100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου Μίκη Θεοδωράκη - Ο συνθέτης, ο αγωνιστής, ο πολιτικός, ο πολίτης

Γεννήθηκε στη Χίο, αλλά γρήγορα «έσπασε» τα σύνορα της χώρας. Η μουσική του, αλλά και ο βηματισμός του στην Τέχνη και τη ζωή τον έκαναν γρήγορα οικουμενικό. Σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου 1925 - πριν από ακριβώς 100 χρόνια - γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης. 

Η καταγωγή του πατέρα του, Γιώργη Θεοδωράκη, ήταν από τον Γαλατά Χανίων με πρόγονους τους επαναστάτες της Εθνεγερσίας του 1821 Χάληδες και της μητέρας του, Ασπασίας Πουλάκη, από την Κρήνη (Τσεσμέ) της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του γνωρίστηκαν στη Μικρά Ασία, λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα παιδικά του χρόνια ο Μίκης Θεοδωράκης τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως τη Χίο, τη Μυτιλήνη, τα Γιάννενα, το Αργοστόλι, τον Πύργο, την Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη, λόγω των συχνών μεταθέσεων του δημοσίου υπαλλήλου πατέρα του. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, στην οποία μίλησε μαζί με τον αδελφό του Γιάννη, αναφέρθηκε στον πατέρα του, ο οποίος μόλις είχε φύγει από τη ζωή. 

«Ο πατέρας έζησε τα πιο τραγικά γεγονότα που συνέβαιναν στα παιδιά του παλληκαρίσια, με μεγαλόκαρδη ευφροσύνη. Δεκάξη χρονώ παιδί εγκατέλειψε την Κρήτη και πήγε εθελοντής στους Βαλκανικούς. Στο αμπάρι του πλοίου συναντήθηκε με τον μεγαλύτερο αδερφό του που και αυτός για τον ίδιο σκοπό πήγαινε. Οργάνωσαν στην Αθήνα τον Λόχο Κρητών Φοιτητών όπου πήρε μέρος και ο πατέρας του Λαμπράκη, ο Δημήτρης Λαμπράκης. Ο λόχος αυτός κατέλαβε το ύψωμα του Μπιζανίου κι ο πατέρας μου τραυματίσθηκε πολύ βαριά στο κεφάλι. Τόσκασε απ’ το νοσοκομείο και έφυγε για το Μακεδονικό μέτωπο», είχε εξομολογηθεί ο Μίκης στον Γιώργο Λιάνη και την εφημερίδα «Τα Νέα» το 1977. Είχε προσθέσει:

«Όταν με βασάνιζαν οι Ιταλοί, ο πατέρας ήταν κοντά μου. Όταν με συνέλαβε η Γκεστάπο βρήκε τον τρόπο να με ειδοποιήσει να μη λυγίσω. Στα Δεκεμβριανά στις πιο κρίσιμες στιγμές τον έβρισκες ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα μπρος από μένα. Στα 1947 πούμασταν με τον Γιάννη στην ΕΠΟΝ ο γέρος – λεβέντης άντεχε δυο παρανομίες. Τις εξορίες μου στη Μακρόνησο, τις ζοφερές στιγμές τις αντιμετώπισε με καρδιά, με σθένος. Λεύτερα, ποτέ δεν μούπε μια λέξη να ντραπώ. Δεν ήταν κομμουνιστής αλλ’ ήταν ιδεολόγος φλογερός. Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 στεκόταν στο μπαλκόνι με τον Γιάννη. "Δικτατορία" του ψέλλισα ερχόμενος στο σπίτι. Μου φόρεσε τη ρεπούμπλικά του, μάς πήρε παραμάσχαλα και από άλλο τόπο οι τρεις μαζί ετοιμάσαμε το πρώτο μήνυμα για τον ελληνικό λαό. Δεν φοβόταν. Μετά μας είπε: "Xωρίστε. Να μη σκοτωθείτε κι οι δύο μαζί". Όταν τελείωσαν οι ανακρίσεις για το ΠΑΜ και με κάλεσαν, κάλεσαν και τον πατέρα μου για ψυχολογικό εκβιασμό». 

