S.A. Cosby, «Οι αμαρτωλοί στάζουν αίμα»: Αποκλειστική προδημοσίευση

Το μυθιστόρημα του S.A. Cosby, «Οι αμαρτωλοί στάζουν αίμα» (μετάφραση Σέργιος Τρεχλής, 430 σελίδες), κυκλοφορεί στις 17 Οκτωβρίου από τις Εκδόσεις Gutenberg. Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα — μια αποκλειστική προδημοσίευση για την A.V.:

Ο Άλμπερτ ήταν έτοιμος να συνεχίσει τη συζήτηση όταν ο ασύρματος του Τάιτους ξαφνικά ζωντάνεψε.

«Έλα, Τάιτους!»

Η φωνή στον ασύρματο ήταν του διαβιβαστή του, του Καμ Τράουντερ. Ο Καμ έκανε την πρωινή βάρδια και η άλλη διαβιβάστρια, η Κάθι Μίλερ, τη βραδινή. Ο Καμ ήταν ένας απ’ τους λίγους υπαλλήλους της προηγούμενης διοίκησης που παρέμεινε στη θέση του.

Ήταν βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ, ψύχραιμος στα δύσκολα κι επίσης γνώριζε τέλεια κάθε σπιθαμή των δρόμων και των χωματόδρομων της κομητείας. Πέρα απ’ αυτές τις εντυπωσιακές ικανότητες, το πιο σημαντικό προσόν τού Καμ ήταν ότι έμενε κοντά. Το σπίτι του δεν ήταν ούτε ένα χιλιόμετρο από το τμήμα. Βρέξει χιονίσει, δεν έλειπε ποτέ. Το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιό του έπιανε μέχρι και τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Ο Καμ το είχε βελτιώσει μόνος του με τη βοήθεια ενός βίντεο στο YouTube και κάποιων αρχείων PDF που είχε κατεβάσει από το διαδίκτυο. Ο τύπος, αν μη τι άλλο, δεν το έβαζε κάτω.

Αυτός ήταν ο λόγος που τα νεύρα τού Τάιτους τσιτώθηκαν όταν άκουσε την απόλυτη απελπισία που εξέπεμπε η φωνή του, όπως ξεπηδούσε από τον ασύρματο.

«Εμπρός, ο Τάιτους είμαι», είπε αφού πρώτα πάτησε το πλήκτρο της ομιλίας.

«Τάιτους... υπάρχει ένας ενεργός σκοπευτής στο λύκειο. Τάιτους, παίρνω εκατοντάδες κλήσεις το λεπτό. Νομίζω... νομίζω... Τάιτους, είναι κι ο ανιψιός μου εκεί», είπε ο Καμ. Ακουγόταν περίεργα. Ο Τάιτους κατάλαβε ότι έκλαιγε.

«Καμ, ειδοποίησε όλες τις μονάδες. Να συγκεντρωθούν στο λύκειο!» φώναξε ο Τάιτους στο μικρόφωνό του.

«Είναι κι ο ανιψιός μου εκεί», είπε ο Καμ.

«Ειδοποίησε όλες τις μονάδες! Τώρα!»

Ο Καμ βόγκηξε, αλλά όταν η φωνή του βγήκε αυτή τη φορά από το ηχείο, ήταν ήρεμη και αποφασιστική.

«Έγινε, αρχηγέ. Κλήση προς όλες τις μονάδες. Ενεργός σκοπευτής στο Λύκειο Τζέφερσον Ντέιβις. Επαναλαμβάνω, ενεργός σκοπευτής στο Λύκειο Τζέφερσον Ντέιβις».

Ο Τάιτους πέταξε την ευχετήρια κάρτα και όρμησε στην πόρτα.

«Τι τρέχει;» φώναξε ο Άλμπερτ, ενώ ο Τάιτους έβγαινε ορμητικά από την πίσω πόρτα.

Αλλά η μόνη απάντηση που πήρε ήταν ο ήχος της σήτας που έσκασε πάνω στο κούφωμα, καθώς ο φθινοπωρινός άνεμος την άρπαξε στην παγωμένη αγκαλιά του.

Ο Τάιτους είχε ήδη φύγει.

* * *

Υπάρχει ένα είδος χάους που έχεις την αίσθηση ότι υπακούει σε μια δική του τάξη. Όταν μια χαοτική κατάσταση γίνεται ρουτίνα, μέσα από την επανάληψη αναδύονται συγκεκριμένα μοτίβα.

