Το προχθεσινό μπλακάουτστην Ισπανία και την Πορτογαλία θορύβησε όλο τον κόσμο, και έβαλε πάρα πολλούς σε σκέψεις: πώς πρέπει να προετοιμαστούν από σήμερα, για το ενδεχόμενο μιας ρωσικής δολιοφθοράς σε παρόμοια πελώρια κλίμακα, ή απέναντι σε μια κλιματική ιδιοτροπία;
Δεν έχουν καθόλου άδικο. Μάλιστα, χαιρόμαστε πολύ όταν διαβάζουμε εδώ κι εκεί στα ΜΚΔ ότι ο ένας και ο άλλος φίλος δηλώνουν πως, ναι, έχουν πάντα έτοιμο ένα ευρύχωρο σακίδιο με είδη πρώτης ανάγκης, από τρόφιμα μέχρι φάρμακα, και από μπαταρίες μέχρι τρανζίστορ. Έτσι πρέπει. Αν μη τι άλλο, μόλις την Κυριακή που μας πέρασε γράφαμε πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που, μολονότι ξέρουν ότι ποτέ τους δεν θα το αποκτήσουν, ονειρεύονται ένα ολόδικό τους μπούνκερ. Κι αν οι μόνοι που έχουν πράγματι πυρηνικά καταφύγια είναι κάτι τύποι σαν τον Μασκ και κάτι ημίτρελοι Τεξανοί που συνεννοούνται με λιγότερες λέξεις ακόμη κι από τον Τραμπ, δεν έχει την παραμικρή σημασία: και τζιν φοράνε αυτοί οι Νεάντερταλ, τι να κάνουμε τώρα, να σκίσουμε τα δικά μας;
Εν πάση περιπτώσει, η μέριμνα για το μέλλον ποτέ δεν είναι αρκετή. Και μπορεί να αφορά ένα σωρό τομείς (την υγεία μας, τη σύνταξή μας —αν ποτέ βγούμε στη σύνταξη—, τις σχέσεις μας, την καριέρα μας κ.ο.κ.), αλλά φυσικά πρέπει να αφορά και τέτοιου μεγέθους καταστροφές σαν την προχθεσινή — και πολύ χειρότερες. Ένα μπλακάουτ διάρκειας 12 ή 24 ωρών είναι πολύ κακό για ανθρώπους που έχουν ανάγκη από το ηλεκτρικό ρεύμα 24/7 γιατί, φέρ’ ειπείν, έχουν αυτή ή την άλλη αρρώστια — δεν μπορεί να επηρεάσει τον μέσο πληθυσμό. Όμως ένα μπλακάουτ που θα κρατήσει μια βδομάδα, ή και παραπάνω, ναι: αυτό θα επηρεάσει τους πάντες. Εξ ου και καλό είναι να έχει προετοιμαστεί κανείς — όχι γενικά και αόριστα, αλλά από σήμερα. Ακόμη καλύτερα, από τώρα.
Ακολουθεί μια λίστα με είδη που καλό είναι να έχει κανείς σε ένα «σακίδιο εκτάκτου ανάγκης» (γνωστό και ως emergency go-bag), ώστε να είναι έτοιμος να επιβιώσει τουλάχιστον για 72 ώρες αν (βλ. όταν) συμβεί το κακό:
[Α'] Βασικά είδη επιβίωσης:
Νερό – τουλάχιστον 1 λίτρο ανά άτομο ανά ημέρα (ή φίλτρο/ταμπλέτες καθαρισμού νερού).
Τρόφιμα μακράς διαρκείας – κονσέρβες, ενεργειακές μπάρες, ξηροί καρποί.
Αναπτήρας/σπίρτα & προσάναμμα – σε αδιάβροχη συσκευασία.
Φακός LED – με έξτρα μπαταρίες ή με δυναμό (τύπου crank: χειροκίνητης φόρτισης).
Power bank – πλήρως φορτισμένο, κατά προτίμηση ηλιακό.
