Νύχτες στον Μύλο: Θεσσαλονίκη, παραδέξου το, σου λείπουν

Θα σέβεστε. Στον Μύλο κάποτε, στα δυτικά, είδα για τον Ντέιβιντ Μπερν ουρά μεγαλύτερη από αυτήν που κάνει η Gen Z, υπομένοντας αγόγγυστα, για μια σαντουιτσάρα έξω από το Jackaroo της Αγίας Σοφίας. (Ή σαν αυτή που γίνεται στο Αρωματοπωλείο της Φράγκων για κολόνιες). Λεφούσια, στριμωξίδι, μπούγιο και ουρές εξίσου μεγάλες με Black Friday ή σαν αυτές που παρατηρώ έξω από το προφιτερόλ του Choureal της Παλαιών Πατρών και στο Αφέσου της Παύλου Μελά για μια πίντσα κι ένα απεριτίβο με μουσική υπόκρουση Αργυρό και τέτοια. Θυμάμαι καθημερινά να συμβαίνουν στον Μύλο: για την Πάτι Σμιθ, τους Waterboys, τους Fun Lovin’ Criminals και τους Άγαμους, για τις Τρύπες και τα Σπαθιά, για τους Suede και τον Dr John, για τους Stereolab και τους Στέρεο Νόβα, για τσίπουρα στο ουζερί, για καφέ στο Σιλό και στην έκθεση του Μίλο Μανάρα. 

© www.mylos.gr

Ήταν μια εποχή που η Θεσσαλονίκη, πολύ πριν συμβούν ουρές για ένα βραχιόλι στο Pandora της Μητροπόλεως, δεν υπολόγιζε επίσης πόσο θα χρειαζόταν να στηθεί για τους Gun Club στην Αποθήκη, ή για τους Thievery Corporation, τους Faithless και τους Saint Etienne, πίσω στην υπαίθρια αρένα. Το έπιασα έτσι για την «Κατάσταση πραγμάτων - Μύλος», συγκρίνοντας δηλαδή τις ουρές ανάμεσα στις νύχτες και τις μέρες της Θεσσαλονίκης του τότε και του τώρα, επειδή για το κατόρθωμα του Νίκου Στεφανίδη δεν γυρίστηκε ποτέ κανένα ντοκιμαντέρ ή ταινία - μέρες Φεστιβάλ Κινηματογράφου που είναι. Ούτε ποτέ στήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση με τις αφίσες, τα τεύχη του περιοδικού, το βαγόνι του 88μισό, ως και το τηλέφωνο έξω από το περίπτερο θα μπορούσε να δείξει αυτή η έκθεση για τον Μύλο, επίσης μέρες Μπιενάλε που είναι. Εννοείται, κύριε ή κυρία κιουρέιτορ του μέλλοντος, πως θα πρέπει να συμπεριλάβετε στα εκθέματα και το μυθικό ξύλινο καφέ γραφείο, όπως και τον φωτεινό μπλε-κόκκινο πίνακα πίσω από το γραφείο του Νίκου Στεφανίδη. 

Οι εκατοντάδες χιλιάδες Θεσσαλονικιών (κυριολεκτώ), που στον Μύλο ζήσαμε, απολαύσαμε, κοινωνήσαμε και καταναλώσαμε πολιτισμό, αντί μόνο για σκέτα σάντουιτς, προφιτερόλ, μπέργκερ και απεριτίβο, εάν δεν υπήρχε ο Μύλος, δεν θα τα είχαμε ζήσει. Γράφω εμπύρετα και εν εξάρσει, γιατί έμαθα ότι ο Μύλος πουλήθηκε τελικά και οι νέοι ιδιοκτήτες, μην έχοντας ανακοινώσει ακόμα τι σχέδια έχουν, άθελά τους άφησαν να διακινούνται λογής σενάρια για την τύχη του. Τύπου, αποχαιρετάτε την Αλεξάνδρεια που ούτως ή άλλως για χρόνια την είχατε (ξε)χάσει. Όχι ότι θα δημιουργηθεί θεματικό παιδικό πάρκο, κάτι σαν Ντίσνεϊλαντ, όχι χωριό των Ξωτικών, Χριστούγεννα που έρχονται, μπορεί να ανοίξει λένε ένα ακόμα μεγάλο ΚΤΕΟ, ως και ότι εντός του Μύλου θα χτιστούν τεράστιες αποθήκες νερού για να τροφοδοτούνται οι ανάγκες μιας ντόπιας AI σταρτ απ, άκουσα! 

Σενάρια τρέχα γύρευε, και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει εκεί με τη νέα φάση του Μύλου, αφού αυτό το σημείωμα δεν έχει να κάνει με τις αλλαγές που συντελούνται στο real estate και τη νέα εποχή που ανατέλλει για τη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκη με άξονα την πολυπόθητη ανάπλαση του ΦΙΞ. Επίσης αυτό το σημείωμα δεν έχει καμιά σχέση με τα δάκρυα νοσταλγίας ή τα μπινελίκια που μοιράζουν (σαν τους γέρους στο θεωρείο του Μάπετ Σόου) στα χούγια και στα γούστα της νέας γενιάς αυτοί που ζηλεύουν νοσταλγώντας ανυπόφορα τα νιάτα τους. Σόρι, μωρό μου, ο Λουξ Ιντέριορ πέθανε και η Πόιζον Άιβι ντρέπεται στην ηλικία της να ανεβεί στη σκηνή με πρόστυχα λεοπάρ. Κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι το σημερινό Θεσσαλονίκη Mixtape. Απλά μια ερώτηση, μια διαπίστωση, μια παρατήρηση και επισήμανση ήθελα να κάνω, την εξής: Είναι σωστό ή λάθος αν πω ότι από τη στιγμή που ο Μύλος βγήκε «εκτός», η Θεσσαλονίκη έχασε το πολιτιστικό κέντρο βάρους της; Και άλλη μια γύρα: Είναι σωστή ή λάθος θέση αν πω ότι μεταξύ της εκρηκτικής Θεσσαλονίκης της Μπιενάλε του ’86 και της Πολιτιστικής του ’97 (που όμως συνέβησαν χάρη στις παχυλές κρατικές επιχορηγήσεις, ενώ ο Μύλος ποτέ δεν πήρε δεκάρα τσακιστή από τον δημόσιο κορβανά), ο Στεφανίδης και οι γενναίοι του ήταν που δημιούργησαν το τρίτο μεγάλο και επί δεκαετίας διαρκές πολιτιστικό υπερθέαμα; 

Ας θυμηθούμε τι συνέβη από το 1992 ως και το 2002 στην πόλη, όταν ο Μύλος ήταν ακμαίος: ροκενρόλ, γραφιστική, ντιζάιν, γαστροκαφενεία και οινογνωσίες, ηλεκτρονική σκηνή, συναυλίες, γκαλερί, εκθέσεις, η Θεσσαλονίκη που εκροχιάστηκε, η Θεσσαλονίκη που μεγαλούργησε. Μια μείξη από Χριστιανία, Γούντστοκ, Hacienda, CBGB’s και Καλές Τέχνες ήταν ο Μύλος και για αυτό καθόλου τυχαία, από τη στιγμή που βγήκε από το παιχνίδι, το ντέρμπι χάθηκε και η Θεσσαλονίκη ξαναέγινε χώρα της Πάολας.