Μπορείς να ζήσεις μέσα σε ένα ταμπούρο; Να ακολουθήσεις μια μπάντα μέχρι και την Κόλαση; Να κοιμηθείς μέσα σε ένα μπαρ, όπου φεύγοντας ο δισκοπαίχτης άφησε να παίζει στο repeat τον Lanegan, είτε με τα Δέντρα που Ουρλιάζουν είτε σόλο; Μπορείς να γοητεύεσαι αιώνια, άπειρα, στο διηνεκές, από τους δρόμους και τα φώτα, τις μαρκίζες, «Gagarin 205», «Ρόδον», κωλόμπαρα στην πατρίδα σου τον Βόλο, ώσπου όμως μια νύχτα ήρθαν για να σε ιδρώσουν οι Panx Romana και ίσως τότε, πρώτη φορά, να σκέφτηκες πως, έι, εγώ είμαι αλλού μα και για άλλού; Κι ύστερα να πάρεις το τζάκετ σου και να την κοπανήσεις; Και πού διάολο είναι το αλλού, πέρα από το εκεί; Και τι γίνεται εκεί;
Στο εγγλέζικο λιβάδι που οι Chemical Brothers διατείνονται πως μη σκας, «brothers wanna work it out», στην Αθήνα, όταν έσβησαν την ψυχούλα του Γρηγορόπουλου κι η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, στην Ανταρκτική, που ακόμα ταξιδεύουν και τραγουδούν οι φάλαινες των Στέρεο Νόβα. Στη Θεσσαλονίκη, όταν ο Morrissey πέταξε στο πλήθος το πουκάμισο, και μπορεί στο «Last of the Famous International Playboys» να αναρωτήθηκες στα σοβαρά: πού τελειώνει η ιστορία; Γιατί στο «Κράτα το Σόου», αυτή την εντύπωση έχω πως συμβαίνει: Ο Θεοδόσης Μίχος αναρωτιέται πού τελειώνει αυτή η τρέλα με τη μουσική. Πότε σταματάει αυτό το ασίγαστο, το ακόρεστο κι αμόλυντο από την πραγματική ζωή και τις σκοτούρες της πάθος. Πότε θα πάψουν τα τραγούδια και οι μπάντες, live στο πάλκο, δίσκος στο πικάπ, κονκάρδα στο πέτο, να αποτελούν πυξίδες και να δίνουν συντεταγμένες για πορείες ατέρμονες και μπάρκο διαρκείας.
Γκόντζο γράψιμο. Που πάει να πει Μεσιέ Χάντερ Τόμσον, πως πρώτα τα είδε, τα έζησε, τα μεθόδευσε, τα μοιράστηκε, κι έπειτα αυτά τα τραγούδια-όνειρα πραγματώθηκαν σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και σιγά μην τελειώσει έτσι άδοξα τόσο μελάνι και τόσοι όρκοι, μιας κι ο γραφιάς, γκρούπι, συναυλιάκιας, δημοσιογράφος, δισκοπαίκτης και δεινός νταλαβεριτζής με τα κιθαρόνια Μίχος Θεοδόσης, γερός να είναι πρώτα από όλα, όχι, δεν τον φοβάμαι, ατσαλένια πιστός θα παραμείνει. Στη μουσική, πρώτα από όλα. Ανθεκτικός και αήττητος, όπως το ρομπότ Yoshimi των Flaming Lips, όπως το τρένο, που κανένας μας δεν ξέρει τι έγινε. Εκείνο το τρένο, των Τρύπες, που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν.
Και τρυφερός άνθρωπος, πάω στοίχημα, κι ας μην το γράφει στο βιβλίο του, πως η απάντηση στην ερώτηση πότε σταματά αυτή η τρέλα, είναι το τραγούδι των Deus «Nothing Really Ends». Είναι το πιο αγαπημένο μου από τους Βέλγους, δεν μπορεί, τον νιώθω αδερφό και ομογάλακτο σε πολλά τον Μίχο, δεν μπορεί. Θα το γουστάρει.