Ραδιόφωνο εκτάκτου ανάγκης – με μανιβέλα ή ηλιακή φόρτιση (AM/FM).
Πολυεργαλείο ή σουγιάς – τύπου Swiss Army, όλοι έχουμε έναν τέτοιο.
Κουβέρτα επιβίωσης – αλουμινένια (space blanket).
Αντισηπτικό και υγρά μαντιλάκια – δεν χρειάζεται να έχετε μωρό για να έχετε μωρομάντιλα.
Μάσκα σκόνης ή N95 – σε περίπτωση φωτιάς ή κακής ποιότητας αέρα: τις ξέρουμε από τον Covid.
[Β'] Είδη πρώτων βοηθειών:
Κλασικό φαρμακείο με επιδέσμους, γάζες, τσιρότα, αντισηπτικό, παυσίπονα, θερμόμετρο.
Αντιβιοτική αλοιφή (π.χ. για κοψίματα).
Φάρμακα (αν παίρνετε συγκεκριμένη αγωγή, φροντίστε να έχετε εφεδρικά).
[Γ'] Ρουχισμός & άλλα πρακτικά:
Μία ή δύο αλλαξιές ρούχα (ζεστά και αδιάβροχα).
Εσώρουχα/κάλτσες.
Αδιάβροχο/νιτσεράδα.
Σκούφος, γάντια (αναλόγως εποχής, αλλά ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει με τον καιρό).
Σκοινί, σχοινί παραλλαγής/επιβίωσης (paracord), μονωτική ταινία.
Αντίγραφα σημαντικών εγγράφων (αστυνομική ταυτότητα, βιβλιάριο υγείας, κλπ.) σε αδιάβροχη θήκη.
Χάρτης περιοχής και προσημειωμένο σημείο συνάντησης/ασφαλείας.
[Δ'] Για οικογένειες/παιδιά/κατοικίδια ζωάκια:
Παιδικά φάρμακα ή φόρμουλα αν υπάρχουν μικρά παιδιά ή βρέφη.
Σερβιέτες/ταμπόν.
Αντίγραφα φακέλου υγείας.
Παιχνιδάκια και βιβλία για ψυχολογική στήριξη.
Πάνες.
Τροφή και μπολάκια για κατοικίδια.
[Ε'] Προαιρετικά αλλά χρήσιμα:
Λίγα μετρητά.
Σφυρίχτρα.
Μπλοκάκι και στιλό.
Ψαλίδι.
Καρτοκινητό/δεύτερη SIM (προφορτισμένη, μόνο για έκτακτες ανάγκες).
Ηλιακός φορτιστής.
Μια παρένθεση εδώ. Στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου του 2003 στη Φρανκφούρτη, πέσαμε μπροστά στο Απόλυτο Βιβλίο. Ήταν ένα απόμερο περίπτερο, κανείς δεν του έδινε σημασία, όμως το Απόλυτο Βιβλίο ήταν εκεί, και στα μάτια μου έλαμπε σαν φάρος. Ο τίτλος του ήταν «The Zombie Survival Guide», και το είχε γράψει κάποιος Μαξ Μπρουκς. Το όνομά του, τότε, δεν μας έλεγε τίποτε.
Εννοείται πως μιλάμε για έρωτα με την πρώτη ματιά. Και εννοείται, επίσης, πως το αφεντικό μου τότε δεν αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου, παρά τις επίπονες προσπάθειές μου και τις διαρκείς μου οχλήσεις επί ένα γεμάτο τρίμηνο. Εν πάση περιπτώσει. Κλείνει η παρένθεση.
