Τι τρέχει με τον Τραμπ και τους Ρώσους ολιγάρχες;

Τις προάλλες, κατά την ακρόαση των υποψηφίων υπουργών ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Τζεφ Μέρκλεϊ, από το Όρεγκον, έθεσε ένα πολύ απλό ερώτημα:  “Is President Trump a Russian asset?”

Είναι, δηλαδή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ βαλτός των Ρώσων στο Λευκό Οίκο;

Η σχέση του Ντόναλντ Τραμπ με τους Ρώσους ολιγάρχες

Ξέρω, ακούγεται επιστημονική φαντασία, αλλά η αλήθεια είναι ότι, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, πολλοί έχουμε αναρωτηθεί τι άλλο θα έκανε ο Τραμπ αν δεν ήταν ο άνθρωπος του Κρεμλίνου στον Λευκό Οίκο. Αν κοιτάξει κανείς δημοσιεύματα πριν την πρώτη εκλογή του ακόμα, αν θυμηθεί την Αναφορά Mueller (την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ, με το λεγόμενο προεδρικό προνόμιο έβαλε στο ράφι) κι αν διαβάσει, μεταξύ άλλων, την εμπεριστατωμένη έρευνα της Catherine Belton στο “Putin’s People”, του o Luke Harding στο “Collusion: How Russia Helped Trump Win the White House”, του Bob Woodward, δημοσιογράφου που αποκάλυψε το σκάνδαλο Watergate, στο βιβλίο του “War, αλλά και τα απομνημονεύματα του ίδιου του δικηγόρου, Michael Cohen, στο “Disloyal”, η ίδια ιστορία επανέρχεται ξανά και ξανά: ο Ντόναλντ Τραμπ έχει γίνει groomed από τους Ρώσους εδώ και πολλές δεκαετίες μέσω εμπορικών συναλλαγών σε real estate, αλλεπάλληλων ξελασπωμάτων από τις απανωτές χρεοκοπίες του μέσω αγορών των ακινήτων του, του brand του, του ονόματός του από Ρώσους ολιγάρχες προσκείμενους στον Πούτιν, του έχουν κάνει δώρο από τη μεταφορά του διαγωνισμού Miss Universe στη Μόσχα μέχρι πρόσβαση στα προσωπικά μέιλ της Χίλαρι Κλίντον,  έχουν βάλει λυτούς και δεμένους να βγει πρόεδρος το 2016 και μετά ξανά το 2024 και λοιπά και λοιπά.

Δεν σημαίνει  ο Τραμπ είναι πράκτορας των Ρώσων με την παραδοσιακή έννοια: δεν είναι στο payroll της FSB. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είναι στην υπηρεσία τους ως αποδέκτης χαρών και άλλων προνομίων από τη ρωσική μαφία (βλ. ρωσική κρατική υπηρεσία πληροφοριών), ως μεσάζοντας ξεπλύματος ρωσικού χρήματος και, φυσικά, ως το πιο στεντόρειο φερέφωνο της ρωσικής προπαγάνδας στη Δύση. In fact, αυτό ακριβώς είναι: compromised. Σε απλά ελληνικά: πουλημένος.

Αλλά εγώ έχω να σας προτείνω ένα σενάριο που πάει ακόμα ένα βήμα πιο πέρα. Στο σενάριο αυτό, ο Ντόναλντ Τραμπ δε χαριεντίζεται μόνο με το Κρεμλίνο και τους χρυσούς πολυελαίους του, κάνοντας τις χάρες και τις εντολές των Ρώσων, αλλά παίρνει actively  μαθήματα απίσχνασης κι εξαγοράς τους κράτους από τους Ρώσους ολιγάρχες για να στραφεί εναντίον των ίδιων των ΗΠΑ.

Θα σας εξηγήσω τι εννοώ, πηγαίνοντας μερικές δεκαετίες πίσω.

Ίσως ξέρετε πως, όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, η κυβέρνηση Γιέλτσιν, στην πρεμούρα της να πουλήσει τις κρατικές επιχειρήσεις του πρώην σοβιετικού κράτους (μιλάμε για βιομηχανικούς, ενεργειακούς και χρηματοοικονομικούς γίγαντες) εισήγαγε ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης με κουπόνια, τα περισσότερα εκ των οποίων αγοράστηκαν «εκ των έσω» από μία κλίκα ανθρώπων που είχε εμπιστευτικές πληροφορίες για την πώλησή τους και οι οποίοι, αφού τα καρπώθηκαν (από εδώ βγήκε και η λέξη «κλεπτοκράτες») μετά δεν επανεπένδυσαν ποτέ τα χρήματά τους στη ρωσική οικονομία, μόνο τα έβγαζαν με φούρια στη Δύση, είτε  καταθέτοντάς τα σε λογαριασμούς σε ξένες χώρες (σημαντικό ρόλο έπαιξε εδώ η ρωσική διασπορά στο Brighton Beach της Νέας Υόρκης) είτε ξεπλένοντάς τα αγοράζοντας real estate—μεταξύ άλλων, από τον Ντόναλντ Τραμπ.