Μίκης Θεοδωράκης: Πρώτο τραγούδι, εξορία και βασανιστήρια 

Ήταν περίπου 12 ετών όταν έγραψε το πρώτο του τραγούδι. Τη διετία 1937-1939 πήρε τα πρώτα μαθήματα βιολιού στο Ωδείο Πατρών και δημιούργησε τα πρώτα του τραγούδια, συνθέσεις οι οποίες βασίστηκαν σε στίχους των Σολωμού, Παλαμά, Δροσίνη και Βαλαωρίτη, τους οποίους έβρισκε άλλοτε στα σχολικά βιβλία και άλλοτε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν οι ψαλμωδίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στις οποίες έπαιρνε μέρος ως ψάλτης. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΚΚΕ και στον ΕΛΑΣ.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε αναφερθεί το 1994 για τα πρώτα τραγούδια που είχε γράψει: «Μέσα στην παγωνιά της Ιστορίας – στη δοκιμασία του ’40 – στην πρώτη μου εφηβεία, κλεισμένος στην μοναξιά μου στην Τρίπολη, συνέχισα να γράφω τραγούδια, το ίδιο όπως και προηγουμένως στην Πάτρα και στον Πύργο, με το αναγνωστικό του γυμνασίου και τα βιβλία του πατέρα μου, γεμάτα Σολωμό, Βαλαωρίτη και Παλαμά. Ήταν ένας τρόπος ζωής που μου έγινε βίωμα και συνήθεια, να ζω με την ομορφιά της ποίησης και της μουσικής, που με θωράκισε και με προφύλαξε να περάσω ακέραιος τη ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ που κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

» Μισό αιώνα μετά, τα τραγούδια εκείνης της εποχής γίνονται τώρα γνωστά και σε άλλους. Θα τους αρέσουν άραγες; Έτσι που συνήθισαν να ζουν μόνο για μένα που τα γέννησα και που τ’ αγάπησα; Όμως κι εγώ τώρα θα νιώθω εντελώς γυμνός. Το τελευταίο απόλυτα δικό μου θα πάψει πια να μου ανήκει αποκλειστικά… Δυο τρόποι ζωής και σκέψης εξακολουθούν να συγκρούονται μέσα μου: Εκείνος της εφηβείας, όταν αποφάσισα να δημιουργώ μόνο για μένα και ο άλλος της ελπίδας ή της αυταπάτης, πως ο άλλος είναι εσύ κι εσύ είσαι ο άλλος. Οπότε γυμνώνεσαι μπροστά του, ανοίγεις την ψυχή σου να του δώσεις τ’ άγια των αγίων σου. Ακούγοντας τώρα ξανά τα Παιδικά Τραγούδια ξαναβρίσκω τον πυρήνα του μουσικού εαυτού μου. Σε μερικά απ’ αυτά θα βρει κανείς τα «μουσικά μόρια», τους «μουσικούς αρμούς», που μέσα απ’ τα τραγούδια μου, που αργότερα έγιναν γνωστά, βρήκαν άμεση σχέση και απήχηση στον κοινό ακροατή, που είναι ο συνομιλητής μου. Είναι ευτύχημα που τα τραγούδια αυτά θα τραγουδηθούν από παιδιά για ν’ακουστούν από παιδιά. Μακάρι να ’ταν πάντα έτσι… Είναι σαν να ξαναγυρίζω κι εγώ μαζί τους πίσω, τότε που τα χρώματα είχαν άλλο χρώμα και τ’ ακούσματα άλλο άκουσμα κι εγώ με τα μάτια ορθάνοιχτα, περίμενα τον Παράδεισο να’ρχεται αγκαλιά με τους αγκαλιασμένους συντροφικά ανθρώπους». 

Μετά τα Δεκεμβριανά, καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Συλλαμβάνεται στις μαζικές συλλήψεις στις 9/10 1947, και κατόπιν στέλνεται εξόριστος με σχετική ελευθερία κινήσεων στην Ικαρία όπου είναι ο κομματικός υπεύθυνος του χωριού εξορίας, από όπου θα προσπαθήσει ανεπιτυχώς να αποδράσει με τους άλλους εξόριστους υπό τον Βασίλη Ζάννο. Με τη γενικευμένη αμνηστία που δίνει η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη περνάει στην παρανομία στην προσπάθεια συμμετοχής σε ένοπλες ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού Αθηνών και βρίσκεται στην ομάδα του Παύλου Παπαμερκουρίου. Συλλαμβάνεται ξανά στο σπίτι του πατέρα του όπου βρήκε καταφύγιο όντας άρρωστος από πλευρίτιδα, αλλά στη συνέχεια στέλνεται ξανά εξόριστος στην Ικαρία, αυτή τη φορά σε συνθήκες πειθαρχηµένης διαβίωσης για λίγους μήνες, όπου γράφει το έργο «Ελεγείο και θρήνος στον Βασίλη Ζάννο» στη μνήμη του Βασίλη Ζάννου που εκτελέστηκε το 1948. Έπειτα στέλνεται στο στρατόπεδο της Μακρονήσου όπου βασανίζεται μέχρι παράλυσης.