Καθώς το αμάξι τού Τάιτους έμπαινε στριγκλίζοντας στο πάρκινγκ του Λυκείου Τζέφερσον Ντέιβις, εκείνος παρατήρησε αυτές τις ιδιαίτερες συμπεριφορές που ξεδιπλώνονταν σαν οριγκάμι το οποίο κινείται αντίστροφα.

Μαθητές και δάσκαλοι ξεχύνονταν από κάθε έξοδο του τεράστιου τούβλινου κτιρίου. Έτρεχαν να βγουν από την εξώπορτα. Πετάγονταν από τις πλαϊνές πόρτες. Πηδούσαν από τα παράθυρα. Μερικοί είχαν γλιστρήσει έξω από την πίσω μεριά, από μια πτυσσόμενη μεταλλική πόρτα που ήταν η έξοδος και η είσοδος για το μάθημα μηχανικών οχημάτων του κυρίου Χέρντον. Το κύμα των μαθητών και των δασκάλων ξεχυνόταν γύρω από το αυτοκίνητό του σαν ποτάμι που περνάει πάνω και γύρω από έναν βράχο. Τα πρόσωπά τους έμοιαζαν με φιγούρες από πίνακες του φράνσις Μπέικον, σκοτεινιασμένα από μια θύμηση που σε δέκα χρόνια από τώρα θα τους έκανε να ξεσπούν σε κλάματα στο πάρτι για την αναμενόμενη γέννηση ενός μωρού, μέσα σ’ ένα μπακάλικο ή ενώ θα έβλεπαν μια διαφήμιση για ένα ποδήλατο γυμναστικής.

Αυτό ήταν το πρώτο μέρος του χάους σε τούτο το συγκεκριμένο συμβάν. Ο ασυγκράτητος αταβιστικός πανικός που αναβλύζει από τις βαθύτερες πτυχές του ζωικού μέρους του εγκεφάλου μας. Το «πάλη ή φυγή» μετατρεπόταν από αφηρημένη έννοια στο μάθημα της αγωγής υγείας σε απαραίτητο στοιχείο επιβίωσης.

Ο Τάιτους πετάχτηκε από το SUV με το όπλο τραβηγμένο. Τα ουρλιαχτά των παιδιών ήταν σαν ένα μαύρο σύννεφο που κινούνταν από την Ανατολή προς τη Δύση. Οι κραυγές τους ήταν σαν βροντές που τον συντάραξαν ολόκληρο. Κοίταξε στα αριστερά του και είδε δύο απ’ τους βοηθούς του να περνάνε πάνω από ένα ρηχό χαντάκι που εκτεινόταν παράλληλα με την μπροστινή πρασιά του σχολείου. Ο Ντέιβι Χίλντεμπραντ οδηγούσε το ένα περιπολικό και ο Ρότζερ Σίμονς το άλλο. Η Κάρλα Ορτίζ ήταν λίγα δευτερόλεπτα πίσω τους με το βανάκι που είχε τον λογότυπο του προγράμματος Εκπαίδευσης Αντίστασης στη Χρήση Ναρκωτικών, το οποίο χρησιμοποιούσε όταν επισκεπτόταν τα γυμνάσια και τα δημοτικά. Ο Ρότζερ βγήκε από το όχημα κρατώντας μια καραμπίνα. Ο Ντέιβι είχε τραβήξει το πιστόλι του. Η Κάρλα είχε τραβήξει κι αυτή το δικό της. Ο Ρότζερ έτρεχε προς το πλήθος των εφήβων. Κρατούσε το όπλο από το κοντάκι, με την κάννη να σημαδεύει τη θάλασσα των σωμάτων που έρχονταν προς το μέρος του σαν φουσκωμένο κύμα.

«Ρότζερ, το όπλο ψηλά! Το όπλο ψηλά!» φώναξε ο Τάιτους. Ο Ρότζερ σταμάτησε και τον κοίταξε. Βλεφάρισε έντονα κι ύστερα κοίταξε τα χέρια του. Ο Τάιτους τον είδε να τρέμει σαν να είχε πιει ένα σφηνάκι ουίσκι, έπειτα σήκωσε το όπλο έτσι ώστε η κοντή κάννη να σημαδεύει τον αέρα.

