Ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας γράφει για τη δική του Πάτμο.
Η Πάτμος, το Ιερό νησί, μερικά μίλια από τις ακτές της Μικράς Ασίας είναι ένας τόπος με μόνο μέτρο τον άνθρωπο. Στο νησί όπου γράφτηκε η μεγαλειώδης υπερβατική Αποκάλυψη, διά χειρός Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο άνθρωπος παραμένει στο επίκεντρο. Από το ίδιο το Μοναστήρι στη Χώρα-Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO –που ενώ δεσπόζει σαν κτίσμα στο νησί, δεν επιβάλλεται αλλά «καλωσορίζει»– ως την τελευταία παραλία με τα αρμυρίκια που ρίχνουν τη σκιά τους ήρεμα και φιλόξενα. Η Πάτμος αναπλάθει τους επισκέπτες της όπως αυτή γνωρίζει μέσα από την ιστορία αιώνων, τους καθοδηγεί στα λευκά σοκάκια και τους απάνεμους όρμους της, τους δείχνει με σοφία, θα έλεγα, την αξία της απλότητας στην αισθητική και της πολυτέλειας στην περιπλάνηση. Δεν κραυγάζει, πώς θα μπορούσε άλλωστε, ψιθυρίζει και γοητεύει όσους είναι ανοιχτοί σε διαφορετικά μηνύματα των καιρών και δεν έχουν όρια στον ορίζοντά τους. Το νησί δεν ζει στο χτες ούτε προσπαθεί να το αναβιώσει τεχνητά, όπως έχω δει σε άλλα μέρη με ιστορική κληρονομιά. Το νησί και οι άνθρωποί του συμβιώνουν παράλληλα στο χτες το σήμερα και το αύριο, με μια φυσικότητα που τη βλέπεις παντού: στα αβίαστα χαμόγελα, στις μικρές ψαρόβαρκες, στα ψαγμένα ταβερνάκια, στις αυλόπορτες, στα πράσινα μποστάνια, στα χαρούμενα παράθυρα-βιτρίνες των καταστημάτων, στα ασβεστωμένα πεζούλια και τις λιτές γραμμές παντού. Κι όλα αυτά να μην είναι φολκλόρ αλλά αυθεντικά. Σκεφτόμουν βλέποντας από το κατάστρωμα τη Σκάλα το λιμάνι, να ξεμακραίνει καθώς το πλοίο έφευγε, ότι η έκφραση «ευλογημένος τόπος» εδώ βρίσκει την κυριολεκτική της έκφανση. Κι ότι δεν ήταν αυθυποβολή αλλά αληθινό δέος αυτό που ένιωσα, όχι γιατί θαμπώθηκα από το μεγαλείο αλλά γιατί στην Πάτμο ένιωσα το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
16°