Όπως γούσταρα κι εγώ το βιβλίο του. Που είναι συγκινητικό, μεμοραμπιλιάρικο, συναισθηματικό, μα και cold blood όταν αντιμετωπίζει τα φαντάσματα και τις νοσταλγίες του παρελθόντος, προτάσσοντας τη νοσταλγία του μέλλοντος. Δεν είναι τυχαίο πως ένας από τους μέντορές του υπήρξε και ο Νίκος Τριανταφυλλίδης. Δεν είναι τυχαίο, μιας και τον παρακολουθώ χρόνια, πως αγαπά τον Στράμερ, εκείνον τον Στράμερ, της μυθικής ατάκας-στάση ζωής: without people you' re nothing.
Ανθρωπίλα, να μια λέξη που περιγράφει μα και συγκολλά όλα τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, πέρα φυσικά από τις συναυλίες, που κάθε μια, όπως την καταγράφει, είναι η αφορμή για να διηγηθεί κάτι. Γι' αυτόν μα και για τους άλλους. Γονείς, φίλοι, εραστές, τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα, μαύρα γυαλιά, αυτόγραφα, απροσδόκητες συναντήσεις, ελευθεριακή αντίληψη περί της ζωής μα και της δισκοθήκης του: Φοίβος Δεληβοριάς και Primal Scream: «Move on up» και «Εκείνη». Πάνω και κάτω, I was lost but now I' m found, πηδάς και... σκοτώνεσαι!
Αναπαραστατικός σαν φιλμογράφος, σαλιντζερικός, αν και δεν χρειάζεται να είσαι ο Χόλντεν Κόλφιλντ για να καταλήξεις πως όλα είναι μια ματαιότητα κι εσύ σαν ψάρι, όσο κόντρα στο ρεύμα και να πάς, θα ξεβραστείς μέσα στα βρόμικα νερά του ποταμού της ενηλικίωσης, ο Μίχος στο «Κράτα το Σόου» ανάβει ένα τσιγάρο και ακούσει τα τραγούδια ξανά και ξανά. Γιατί δεν μπορεί ούτε ο Νικ Κεντ, ούτε ο Χόρνμπι, ούτε ο Φοίβος, ούτε η Πάτι κι ο Ρόμπερτ κι όλοι οι ήρωες του Τσέλσι Χοτέλ να είπαν ψέματα. Από και κλείεται: η νύχτα ανήκει στους εραστές και την αγάπη, στους τρελούς και τους αλαφροΐσκιωτους.
Κλείνω με μια σύσταση: μακάρι, αν σκοράρει δεύτερη έκδοση ο φιλαράκος, το «τεμάχιο» να κυκλοφορήσει και με σιντάκι-συλλογή. Ε; Μα μέχρι τότε, διαβάστε το έτσι σκέτα και χύμα. Ξυραφίζει.
Το «Κράτα το Σόου» του Θεοδόση Μίχου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books. Παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη στις 5 Νοεμβρίου, στις 14.00, στο The Residents. Μιλούν για το βιβλίο οι: Γιώργος Χριστιανάκης, Άρης Καραμπεάζης και Στέφανος Τσιτσόπουλος. Αργά το βράδυ, θα ακολουθήσει το "Κράτα το Σόου" πάρτι με μουσική που διαλέγουν ο συγγραφέας παρέα με τον Γιώργο Μπέγκα και τον Άρη Καραμπεάζη.
Όταν έχεις παιδιά στην εφηβεία, διαβάζεις άρθρα και βιβλία σχετικά με τον πόνο σου με την ελπίδα ότι θα σε βοηθήσουν… και όταν βρίσκεις κάτι πραγματικά βοηθητικό, το συστήνεις
Αν το βιβλίο είναι πράγματι κάτι ιερό, δεν αφορά μονάχα κάποιου είδους ιερατείο: αφορά τους πάντες, αφορά το «πλήρωμα», και (πρέπει να) μιλά τη γλώσσα του
14°