[Για τις εμπορικές σχέσεις και το ξέπλυμα χρημάτων του Τραμπ για τους Ρώσους θα γράψω, κάποια στιγμή, άλλο άρθρο. Αλλού το πάω τώρα.]

Μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η ΕΣΣΔ ήταν μία κομμουνιστική χώρα με πολύ αυστηρό έλεγχο και πλαφόν τιμών. Όταν, εν μία νυκτί, ο Γιέλτσιν απελευθέρωσε τις τιμές τον Δεκέμβριο του 1991, όσοι ήξεραν από πριν τι θα γινόταν έσπευσαν να αγοράσουν τα κουπόνια –που είχαν σχεδιαστεί, παρεμπιπτόντως, για να προσφέρουν στους απλούς Ρώσους πολίτες πρόσβαση σε ιδιοκτησιακό καθεστώς—και τα χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν μετοχές σε κρατικές επιχειρήσεις σε υπερβολικά υποτιμημένες τιμές. Κάπως έτσι μια δράκα ανθρώπων πήρε στα χέρια της τον πλούτο της Ρωσίας και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι περιβόητοι Ρώσοι ολιγάρχες. Όταν, αργότερα, η κυβέρνηση Γιέλτσιν δεν είχε κεφάλαια για την εκστρατεία επανεκλογής του, ζήτησε δάνεια πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους ίδιους ολιγάρχες, με αντάλλαγμα ακόμα περισσότερες μετοχές σε όσες κρατικές εταιρείες δεν είχαν ακόμα ξεπουληθεί. Κι όταν δεν κατάφερε ν’ ανταπεξέλθει στην αποπληρωμή τους, κυρίως λόγω του αδιανόητου υπερπληθωρισμού, καταλαβαίνετε ποιος πήρε τι.

Οι ολιγάρχες έγιναν μάγοι στη διαχείριση των νομισματικών ανισορροπιών μεταξύ δολαρίου και ρουβλιού κατά τη διάρκεια του υπερπληθωρισμού. Εξήγαγαν πετρέλαιο και μέταλλα που τα είχαν αποκτήσει στις εξευτελιστικές τιμές του ρωσικού νομίσματος και τα πουλούσαν εκτός Ρωσίας για τερατώδη κέρδη. [Ναι, και η Δύση αγόραζε, αγόραζε, αγόραζε.] Ίδρυσαν ιδιωτικές τράπεζες που εξουσιοδοτούνταν να διατηρούν κρατικές καταθέσεις (π.χ. μισθούς) αλλά αντί να τις εκταμιεύουν, τις κρατούσαν, τις επένδυαν και τσέπωναν ιδιωτικά τα κέρδη. Μετά πλήρωναν.

Και πού κολλάει ο Βλαντιμίρ Πούτιν σε όλα αυτά; O Πούτιν ήταν ένας πρώην πράκτορας της KGB στην Ανατολική Γερμανία που πέρασε πρώτα από το γραφείο του δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης, μετά ορίστηκε, κατά σειρά, υπαρχηγός του επιτελείου του Μπόρις Γιέλτσιν (1997), αρχηγός της FSB (της νέας υπηρεσίας πληροφοριών της Ρωσίας) υπό τον Μπόρις Γιέλτσιν (1998), πρωθυπουργός της Ρωσίας υπό τον Μπόρις Γιέλτσιν (1999) και Πρόεδρος της Ρωσίας μετά από την αιφνιδιαστική παραίτηση του Μπόρις Γιέλτσιν, στις 31 Δεκεμβρίου του 1999.

