Ο ζωομορφισμός στη λογοτεχνία είναι η βασική θεματική του διαγωνισμού διηγήματος και συνάμα του τέταρτου τόμου της σειράς «Hotel -Ένοικοι Γραφής», που επιμελείται ο Μισέλ Φάις.
Τα 10 διηγήματα της συλλογής («Ζωολογία του πάνω και του κάτω κόσμου», εκδ. Πατάκης, σελ. 352) υπογράφουν οι Άντζελα Δημητρακάκη, Ισίδωρος Ζουργός, Δημήτρης Σωτάκης, Κώστας Γκαζής (που αποτέλεσαν και την κριτική επιτροπή), Νατάσσα Μπλάτσιου, Ιωάννα Ντούμπρου, Ελένη Χατζίνα - Φακάλου, Οδυσσέας Δαγκλής, Γιάννης Παγώνης και Χριστίνα Καράμπελα, που όλοι τους προσέγγισαν το θέμα με διαφορετικό ύφος. Καφκικός ο «Αναπάντεχος Επισκέπτης» του Σωτάκη· σαν-σε-παραμύθι η αφήγηση της Δημητρακάκη («Η Πατρίδα: Σχέδιο για μια βιογραφία γραφικού χρόνου»)· ελλειπτικό το ύφος της Ντούμπρου στη «Σερί»· «ιλαροτραγικό» το ”Clinaria” της Χατζίνα - Φακάλου· πιο παιγνιώδης ο «Άρχων του κοιμητηρίου» του Παγώνη· αλληγορικός ο Δαγκλής στο «Πες μου τι είσαι», όπως κι ο Ζουργός στις «Χελώνες» του, που φλερτάρει διακριτικά με το φανταστικό· το όνειρο επιστρατεύει ως αφηγηματικό μέσο η Καράμπελα στο «Ασημένιο σάλιο»· μεταφυσικές ανησυχίες μεταφέρει το «Υπόσχομαι» του Γκαζή, νικητή του προηγούμενου διαγωνισμού της σειράς· «καταραμένος» ο ήρωας της Μπλάτσιου στο «Σκοτεινό στόμα», όπως υπογραμμίζει η Λίνα Πανταλέων στο συνεκτικό πρόλογό της, που διατρέχει την ιστορική διαδρομή του ζωομορφισμού στην τέχνη της αφήγησης, απ’ το «Κοράκι» του Πόε έως τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ και από τον «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ έως το «Ο Γέρος και η θάλασσα» του Χέμινγουεϊ. Τι ήταν αυτό που σε παρότρυνε να πάρεις μέρος στον εν λόγω διαγωνισμό διηγήματος;. Το θέμα καθαυτό ίσως; Μια εξωτερικά οριζόμενη θεματική είναι πάντα η αφορμή για να μιλήσεις για τα πράγματα που σε απασχολούν. Για παράδειγμα ένα από τα πράγματα που με απασχολούν είναι η ελληνική επαρχία και στο πλαίσιο αυτό η αγροτική ζωοφιλία έγινε η αφορμή. Οπότε σημαντικότερη ήταν η απόφαση να συμμετέχω, και όχι τόσο το ίδιο το θέμα. Γιατί επέλεξες να προσεγγίσεις το θέμα σου από τη σκοπιά αυτού που βιαιοπραγεί κατά των ζώων;Η βιαιοπραγία στα ζώα, αλλά και στον άνθρωπο, ήταν και είναι ακόμα σε πολλές περιπτώσεις κάτι που θεωρείται δεδομένο στις αγροτικές κοινωνίες. Οι άνθρωποι δεν θεωρούν ότι βιαιοπραγούν. Είναι απλά ένας κώδικας επικοινωνίας. Όπως άλλωστε και η αγάπη τους δεν εκφράζεται με το χάδι, αλλά περισσότερο με το φαγητό ή με το να επιτρέπουν στο ζώο (ή στον άνθρωπο) να ξεκουραστεί από τις εργασίες. Το «Σκοτεινό στόμα» είναι το πρώτο δείγμα γραφής σου που δημοσιεύεται. Πόσο καιρό γράφεις; Γράφεις κάτι άλλο αυτό τον καιρό; Σκοπεύεις να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και στο μυθιστόρημα ή προτιμάς τη μικρή φόρμα; Από μικρή κρατούσα κάποιο άτυπο ημερολόγιο, όμως συγκροτημένα ξεκίνησα να γράφω το 2006 στα σεμινάρια διηγήματος που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Την περίοδο αυτή έχω ξεκινήσει να συλλέγω το υλικό μου για ένα μεγαλύτερης έκτασης κείμενο, μια νουβέλα ενδεχομένως, στην οποία και πάλι στο επίκεντρο βρίσκονται τα ήθη της ελληνικής επαρχίας.
16°