Στα τέλη του 1949 στέλνεται στα Χανιά όπου και αναρρώνει. Το 1950 επιστρέφει στην Αθήνα από όπου αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία. Ύστερα υπηρετεί το υπόλοιπο της θητείας σε Αλεξανδρούπολη, Αθήνα και Χανιά. Το 1950 αποπειράται να αυτοκτονήσει λόγω των συνεχών προκλήσεων που αντιμετώπιζε, όμως γλύτωσε τον κίνδυνο και το 1951 απολύεται οριστικά από τον στρατό. Το 1954 μεταναστεύει με κρατική υποτροφία στο Παρίσι όπου εγγράφεται στο Ωδείο (γαλλική ονομασία Conservatoire) και σπουδάζει με τον Ολιβιέ Μεσιάν, για σύντομο χρονικό διάστημα, μουσική ανάλυση, καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Εζέν Μπιγκό. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Λουντμίλα Τσέρινα, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Σουίτα No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ηχογραφείται για πρώτη φορά ο Επιτάφιος. Η πρώτη εκδοχή του Επιτάφιου του Γιάννη Ρίτσου (γράφτηκε το 1958) ηχογραφήθηκε από τη Νάνα Μούσχουρη σε ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας Μάνου Χατζιδάκι.

Την ίδια χρονιά ο Μίκης Θεοδωράκης αρχίζει και, σχεδόν, τελειώνει το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Το 1960, επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει τη μουσική για τα Επιφάνια, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη, και συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση στην Ελλάδα. Ιδρύει τη Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες στη χώρα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τη συμφωνική μουσική.

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται πρόεδρος. Στις εκλογές του 1964 εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ στη Β΄ Πειραιώς και την ίδια χρονιά αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Αλέξης Ζορμπάς. 

Ο αντιστασιακός Μίκης Θεοδωράκης

Την 21η Απριλίου του 1967 περνάει στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει, μαζί με άλλους, την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), ή Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο, που ιδρύθηκε στα τέλη Απριλίου 1967, αρχικά ως Πατριωτικό Μέτωπο (ΠΜ) και εκλέγεται πρόεδρός του. Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας 18, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα, και τέλος στις φυλακές Ωρωπού, οι οποίες είχαν μετατραπεί από τη δικτατορία σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιφρονούντων. Πολλά από τα καινούργια έργα του καταφέρνει με διάφορους τρόπους να τα μεταβιβάσει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Στις φυλακές Ωρωπού η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Υβ Μοντάν και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά, υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και ταξιδεύει στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970, έπειτα από αίτημα του Γάλλου πολιτικού Ζαν-Ζακ Σερβάν-Σρεμπέρ. Η πτήση του Θεοδωράκη έφυγε μυστικά από ιδιωτικό αεροδρόμιο του Ωνάση έξω από την Αθήνα. Έφτασε στο αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ όπου συναντήθηκε με τον Κώστα Γαβρά, τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ζυλ Ντασέν. Ο Θεοδωράκης νοσηλεύτηκε μετά την άφιξη του καθώς έπασχε από φυματίωση. Η σύζυγός του και τα παιδιά του έφτασαν στη Γαλλία μια εβδομάδα αργότερα, αναχωρώντας από την Ελλάδα για τη Γαλλία μέσω της Ιταλίας. Στο εξωτερικό απευθύνει νέο κάλεσμα για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. 

Το 1971, ο Θεοδωράκης προσκλήθηκε στη Χιλή από τον τότε πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε. Στο Βαλπαραίσο άκουσε μια ομάδα νεαρών ανθρώπων που τον εισήγαγαν σε μέρος του έργου του ποιητή Πάμπλο Νερούδα. Ο Θεοδωράκης εντυπωσιάστηκε και υποσχέθηκε να δώσει στη Χιλή τη μουσική του άποψη για το Canto General. Στο Παρίσι, το 1972 ο Θεοδωράκης γνώρισε τον Νερούδα όταν ο Θεοδωράκης πρόβαρε τη μελοποίηση του Canto General. Ο Νερούδα εντυπωσιάστηκε και του ζήτησε να συμπεριλάβει κι'άλλα ποιήματα όπως τα "Lautaro" και "A Emiliano Zapata".