Αλλά τι γίνεται λοιπόν αν δεν έχουμε μπλακάουτ ή κάποιου άλλου είδους ρώσικη δολιοφθορά; Τι γίνεται ΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΖΟΜΠΙ; Ε; Τι κάνουμε τότε;
Λοιπόν, καταρχάς δεν πρέπει να πανικοβαλλόμαστε. Ο πανικός γυρνάει πάντα μπούμερανγκ και μας σκοτώνει. Χρειάζεται ψυχραιμία. Κυρίως αυτό. Ναι στον φόβο, ναι στις μαύρες σκέψεις, αλλά όχι στον πανικό. Μπορεί να τα καταφέρουμε. Μπορεί με κάποιον τρόπο να τη γλιτώσουμε. Μπορεί, μπορεί, μπορεί.
Ωστόσο, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ας είμαστε λοιπόν όσο πιο καλά προετοιμασμένοι μπορούμε.
Ετοιμάστε από τώρα ένα Zombie Survival Kit, να σας βρίσκετε. Αχρείαστο να ’ναι βέβαια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Εδώ ένας αγράμματος τηλεπαρουσιαστής που έπρεπε να είναι στη φυλακή για μία σειρά αδικήματα, έχει γίνει πλανητάρχης. Τα ζόμπι μάς μάραναν. Τώρα, στο κιτ σας δεν θα βάλετε όπλα (πυροβόλα, τόξα, βαλλίστρες κλπ.), γιατί τα όπλα είναι παράνομα. Επίσης, γιατί εμάς δεν μας αρέσουν ούτε τα νόμιμα, των κυνηγών. Δεν μας αρέσει το κυνήγι, και συνεκδοχικά οι κυνηγοί. Αλλά αν (ή όταν) ξεσπάσει η ζομποπανδημία, αλλάζει το πράγμα. Εκεί θα χρειαστεί να βρείτε όπλα — όχι κατ’ ανάγκην πυροβόλα, γιατί τα πυροβόλα έχουν το κακό συνήθειο να ξεμένουν από πυρομαχικά: κι εσείς δεν θα έχεις πυρομαχικά. Οπότε χρειάζεστε όπλα που να αντέχουν. Εν ανάγκη, θα τα φτιάξετε μόνοι σας. Τόσο Walking Dead έχετε δει, ξέρετε. Οπότε πάμε με τα υπόλοιπα:
Zombie Apocalypse Survival Kit: Τι πρέπει να έχετε καβατζώσει
Ό,τι έχετε και για τα νορμάλ μπλακάουτ και τις άλλες μεσαίου μεγέθους καταστροφές. Αλλά επιπλέον:
Μην περάσεις από το σούπερ-μάρκετ, θα είναι γεμάτο ζόμπι ή influencers που θα γίνουν σε λίγο ζόμπι.
Μη μείνεις με τίποτα στην πόλη.
Πήγαινε στο πιο απίθανο σημείο, που θα σου προσφέρει κάλυψη και θα έχει νερό.
Φτιάξε εκεί έναν κήπο με λαχανικά: έναν μπαχτσέ.
Μάθε να χρησιμοποιείς μαχαίρι χωρίς να τραυματιστείς. Δεν είναι MasterChef, εδώ είναι Zombie Apocalypse, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Καλή τύχη. (Λέμε τώρα).
SURFIN’ BIRD
Κάθε εβδομάδα, η Σαπφώ Καρδιακού γράφει στο Ημερολόγιο για ένα ή δύο πράγματα από όσα σκέφτεται, ή από όσα διαβάζει, βλέπει, ακούει και μαθαίνει στο ίντερνετ. Πράγματα… διαφορετικά. Καλή ανάγνωση!
Χωρίς δραμαμίνη
Η μορφή τής Άγκαθα Κρίστι εντυπώθηκε στην ποπ κουλτούρα σαν καθισμένη σκεφτική μεσήλικη κυρία — και έτσι ακριβώς απαθανατίστηκε στο καινούργιο άγαλμα που στολίζει εδώ και λίγο καιρό το λιμάνι τού Τορμπέι, γενέτειρα της συγγραφέως. Ίσως μάς έρχεται στον νου η φιγούρα της στο μπαλκόνι της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής της Βαγδάτης, κάπου στη δεκαετία τού 1950 να απολαμβάνει το τσάι της.
