Είναι απότοκο του εμφυλίου πολέμου αλλά και του μετεμφυλιακού κράτους, λανσάρεται ως «δίκαιη οργή» και η πολιτεία το αντιμετωπίζει διαχρονικά με συγκατάβαση
Η πολιτική βία και οι επιθέσεις στα πανεπιστήμια, το άσυλο, ο ρόλος της αστυνομίας, των πρυτανικών αρχών και της κυβέρνησης
Μας αρέσει η πολιτική βία. Είναι στοιχείο της μεταπολεμικής Ελλάδας με περιοδικές εξάρσεις και υφέσεις, αλλά είναι πάντα εδώ. Δεν καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά συνήθως βάζει τη δική της πινελιά. Να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που είχε ενεργή αριστερή, δολοφονική τρομοκρατία, η οποία και εξαρθρώθηκε τυχαία. Αλλά και πρόσφατα, φασιστική δολοφονική τρομοκρατία με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Πάντα λέμε ως εδώ και μη παρέκει, πάντα οι κυβερνήσεις συσκέπτονται και παίρνουν μέτρα, αλλά το φίδι της βίας είναι απέθαντο. Όχι δηλαδή πως θέλει και κανένας να το σκοτώσει. Στα σοβαρά.
Η πολιτική βία είναι πολιτισμικό στοιχείο του Έλληνα και καμία κυβέρνηση δεν τολμά να πάρει το ρίσκο να επιβάλλει μέτρα που θα την εξαλείψουν οριστικά. Διότι εδώ οι ισορροπίες είναι αδύνατες. Όπως εξαλείψατε τη φασιστική βία δυσαρεστώντας ακροδεξιά ακροατήρια, έτσι μπορείτε να εξαλείψετε και την αριστερή εξαδέλφη της δυσαρεστώντας τα ανάλογα αριστερά. Τόλμη και σύνεση χρειάζεται. Και φυσικά σχέδιο και επικοινωνιακή δραστηριότητα. Αλλά δεν είναι πολιτική επιλογή καμίας κυβέρνησης. Διότι τα συστημικά πολιτικά κόμματα δεν θέλουν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της εξάλειψης της αριστερής πολιτικής βίας. Το οποίο φυσικά και θα είναι σημαντικό. Σε μια διαχρονικά αριστερόστροφη και οργισμένη με το «σύστημα» Ελλάδα.
Το πρόσφατο γεγονός της καταδρομικής επίθεσης σε μια εκδήλωση στη Νομική Σχολή των Αθηνών φούντωσε και πάλι τη συζήτηση για την πολιτική βία. Ο νόμος για το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε το 2011 με τον «νόμο Διαμαντοπούλου», για να επανέλθει το 2017 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και να καταργηθεί και πάλι το 2019 από την 1η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μάλιστα, επειδή οι εκδηλώσεις βίας καλά κρατούσαν, το 2021 αποφασίστηκε η δημιουργία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Η οποία εδέησε να εμφανιστεί σε κάποιες σχολές δύο χρόνια μετά και έκτοτε αγνοείται η τύχη της. Αιτία; Ήταν άοπλη (διέθετε μόνο κλομπ και σπρέι πιπεριού) και απαιτούσε τη συνδρομή της κανονικής αστυνομίας για να την προστατεύει. Επί της ουσίας αποσύρθηκε διότι κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα των «αστυνομικών». Κατά κάποιους προκαλούσε και μόνο με την παρουσία της. Ποιους; Φυσικά τους ακραίους.
Η κατάργηση του ασύλου έχει λύσει τα χέρια του κράτους και κανένα αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων δεν μπορεί να εμφανίζεται ως πρόφαση για να τα δέσει και πάλι. Δεν είναι υποχρέωση των πανεπιστημιακών Αρχών να αντιμετωπίσουν οπλισμένες ομάδες που εισέρχονται στον χώρο τους με στόχο να δείρουν ή να καταστρέψουν, ούτε φυσικά έχουν τον τρόπο να το κάνουν. Είναι υποχρέωση του κράτους και της κανονικής αστυνομίας. Η οποία θα πρέπει να φροντίζει τόσο για τη σωματική ακεραιότητα καθηγητών, φοιτητών και διοικητικών, όσο και για την προστασία της περιουσίας των ΑΕΙ από βανδαλισμούς. Διότι ποιος σας είπε ότι οι δράστες είναι πάντοτε και μόνο φοιτητές;
Σε έναν τελείως ανοιχτό πανεπιστημιακό χώρο μπορεί να εισέλθει ο οποιοσδήποτε και να κάνει το κομμάτι του. Ποιος θα τον σταματήσει; Η υπηρεσία των σεκιούριτι; Οι κλητήρες; Το θέμα είναι να φρουρούνται οι χώροι όπου εισέρχονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Και να φρουρούνται από κανονική αστυνομία. Δεν είναι η Ελλάδα ένα ιδιότυπο «γαλατικό χωριό». Ή μήπως είναι; Τον τρόπο και τη μεθοδολογία ας τα βρει η αστυνομία σε συνεργασία ή και όχι με τις πανεπιστημιακές Αρχές. Με γνώμονα πάντοτε την ασφάλεια αλλά και την ειρήνη.
27°
