Καπάνι: Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
Μια ελιά εκ Καλαμών ειρωνεύεται συνάδελφο εκ Θάσου, πως έτσι μαραγκιασμένη και στυμμένη που τη φέρανε, κανένας δεν θα θέλει να κάνει Κούλουμα μαζί της. Η Θάσια (τσαμπουκαλεμένη, από τον Πρίνο) ανταποδίδει το κροσέ με ντιρέκτ: «Οι θαλασσινές λιγνές έχουν τη χάρη, σάλτα και γαμήσου, χοντρομπάλω, Πελοποννησιακή παραθαλάσσια, που σε παχύνανε λες και θα ’ρθει να σε ψωνίσει ο Μποτέρο, για να του ποζάρεις στο στούντιο».
Μπλέξαμε, κάνω, όταν και παραδίπλα πέφτω σε άλλη βεντέτα. Μαλώνουν δυο ταραμάδες, με τον λευκό να υποτιμά τον ροζ προσβάλλοντάς τον ότι δεν μετρά για γνήσιος, αφού με τέτοιο λουκ («στου Νέστορα Γιαννάκη ή στους αδελφούς Μήτσα σε χρωμόβαψαν, πουλάκι μου;» περνά για αισθηματικό μυθιστόρημα. Ο ροζ δε μασάει, λέει «άσπρισες, παππούλη, και μυαλό δεν έβαλες, και δεν μας είπες ποτέ αυτό το άσπρο πόθεν προκύπτει και με πόσο βαμβάκι σε νοθεύει ο ταραμέμπορας. Που θα αποκαλέσεις εμένα Λένα Μαντά».
Περιπλανιέμαι στο Καπάνι για ψώνια με τα δέοντα της Καθαράς Δευτέρας και συνειδητοποιώ ότι όλοι και όλα μαλώνουν με όλα και όλους. Οι κίτρινες πιπεριές ξεφωνίζουν τις κόκκινες («εδώ Άρης μόνο»), ο Μακεδονικός χαλβάς πολεμάει με τον Δραπετσώνας και ο στρέιτ μπρουτάλ κρώζει τον ντεμί με γεύση κακάο για χαλβά φλωρούμπα.
Το καλαμαράκι ξεφωνίζει το θραψαλάκι («μαγκέψαν και τα ανήλικα»), όμως, εκεί που γίνεται της μάχης της αιματηρής είναι στην αγορά Βλάλη, όπου μια φέτα από τη Βλάστη απειλεί ένα ανθότυρο από την Ήπειρο να τα μαζέψει και να γυρίσει στα Γιάννενα, «ειδάλλως θα σε σφάξω όπως κατακρεούργησαν οι Οθωμανοί τον επίσκοπο Κίτρους Μελέτιο ύστερα από διαταγή του Γιουσούφ Μπέη». Η φέτα από τη Βλάστη προφανώς και έκανε συμμαχία με τα λουκάνικα από τις Σέρρες, που συνεχίζουν τα τρομοκρατικά επί του ανθότυρου Ηπείρου, που εις μάτην ψάχνει χήρα βοηθείας, χήρα δηλαδή από την Άνω Πόλη που θα το αγοράσει για το κουλουμιάτικο τραπέζι της, σώζοντάς το από το μπούλινγκ.
«Εδώ που ήρθες» ωρύεται το Τζουμαγιάς, «θα σέβεσαι. Είμαστε η παλαιότερη παραδοσιακή αγορά της πόλης. Λαϊκή αγορά, για τον κοσμάκη. Αν θες χλίδες, λαουντζιές και μοντερνιές, τράβα στου Μοδιάνο ή στα παρακείμενα ντέλι για να κάνεις παρέα με τα γερμανικά λουκάνικα, τα κρασιά από τον Δούναβη και τα τυριά Προβηγκίας».
Παντού μικροί εμφύλιοι, τα κινέζικα βρακιά της Μενεξέ, μαλώνουν με τα μποτάκια της Σπανδωνή από την Ταϊλάνδη, τα λεοπάρ κολάν και τα γκράφιτι της Σολωμού γαμωσταυρίζονται (θου, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου) με τα εκκλησιαστικά είδη του Στρικούδη, τα κοτόπουλα («ποιος τρώει, μωρέ, λαγάνα με κοτόπουλο τέτοιες μέρες) με τις ρεγγοσαλάτες και τις ταχινόπιτες και οι φάβες με τους γίγαντες.
Εκτός και αν όλος αυτός ο θόρυβος της παράλληλης πόλης μέσα στην πόλη, μετουσιωμένος σε ανθρώπινη λαλιά (δε μιλούν τα ντολμαδάκια στο Καπάνι, αλλά, αν συνέβαινε, θα έλεγαν πως «επί Τουρκοκρατίας το μέρος λεγόταν Ουν Καπάν που σημαίνει αγορά αλεύρων»), δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα. Τέχνασμα για να αφηγηθώ ροές από γεύσεις, συναισθήματα και οξειδώσεις χρόνου και μνήμης πάνω στα κτίρια, τα πλακόστρωτα και τα αγαθά που συνθέτουν τη μνήμη του τόπου, κάθε που καταφθάνει η στιγμή για να αμολοκαλουμποθούν οι χαρταετοί της Καθαράς Δευτέρας.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
16°