Η Κρίστι, βέβαια, ήταν πολλά περισσότερα από μία στερεοτυπική Αγγλίδα κυρία. Η ταλαντούχα συγγραφέας ήταν περιπετειώδης και φιλοπερίεργη, έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα ταξίδια, τα σπορ —ήταν επιδέξια σέρφερ— και την αρχαιολογία. Το πολυδιάστατο μυαλό της χρειαζόταν ερεθίσματα από εξερευνήσεις σε μακρινές χώρες για να βρίσκεται σε εγρήγορση και να επινοεί τις πλοκές των βιβλίων της. Η Κρίστι είχε την τύχη να ταξιδέψει όσο λίγες γυναίκες της εποχής της: επισκέφτηκε την Αφρική, την Αυστραλία, πέρασε από τη Βόρειο Αμερική, επέστρεφε συχνά στη Μέση Ανατολή. Το πρώτο της ταξίδι στην Αίγυπτο σε ηλικία μόλις 17 ετών την ενθουσίασε, ακολούθησε ένα δεύτερο το 1933 και, καμία έκπληξη εδώ, ήταν η πηγή έμπνευσης του βιβλίου της «Έγκλημα στον Νείλο».
Ανάμεσα στις χρονιές-ορόσημα στη βιογραφία της Άγκαθα Κρίστι, κυριαρχεί το 1922, το έτος της «Μεγάλης Περιπέτειας», της «Μεγάλης Περιοδείας». Την εποχή εκείνη η Μεγάλη Βρετανία ήταν πραγματικά ΜΕΓΑΛΗ: η έκτασή της κάλυπτε σχεδόν το ένα τέταρτο της επιφάνειας της Γης και διοικούσε γύρω στα τετρακόσια πενήντα οχτώ εκατομμύρια πολίτες. Ήδη από το 1919, όμως, έγιναν αισθητοί τριγμοί στα θεμέλιά της. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος παρά τη νίκη έφερε οικονομικά προβλήματα, ενώ είχε καταστεί σαφές πως η ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας ήταν αναπόφευκτη, προκαλώντας χαλάρωση στους δεσμούς της Κοινοπολιτείας. Ο στόχος της βρετανικής κυβέρνησης ήταν ένα επαναλανσάρισμα της Βρετανίας σαν κραταιάς αποικιοκρατίας και η ενδυνάμωση του εμπορίου· ο τρόπος να το επιτύχουν ήταν η Έκθεση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire Exhibition). Για τον σκοπό αυτό χτίστηκε το Empire Stadium, που θα μετονομαζόταν αργότερα σε Στάδιο Γουέμπλεϊ, και γύρω του ανεγέρθηκαν μικρότερα εκθεσιακά κτίρια. Με τι θα γέμιζαν τα κτίρια; Με αγαθά και επιτεύγματα από τις «αδελφές Πολιτείες», φυσικά.
Ορισμένα εκθέματα θα χαρακτηρίζονταν κριντζ σήμερα, σαν το φυσικού μεγέθους άγαλμα του Πρίγκιπα της Ουαλίας φτιαγμένο από βούτυρο στο καναδικό περίπτερο. Παρ’ όλα αυτά, η έκθεση θα παρουσίαζε προϊόντα και υπηρεσίες τουρισμού, κτηνοτροφίας, μεταλλουργίας, τις νέες σιδηροδρομικές αμαξοστοιχίες, είδη προσωπικής περιποίησης, τρόφιμα κ.ο.κ. Πώς θα συγκεντρώνονταν οι συμμετοχές στην Έκθεση; Με μία μεγάλη περιοδεία στην Κοινοπολιτεία, βεβαίως-βεβαίως. Επί δέκα μήνες ο γενικός υποδιευθυντής της Έκθεσης, Ταγματάρχης Έρνεστ Μπέλτσερ, συνοδευόμενος από τον απόστρατο αξιωματικό του Βασιλικού Πυροβολικού Άρτσι Ρίτσι και τη σύζυγό του Άγκαθα, πέρασε από τη Νότια Αφρική, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, κερδίζοντας όχι και τόσο κολακευτικές περιγραφές στις επιστολές και στην αυτοβιογραφία της συγγραφέως. Ο ανυπόφορος Μπέλτσερ δεν πτόησε τη διάθεση του αντρόγυνου. Βρήκαν την ευκαιρία για μία παράκαμψη στο ταξίδι με στάση στο Γουαϊκίκι και δάμασαν τα κύματα κάνοντας σέρφινγκ για τρεις μήνες!