«Ντέιβι! Περάστε τους όλους απέναντι! Απέναντι!» ούρλιαξε ο Τάιτους. Ο Ντέιβι έβαλε το όπλο στη θήκη του και άρχισε να κάνει νόημα με το χέρι στα παιδιά και στους δασκάλους και να τους οδηγεί σαν κοπάδι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, σ’ ένα λιβάδι που ανήκε στις φάρμες Όουκφιλντ. Μερικές αγελάδες άνγκους έβοσκαν τριγύρω στο χωράφι. Έδειχναν ατάραχες, παρά τις κραυγές τρόμου που αντηχούσαν στον ψυχρό πρωινό αέρα.

«Τι κάνουμε, αφεντικό;» ρώτησε η Κάρλα. Είχε ανοίξει δρόμο ανάμεσα στο πλήθος και στεκόταν πλάι στον Τάιτους. Ο Τάιτους είδε ένα κόκκινο αγροτικό μ’ έναν φάρο στην οροφή να ορμάει στο πάρκινγκ. Μέσα ήταν ο Τομ Σάντλερ. Είχε ρεπό σήμερα, αλλά πρέπει να άκουσε την κλήση στον δέκτη του. Από το υπόλοιπο προσωπικό του Γραφείου του Σερίφη της κομητείας του Χάροντα ελάχιστοι δεν ήταν εκεί.

Ο Τάιτους ευχήθηκε να μην τους χρειαστούν. Ευχήθηκε ο σκοπευτής να μην έχει ένα AR-15 ή ένα AK-47, ή κάποιο άλλο όπλο φτιαγμένο για να σκορπίζει τον θάνατο, όπως μια σπαρτική μηχανή σκορπίζει τους σπόρους.

«Μπαίνουμε μέσα και καθαρίζουμε το κτίριο», είπε ο Τάιτους.

* * *

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: Πυροβολισμοί σε ένα σχολείο αναστατώνουν την ήσυχη Κομητεία του Χάροντα στη Βιρτζίνια. Ο Τάιτους Κράουν, πρώην πράκτορας του FBI και ο πρώτος μαύρος σερίφης στην περιοχή, σοκάρεται όταν ανακαλύπτει ότι δράστης της επίθεσης είναι ένας νεαρός μαύρος που γνωρίζει χρόνια, και μοναδικό θύμα ένας λευκός καθηγητής τον οποίο εκτιμούν όλοι, μαύροι και λευκοί, μαθητές, γονείς και συνάδελφοί του. Ποιο ήταν το κίνητρο για τη δολοφονία; Ο νεαρός δράστης φαίνεται να τα έχει χαμένα και μιλά για έναν «άγγελο του θανάτου». Σκοτώνεται όμως από αστυνομικούς πριν προλάβει ο Τάιτους να τον ανακρίνει. Τα ίχνη του οδηγούν τον Τάιτους σε έναν κατά συρροή δολοφόνο και ένα κύκλωμα βασανιστών παιδιών με διασυνδέσεις σε όλη την τοπική κοινωνία. Μια σειρά από αιματηρά γεγονότα και πολιτικές διαδηλώσεις που ακολουθούν αυξάνουν κι άλλο την ένταση και ξυπνούν αναμνήσεις από το παρελθόν της πόλης και του σερίφη της.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Ο Σον Α. Κόσμπι γεννήθηκε το 1973 στη Βιρτζίνια. Ο πατέρας του δούλευε σε ψαροκάικο και η μητέρα του, που ήταν ανάπηρη, μεγάλωσε σε μεγάλο βαθμό μόνη της –σ’ ένα τροχόσπιτο και με κουπόνια τροφίμων– τον ίδιο και τον αδερφό του. Φιλόπονος μαθητής, υποχρεώθηκε να διακόψει τις σπουδές του στο κοινοτικό κολέγιο γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τα δίδακτρα. Μέχρι το 2019 που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, που έγινε αμέσως επιτυχία, δούλευε ως πορτιέρης, οικοδόμος, και πωλητής, ενώ, και σήμερα ακόμα, παρά τα συνεχόμενα μπεστ-σέλερ του, βοηθά στις εργασίες του γραφείου τελετών της γυναίκας του. Από τις Εκδόσεις Gutenberg κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά του «Δάκρυα ξυράφι» (μετάφραση Κίκα Κραμβουσάνου, 2023), και έπονται τα επόμενα δύο.