλείσω με την εξής έκφραση: «I don’t want anyone’s love. I want respect».
Υπάρχουν σχέδια για άλλα βιβλία;
Bεβαίως, υπάρχουν σχέδια και για άλλα βιβλία. Δυστυχώς παλεύω μόνος μου γιατί δεν έχω βοήθεια από πουθενά, παρά μόνο από κάποιους καλούς φίλους στο Ισραήλ. Πολλά τα εμπόδια στην Ελλάδα. Οι εκδοτικοί οίκοι ενδιαφέρονται για αγάπες, έρωτες και λουλούδια και αν έχεις τον κατάλληλο άνθρωπο ίσως και μια ιδέα που μπορεί να διαφέρει, με τα χίλια ζόρια θα πάρει σάρκα και οστά. Βέβαια δεν είναι όλοι έτσι. Έχω μια οικογενειακή ιστορία μιας εβραϊκής οικογένειας από την Πολωνία που προσπαθώ να την εκδώσω τώρα. Βρέθηκε τελείως συμπτωματικά στα χέρια μου η ιστορία αυτή. Όσο για τη συμπαράσταση των εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδος σε κάποιες ιδέες που έχω για βιβλία, αυτό μοιάζει απλά ανέκδοτο. Βέβαια δεν τους παρεξηγώ, έχουν την αγάπη μου. Γιατί για μένα σημασία δεν έχει να αγοράσουμε με κάθε μέσο τον μανδύα της δόξας αλλά να δείχνουμε σε κάθε βήμα μας πως δεν ξεχνάμε τα 6.000.000 αδελφούς μας.
Στην Ελλάδα, ξεχνάμε εύκολα;
Δεν θα έλεγα πως ξεχνάμε εύκολα. Θα έλεγα πως αδιαφορούμε και επικεντρωνόμαστε σε ανούσια πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρει ο νέος τον Κεμάλ αλλά να γνωρίζει το GNTM. Ο Έλληνας είναι παραδοσιακός και η διατήρηση της μνήμης μπορεί να γίνεται από ένα μικρό ποσοστό αλλά στο τέλος παρασύρει και τους υπόλοιπους, τους παθητικά αδιάφορους.
28°