Πώς είδε η Άγκαθα Κρίστι τα μέρη που τη φιλοξένησαν στην περιοδεία; Πώς τη θυμούνται σήμερα στα μέρη εκείνα; Σε ποιες χώρες αιωρείται ακόμα ο απόηχος της αποικιοκρατίας;
Με την έμφυτη ευγένεια που τον διακρίνει, ο Σερ Ντέιβιντ Σουσέ, βραβευμένος ηθοποιός και φυσιογνωμία συνυφασμένη με τη μορφή τού Ηρακλή Πουαρό, κάνει τη δική του Μεγάλη Περιοδεία στη σειρά ντοκιμαντέρ «Ταξίδια με την Άγκαθα Κρίστι και τον Πουαρό» («Travels with Agatha Christie & David Suchet»). Σχεδόν έναν αιώνα μετά, εξοπλισμένος με τον κατάλογο της Έκθεσης και τα απομνημονεύματα της Κρίστι, κρεμάει την αγαπημένη του φωτογραφική μηχανή στον ώμο και κάνει στάση στο Κέιπ Τάουν και την Τασμανία, στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, στη Χαβάη και στον Καναδά, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή στο σπίτι της Άγκαθα Κρίστι πίσω στην Αγγλία. Επιχειρεί να δει τα τοπία μέσα από τα μάτια της νεαρής λογοτέχνιδας στην αυγή της φήμης της — ας λάβουμε υπόψη ότι το πρώτο βιβλίο με ήρωα τον Ηρακλή Πουαρό είχε κυκλοφορήσει μόλις το 1920 στις ΗΠΑ και τον επόμενο χρόνο στη Βρετανία, δηλαδή το όνομα Άγκαθα Κρίστι άρχισε να γίνεται ευρέως διάσημο στη διάρκεια του ταξιδιού.
Ο Σερ Ντέιβιντ —ευγνώμων για τη φήμη και την καλλιτεχνική διαδρομή που διένυσε ενσαρκώνοντας τον Πουαρό— κάνει τη γνωριμία ενός φανατικού θαυμαστή της Κρίστι και δεινού συλλέκτη κειμηλίων σχετικών με τη ζωή και την καριέρα της, μένει έκθαμβος μπροστά στο φυσικό μεγαλείο των Καταρρακτών Βικτώρια ανάμεσα στη Ζάμπια και τη Ζιμπάμπουε και, όπως η Κρίστι τότε, φωτογραφίζει το μεγαλειώδες τοπίο. Στη Νέα Ζηλανδία, τη χώρα που η Κρίστι θεωρούσε την πιο όμορφη, ακολουθεί τη σκιά της μέχρι τις ιαματικές πηγές τής Ροτορούα.
Η ιστορική σημασία της ταξιδιωτικής αναδρομής, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στις εμπειρίες της Κρίστι. Ο Σουσέ συναντιέται με απογόνους των πρώτων πληθυσμών στην Τασμανία και μαθαίνει για τους εξευτελισμούς και τις πρακτικές αφανισμού που υπέστησαν από τους αποικιοκράτες. Στο Κέιπ Τάουν γνωρίζει ακτιβιστές του κινήματος «Rhodes Must Fall», και ενημερώνεται για τις ενέργειες που κάνουν ώστε ο τάφος του επιχειρηματία και Πρωθυπουργού της Αποικίας του Ακρωτηρίου, Σέσιλ Ρόουντς, να μετακινηθεί από τα ιερά εδάφη της Ζιμπάμπουε, εξαιτίας των ρατσιστικών πρακτικών του και της αρπαγής πατρογονικής γης από τις φυλές της περιοχής. Φροντίζει να κάνει το ίδιο και στον Καναδά, δίνοντας τον λόγο σε μέλη των Πρώτων Εθνών για να μας θυμίσουν πως μέχρι σήμερα ζουν με τις επιπτώσεις της βίαιης αφομοίωσης τού 20ού αιώνα.
