Ζούμε σε ένα μόνιμο σε διάρκεια καλοκαίρι

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Στην τηλεόραση παίζουν ακριβές διαφημίσεις φαρμακοβιομηχανιών. Χάπια για τον πονοκέφαλο, για τη γρίπη, για τη μελαγχολία, για την καρδιά, για τους μυοσκελετικούς πόνους. Πρόσωπα αψεγάδιαστα, με μεγάλα χαμόγελα και σιδερωμένα ρούχα, τοπία με ήλιο και στο βάθος τα φάρμακα, ένας τηλεοπτικός «παράδεισος». Στην αμερικάνικη τηλεόραση τέτοιου είδους διαφημίσεις καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος, αν όχι το μεγαλύτερο του τηλεοπτικού διαλείμματος. Στις αρχές του μήνα η Washington Post και η Charleston Gazette-Mail κέρδισαν μια μεγάλη δικαστική μάχη, κατάφεραν και απόκτησαν πρόσβαση στα δεδομένα της Αμερικάνικης Υπηρεσίας Καταπολέμησης Ναρκωτικών σχετικά με την παραγωγή και τη διανομή συνταγογραφούμενων φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων δισεκατομμυρίων παυσίπονων οπιοειδών που έχουν προκαλέσει χιλιάδες θανάτους στη χώρα.

Η κρίση των οπιοειδών ή η επιδημία των οπιοειδών όπως την ονομάζουν ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Οι φαρμακευτικές εταιρείες έπεισαν την ιατρική κοινότητα ότι μπορεί άφοβα να συνταγογραφεί οπιοειδή φάρμακα σε ασθενείς, καθησυχάζοντάς τους ότι δεν πρόκειται να προκαλέσουν εθισμό. Τα οπιοειδή είναι μια κατηγορία φαρμάκων που περιλαμβάνουν ηρωίνη. Σήμερα συνθετικά οπιοειδή, όπως η φαιντανύλη και άλλα αναλγητικά διατίθενται νόμιμα με συνταγή γιατρού, όπως η οξυκωδόνη (OxyContin), υδροκωδόνη (Vicodin), κωδεΐνη, μορφίνη και πολλά άλλα. Οι γιατροί άρχισαν λοιπόν να συνταγογραφούν με μεγαλύτερα ποσοστά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τον αντίκτυπο αυτής της «σιωπηρής σύμβασης», η οποία έχει οδηγήσει σε υψηλά ποσοστά κακής χρήσης, εθισμού και θανάτων. Το 2017 το αμερικάνικο Υπουργείο Υγείας κήρυξε έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία.

Θα είχε ενδιαφέρον να αποκτούσαμε και εμείς πρόσβαση εδώ στην Ελλάδα σε δεδομένα για τον τρόπο παραγωγής και συνταγογράφησης συγκεκριμένων φαρμάκων σε ασθενείς. Ίσως κάποια στιγμή γίνει και αυτό, όπως πολλά άλλα που ακόμα δεν έχουν γίνει. Προς το παρόν ζούμε σε ένα μόνιμο σε διάρκεια καλοκαίρι. Ίσως αυτό φταίει. Καθόμαστε με τον Άγγελο σε μια ταράτσα με θέα την Ακρόπολη. Εκείνος μιλάει για αποφάσεις ζωής, για ταξίδια που θα τον σημαδέψουν, για αναβολές, για επιθυμίες που δεν ολισθαίνουν και προς τι να έρθουν. Ένας γνωστός μου στέλνει μια φωτογραφία της Παπαρίζου και χαβανέζικα πουκάμισα, και μιλάει για αποστάσεις και εμπόδια. Ένας φίλος μου λέει ότι όταν θέλεις κάτι πραγματικά, απλά συμβαίνει, «απλά δεν ξέρεις πότε» συμπληρώνει μια Αμερικανή φίλη. Και όσο οι άλλοι φιλοσοφούν εγώ σκέφτομαι τους 51 δρόμους, τη γειτονιά μου με τα μεγάλα κτήρια που μου κρύβουν τον ήλιο, τον κουτσομπόλη και σεξιστή μεξικανό Λούι που μου σχολιάζει τους ενοίκους του κτηρίου και μου σπάει τα νεύρα, τον κώδικα, τα ρεπορτάζ, το μπαρ ενός ξενοδοχείου λίγους δρόμους μακριά που μια μπάντα παίζει τζαζ και μου κάνει παρέα με το Summertime.  

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή...