Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Διδαχαί και λόγοι» του ιεροκήρυκα Ηλία Μηνιάτη, που κυκλοφορεί από τις εκδ. ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ.
«Η Μεγάλη Παρασκευή και το σωτήριον πάθος.
Χαρήτε, αμαρτωλοί, χαρήτε εις τούτην την πικράν και θλιβεράν ημέραν, εις την οποίαν ενικήσατε. Κηρύξατε τον θρίαμβον, κηρύξατε την νίκην σας. Αγάλλασθε, καυχάσθε, υπερηφανεύεσθε. Ο σκοπός σας έλαβε τέλος ευτυχέστατον, η επιθυμία σας επληρώθη. Εσείς, με την παρανομίαν σας εβάλατε όλην σας τη δύναμιν να εβγάλετε από το πρόσωπον της γης τον αθώον Υιόν του Ανθρώπου. Το πράγμα έγινεν. Αίρεται, λέγει ο Ησαίας (τόση εστάθη η σκληρότης σας!) αίρεται από της γης η ζωή αυτού.
Ιδού, τούτην την ώραν έρχομαι από το όρος του Γολγοθά και σας φέρνω την είδησιν και σας βεβαιώνω ότι έμπροσθεν εις ένα αναρίθμητον πλήθος, γυμνός, μεμονωμένος, ωνειδισμένος, υβρισμένος ο γλυκύτατός μου Ιησούς, ύστερον από μίαν αγωνίαν τριών ωρών, παρέδωκε το πνεύμα επάνω εις τον Σταυρόν. Είσθε ευχαριστημένοι; Είσθε ευχαριστημένοι, σκληροί και απάνθρωποι, ή άλλο περισσότερον θέλετε; Μήπως έχετε όρεξιν να ελθήτε και εσείς οι ίδιοι εις το όρος διά να ιδήτε με τα ίδιά σας ομμάτια τας πληγάς όπου του εκάματε; Να ιδήτε πώς κρέμανται κατεξεσχισμέναι εξ αιτίας των ιδικών σας αμαρτιών οι σάρκες του, πόσον πόνον δοκιμάζει η αγία του κεφαλή από τα κεντήματα των εδικών σας υπερηφανειών, πόσον πικρότατα είναι τα χείλη του από το φαρμάκι των εδικών σας καταλαλιών; Ελάτε, ελάτε, και εγώ σας υπάγω. Δεύτε, αναβώμεν εις το όρος Κυρίου (Ησ. 2,3) Μα, δεν ηξεύρω, όταν φθάσωμεν εκεί, ανίσως μπορέσετε και βαστάξετε τα δάκρυα.
Σέλευκος ο βασιλεύς, διωγμένος από τους υπηκόους του, έκειτο γυμνός εις μίαν παραθαλασσίαν, εις την οποίαν τον έρριψε μια ανεμοταραχή της θαλάσσης. Όθεν, μαθόντες οι υπήκοοι τούτο το συμβάν, έτρεξαν χαρούμενοι διά να ιδούν την ελεεινήν κατάστασιν του βασιλέως των. Μα ευθύς όπου έφθασαν εκεί και τον βλέπουν επάνω εις την παραθαλασσίαν γυμνόν, πεινασμένον, τρέμοντα από το κρύον, χωρίς παρηγορίαν, χωρίς βοήθειαν, εις τόσην συμπάθειαν εκινήθησαν, τόσον τον ελυπήθησαν, ώστε τον έπιασαν, τον εσήκωσαν πάλιν εις τον θρόνον και του έδωκαν να καταλάβη ότι τοιαύτη απανθρωπίαν δεν ήθελαν δείξει ποτέ εναντίον του, ανίσως ήθελαν την προγνωρίσει. Το ίδιον στοχάζομαι ότι ηθέλατε κάμει κι εσείς, αμαρτωλοί, σήμερον, ανίσως ο Ιησούς μου ήταν άξιος βοηθείας, διότι εις την ευρύχωρον θάλασσαν των παθών του όχι μόνον είναι ταλαιπωρημένος και αγωνισμένος, αλλά βυθισμένος και καταποντισμένος, και δεν του μένει άλλο διά να ιδή τινας εις αυτόν, παρά ένα νενεκρωμένον σώμα, όλο πληγή από κεφαλής έως ποδών».
Άδραξα την ευκαιρία, λόγω των ημερών, να προτείνω το «Διδαχαί και λόγοι»(εκδ. ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ), ένα βιβλίο εξαιρετικής τυποτεχνίας από τον εκδότη και λαμπρής εισαγωγής, επιμέλειας και επιμέτρου από την Τασούλα Μαρκομιχελάκη.
Συγγραφέας της συλλογής αυτής διδαχών και λόγων είναι ο Ηλίας Μηνιάτης, ένας Κεφαλλονίτης ιεροκήρυκας που γεννήθηκε τη χρονιά που έπεφτε ο Χάνδακας της Κρήτης (διάβαζε Ηράκλειο) στους Τούρκους, το 1669, και πέθανε σαράντα πέντε χρόνια αργότερα αφού δίδαξε στην Βενετία και στην Κωνσταντινούπολη. Τα κείμενά του είναι σπουδαίας συγγραφικής δεινότητας και εντελώς επίκαιρα. Προσωπικά λάτρεψα τους λόγους του σχετικά με τον θάνατο –αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου.
10°