Σε κάθε μετακίνηση, σε κάθε στάση, ο Σερ Ντέιβιντ Σουσέ νιώθει την παρουσία της Άγκαθα Κρίστι σαν συνταξιδιώτισσας, αναρωτιέται συνεχώς τι της άρεσε, τι σκεφτόταν με όσα αντίκριζε, με όσα μάθαινε, ποια θα ήταν η γνώμη της αν έβλεπε τις αλλαγές και τις εξελίξεις της εποχής μας. Διψάει και ο ίδιος για νέες οπτικές, σέβεται τους συνομιλητές του και μαθαίνει από τις αφηγήσεις τους, απολαμβάνει την περιπέτεια του καινούργιου εμβαπτισμένη με την έρευνα που έκανε για τη χαρισματική συγγραφέα όσα χρόνια υποδυόταν τον ιδιόρρυθμο ήρωά της. Η σειρά είναι σε παραγωγή Britbox και προβάλλεται στο Ertflix.
Από τα πιο όμορφα, πιο δυνατά και συναρπαστικά ιστορικά μυθιστορήματα ενηλικίωσης και γυναικείας χειραφέτησης που θα διαβάσετε, το ντεμπούτο της Σαλβιόνι κάνει τεράστια επιτυχία στην Ιταλία, μεταφράζεται παντού, και ήδη διασκευάζεται για την τηλεόραση. Όλοι επίσης μιλούν για μία νέα Φερράντε (έχουμε και εδώ δύο φίλες, δύο κορίτσια που μεγαλώνουν δίπλα-δίπλα σε μία ιδιαίτερη, ηλεκτρισμένη εποχή), αλλά νομίζουμε πως είναι αβάσιμο να κάνουμε τέτοιες συγκρίσεις. Ο αναγνώστης θα απολαύσει τις διαρκείς μεταμορφώσεις των κεντρικών χαρακτήρων, την αναζήτηση της ατομικότητάς τους, και την πάλη τους σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που έχει ήδη προσχωρήσει στις αγκάλες του φασισμού. Είμαστε στον Μεσοπόλεμο, και η Φραντζέσκα με τη Μανταλένα —δυο κορίτσια που όλες οι γυναίκες αναγνώστριες θα ήθελαν να τις είχαν φίλες— πρέπει να χτίσουν την ταυτότητά τους μέσα σε έναν κόσμο με κεντρικό πρότυπο τον ίδιο τον Μουσολίνι… Η αδικία, η βία και η υποκρισία βασιλεύουν, η γοητευτική Ιταλία προσπαθεί μάταια να αντισταθεί με τα τραγούδια, τις παραδόσεις και τα χρώματά της, και οι δυο φίλες σφίγγουν τα δόντια και η μία το χέρι της άλλης. Όλοι συμφωνούν πως δεν μπορεί παρά να υπάρξει και συνέχεια. Μακάρι!