Το καλοκαίρι λοιπόν το 2000, ο νέος Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, κάλεσε στο Κρεμλίνο 21 από τους πλουσιότερους άνδρες της Ρωσίας, άνδρες που είχαν κάνει περιουσίες με τον τρόπο που περιέγραψα λίγο πιο πάνω. Ο Πούτιν δε μάσησε τα λόγια του· «εσείς οικοδομήσατε αυτό το κράτος» τους είπε και τους προσέφερε μία συμφωνία: αν δέχονταν την εξουσία του και δε του έβαζαν τρικλοποδιές, μπορούσαν να κρατήσουν τα παλάτια και τα τζετ και τα δισεκατομμύρια δολάρια που είχαν βγάλει από την εκμετάλλευση των πρώην κρατικών επιχειρήσεων. Όσοι αρνήθηκαν, είτε στάλθηκαν στη Σιβηρία, είτε πέθαναν υπό ύποπτες συνθήκες. Όσοι έμειναν στο πλευρό του, πλούτισαν ακόμα πιο αδιανόητα κι έγιναν το πορτοφόλι του Ρώσου προέδρου και των συμμάχων του.

[Κι επειδή δεν έχει νόημα να μη μπούμε και σε μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες, ας αναφερθούμε, για δείγμα, στον ολιγάρχη Μιχαήλ Χοντορόφσκι, ιδιοκτήτη του 75% της πετρελαϊκής Yukos, εταιρείας που κάποτε παρήγαγε το 20% του πετρελαίου της Ρωσίας και τότε πλουσιότερο άνθρωπο της χώρας. Ο Χοντορόφκσι κατηγόρησε τον Πούτιν για κρατική διαφθορά (εντάξει, μη γελάτε, αλλά το έκανε· δημόσια). Μασκοφόροι πράκτορες εισέβαλαν στο ιδιωτικό του τζετ σε μια στάση ανεφοδιασμού, τον συνέλαβαν, καταδικάστηκε για απάτη και φοροδιαφυγή και στάλθηκε στη Σιβηρία για 10 χρόνια. Η κυβέρνηση ανέλαβε τη Yukos και την χάρισε  στον στενό συνεργάτη του Πούτιν, Ιγκόρ Σέτσιν. Παρεμπιπτόντως, ίσως το πρώτο-πρώτο θύμα του Πούτιν στη Ρωσία να ήταν ο δημοσιογράφος Ανατόλι Λέβιν-Ούτκιν, από τους πρώτους Ρώσους δημοσιογράφους που ερεύνησε κατηγορίες διαφθοράς εναντίον του. Τον έκαναν λιώμα στο ξύλο μία εβδομάδα μετά το διορισμό του Πούτιν ως διευθυντή της FSB]

Τέλος πάντων, ίσως σας κούρασα με τα ιστορικά στοιχεία και δε σας έχω πει τίποτα για το σατανικό σχέδιο που ετοιμάζει ο Τραμπ στη φαντασία μου.

Το οποίο, εν τέλει, είναι το εξής: να κάνει στις ΗΠΑ αυτό που έκανε ο Γιέλτσιν και μετά ο Πούτιν στη Ρωσία, με τη βοήθεια των δικών του broligarchs. Δηλαδή να ξεπουλήσει ό,τι asset διαθέτει ή θα πάρει στα χέρια του το αμερικανικό κράτος (συμπεριλαμβανομένων και των γαιών της Ουκρανίας), να βγάλει τα χρήματα από τις ΗΠΑ σε offshore accounts (δηλαδή καμία επένδυση για τους Αμερικανούς),  με αντάλλαγμα οι broligarchs επωφεληθέντες (Αμερικανοί, Ρώσοι, whatevs) να γίνουν το ΑΤΜ του και να τον κρατήσουν επ’ άπειρον (όσα χρονάκια ζήσει ακόμα) στην εξουσία.

Ή ίσως αυτό να μην είναι το σχέδιο Τραμπ. Ίσως αυτό να είναι το σχέδιο Βανς. Που έχει ακόμα πολλά χρόνια μπροστά του να μας τυραννάει.

Εδώ είμαστε, και θα δούμε.

[Κι ως κατακλείδα: αν αναρωτιέστε «τι με νοιάζει εμένα αν οι ΗΠΑ γίνουν Ρωσία του Γιέλτσιν;» ξαναδιαβάστε όσα διαβάσατε για τους ολιγάρχες πιο πάνω και μετά σκεφτείτε ποιος έχει τα κοινωνικά δίκτυα που χρησιμοποιείτε, ποιος κατέχει μερικά από τα κύρια κατασκευαστικά συστατικά των κινητών που κρατάτε στα χέρια σας ή υψηλά ποσοστά πηγών ενέργειας ώστε να μανιπουλάρει τις τιμές παγκοσμίως, ποιος επενδύει παγκοσμίως περισσότερο στην έρευνα και την ανάπτυξη των φαρμάκων που καταναλώνετε καθημερινά, και ξανακάντε την ερώτηση στον εαυτό σας. Αυτά.]