Η επιστροφή του Μίκη Θεοδωράκη στην Ελλάδα

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής τις περιόδους 1981-86 (ΚΚΕ) και 1989-92 (ΝΔ) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται. Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζιλφί Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Το 1989 βρέθηκε στο στόχαστρο της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" και με κυβερνητική απόφαση, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ανάμεσα στους 200 Έλληνες με καθημερινή περιφρούρηση με σκοπό την προστασία του από πιθανό χτύπημα. Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κτλ.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο. Το 1994 λαμβάνει τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ. Το 1994 εορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, παρουσία των Πέρες και Αραφάτ, με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν με ερμηνεία από τη Μαρία Φαραντούρη -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Μήδεια (1991), Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας, Υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κτλ.). Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη. 

Τον Μάρτιο του 1997, έδωσε συναυλία στο Σπίτι των Πολιτισμών του Κόσμου στο Βερολίνο. Μετά νοσηλεύτηκε εξαιτίας προβλημάτων υγείας, όταν δήλωσε ότι αυτή ήταν η τελευταία του συναυλία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, αποσύρθηκε και ασχολήθηκε με την ανάγνωση, τη συγγραφή, την έκδοση των παρτιτούρων του και δημοσίευσε κείμενα για τον πολιτισμό και την πολιτική. Δήλωσε την εναντίωση του στον πόλεμο του Κοσόβου το 1999 και την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2019, ο Θεοδωράκης νοσηλεύτηκε λόγω καρδιολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε και στις 8 Μαρτίου χειρουργήθηκε, όπου και του τοποθετήθηκε βηματοδότης.Έφυγε από τη ζωή στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 σε ηλικία 96 ετών στο σπίτι του στην Αθήνα, από καρδιακή ανακοπή.  Η σορός του εκτέθηκε σε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών και στη συνέχεια ταξίδεψε με πλοίο στα Χανιά και τελικό προορισμό την κωμόπολη Γαλατάς, τόπο καταγωγής του. Με απόφαση της κυβέρνησης από τις 2 Σεπτεμβρίου κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος.

Ο πολιτικός Μίκης Θεοδωράκης 

Ο Μίκης Θεοδωράκης εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 1964 στην Εκλογική περιφέρεια Β΄ Πειραιώς με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά. Το 1974 θέτει υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς στην ίδια περιφέρεια, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Έλαβε 6.345 σταυρούς προτίμησης και κατέλαβε την τρίτη θέση ανάμεσα σε 8 υποψηφίους. Ο συνδυασμός κατέκτησε μία έδρα. Το 1978, μετά από πρόταση που δέχτηκε, αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας, υποστηριζόμενος από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ο συνδυασμός του έλαβε 59.428 ψήφους (ποσοστό 16,32%) καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, πίσω από τους συνδυασμούς των Γιώργου Πλυτά και Δημήτρη Μπέη.

Το 1981 καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της Βʹ Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του Κ.Κ.Ε, λαμβάνοντας 13.785 σταυρούς προτίμησης, πρώτη θέση ανάμεσα σε 10 υποψήφιους (μοναδική έδρα για το κόμμα στη συγκεκριμένη περιφέρεια). Επανεξελέγη το 1985, αυτή τη φορά τοποθετημένος στην πρώτη θέση του Κ.Κ.Ε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Τον Μάιο του 1986 σε συνέντευξή τύπου στην Κολωνία ανακοίνωσε πως παραιτείται από βουλευτής, επειδή η Βουλή αδυνατεί να φέρει τις πολιτικές αλλαγές που χρειάζονται. Διευκρίνισε πως παραμένει μέλος του ΚΚΕ και ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για την πολιτική αλλαγή σαν απλός πολίτης.

Τον Νοέμβριο του 1989 εξελέγη βουλευτής, με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Το 1990 ήταν υποψήφιος βουλευτής στην τρίτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, και εξελέγη, Διατέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μέχρι την παραίτησή του την 1η Απριλίου 1992.

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία «Σπίθα». Το Σεπτέμβριο του 2013 αποφάσισε με επιστολή του να αποστρατευτεί από τη «Σπίθα».

Την ημέρα του θανάτου του, ο γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, δημοσιοποίησε επιστολή του Μίκη προς τον ίδιο με ημερομηνία 5 Οκτωβρίου 2020. Σε αυτήν ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής». 

Το 2025 κηρύχθηκε έτος «Μίκη Θεοδωράκη» από το Υπουργείο Πολιτισμού. 

Πηγές: Βικιπαίδεια, Ogdoo και Τα Νέα