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
Άφησε το χέρι μου. Είδα το κόκκινο φουστάνι της να χάνεται μέσα στο πλήθος πριν αποφασίσω να πλησιάσω τα υπόλοιπα παιδιά με στολή, που ήταν ήδη παραταγμένα στο προαύλιο της εκκλησίας· ένα σωστά εκπαιδευμένο σμήνος χελιδονιών. Αναζήτησα τη Μανταλένα τεντώνοντας τον λαιμό και πατώντας στις μύτες των ποδιών. Δεν της άρεσαν τέτοιου είδους συγκεντρώσεις, γιατί έπρεπε να ξυπνήσει νωρίς και να φορέσει υποχρεωτικά την άχαρη, στενή στολή, αυτή τη φορά όμως είχε πει ότι θα ερχόταν, γιατί ο Ερνέστο είχε πάθος με τα αυτοκίνητα και σε κάθε Γκραν Πρι παρακολουθούσε τον αγώνα δίπλα στην πιο επικίνδυνη στροφή της διαδρομής. Ήθελε να νιώθει τον αέρα που σήκωναν τα αυτοκίνητα καθώς περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα δίπλα από το συγκεντρωμένο πλήθος, τόσο δυνατός που του έπαιρνε το καπέλο, τον εκκωφαντικό θόρυβο των αυτοκινήτων, τις φωνές του πλήθους, την έντονη μυρωδιά βενζίνης και τον ενθουσιασμό του αγώνα. Με τις ασπρόμαυρες στολές μοιάζαμε όλες μεταξύ μας και δεν κατάφερνα να την ξεχωρίσω. Οι καμπάνες του καθεδρικού ναού σήμαναν εννέα και τα μεγαλύτερα κορίτσια, μπροστά από όλες, με περιβραχιόνιο στο αριστερό χέρι, έδωσαν εντολή να παραταχθούμε στη σειρά μπροστά από την εκκλησία. Έπρεπε να χτυπάμε τα τακούνια στο λιθόστρωτο και να φωνάξουμε τρεις φορές: «Eia, Eia, Alalà!»
Νά και το οπισθόφυλλο:
Μόντσα, 1936. Στις όχθες του ποταμού Λάμπρο, δύο ημίγυμνα κορίτσια, σε κατάσταση σοκ, προσπαθούν να κρύψουν το πτώμα ενός άνδρα. Πρόκειται για τη δωδεκάχρονη Φραντσέσκα, την πανέμορφη μοναχοκόρη μιας καθωσπρέπει οικογένειας, και τη λαϊκής καταγωγής συνομήλική της Μανταλένα, που όλοι αποκαλούν περιφρονητικά Μαλνάτα, δηλαδή κακότυχη. Εννιά μήνες πριν το συμβάν στο ποτάμι και με αφορμή λίγα κλεμμένα κεράσια, τα δύο κορίτσια γίνονται φίλες. Δίπλα στην ατρόμητη Μανταλένα, η μέχρι τότε υπάκουη Φραντσέσκα ανακαλύπτει έναν καινούριο, περιπετειώδη τρόπο ζωής, μαθαίνοντας πάνω απ’ όλα να αψηφά τους κανόνες. Καθώς το πέπλο του φασισμού απλώνεται πάνω από την Ιταλία, οι δύο αχώριστες φίλες καλούνται να αποφασίσουν αν θα αντισταθούν στην καταπίεση και στην κοινωνική αδικία ή θα αφεθούν στο ορμητικό ρεύμα της Ιστορίας. Το «Δε φοβάμαι τίποτα» είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης στην Ιταλία του Μεσοπολέμου με φόντο τον πόλεμο της Αβησσυνίας. Μια συγκινητική ιστορία γυναικείας φιλίας και χειραφέτησης σε ταραγμένους καιρούς, μια παθιασμένη κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη φασιστική προπαγάνδα και στην έμφυλη βία.
Και ένα μικρό βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Μπεατρίτσε Σαλβιόνι γεννήθηκε στη Μόντσα το 1995 και ζει στο Τορίνο. Σπούδασε δημιουργική γραφή στη Scuola Holden που ίδρυσε ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο. Το 2021 απέσπασε το Premio Calvino Racconti για το αφήγημα «Il volo notturno delle lingue mozzate». Το «Δε φοβάμαι τίποτα» («La Malnata», 2023, Εκδόσεις Πατάκη 2025) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και μεταφράζεται σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
12°
