Θανάσης Σαράντος: Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη της παράστασης «Αμερικανικός Βούβαλος» που ανεβαίνει στο θέατρο Φούρνος για δεύτερη σεζόν.
Βρισκόμαστε σε ένα παλαιοπωλείο μιας αμερικανικής μητρόπολης του 1975, όπου τρεις περιθωριακοί τύποι προσπαθούν «να πιάσουν την καλή». Κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο. Ένα παγκοσμιοποιημένο και απατηλό όνειρο, που δεν μπορούν να κατακτήσουν όλοι. Όπως λέει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Θανάσης Σαράντος, σκιαγραφώντας τους καλογραμμένους ήρωες του Ντέιβιντ Μάμετ, «τους καταδιώκει μια μανία να βγάλουν όλο και περισσότερα χρήματα και μετατρέπονται σε κτήνη. Είναι ήρωες όμως που έχουν ανθρωπινά στοιχεία».
Ο «Αμερικάνικος βούβαλος» επιστρέφει για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Φούρνος και είναι μια συνέχεια του Θανάση Σαράντου στο αμερικανικό θέατρο, μετά τη σκηνοθεσία του εμβληματικού έργου «Λεωφορείον ο πόθος» στο Εθνικό. «Μέσα από αυτά τα κείμενα και μαζί με τους συνεργάτες μου προσπαθούμε να κινήσουμε τον ανθρωπισμό του θεατή» εξηγεί ο σκηνοθέτης και εμβαθύνει: «Παρατηρώ γύρω μου και δεν βλέπω πολλούς ανθρώπους. Στερεοτυπικά λέμε ότι έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία μέσα μας που θα μας κάνουν να νιώσουμε άνθρωποι ξανά».
Ο Θανάσης Σαράντος.
Ο Θανάσης Σαράντος επισημαίνει πως σε μια παράσταση το κείμενο είναι η αρχή και το τέλος. Ένα κείμενο που έχει πολιτική χροιά, δοσμένη με γλαφυρό και κωμικό τρόπο, σε μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου, και αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει το θέατρο. «Πρώτη φορά είδα την παράσταση στο θέατρο Εμπρός, σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή, που υπήρξε δάσκαλός μου και σημαντικός σταθμός για εμένα. Υπήρξε μετατόπιση στη ζωή μου από τη συνάντηση μαζί. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του».
Με κοφτούς διαλόγους και διεισδυτικό χιούμορ, ο Θανάσης Σαράντος, ο Χριστόδουλος Στυλιανού και ο Πάρης Σκαρτσολιάς ενσαρκώνουν επί σκηνής τρεις χαρακτήρες, που το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας και του χρήματος τους κάνει τραγικούς ήρωες μιας αδυσώπητης καθημερινότητας. «Αρκετά επίκαιροι, αν και Αμερικάνοι, έχουν στοιχεία που κάνουν το ελληνικό κοινό να ταυτιστεί» λέει ο σκηνοθέτης που ενσαρκώνει τον ρόλο του Δάσκαλου και συνεχίζει: «Το θέμα είναι ποιοι θα βρεθούν για να βγάλουν μέσα από τον ψυχισμό τους τον πλούτο του έργου. Αυτό αφορά το κοινό. Το κοινό πάντα θυμάται τι το έχει συγκλονίσει μέσα του, δεν θυμάται ούτε παραγωγές, ούτε μεγάλα λόγια. Θυμάται τι τον έχει φτάσει να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Απο αρίστερά: Χριστόδουλος Στυλιανού, Θανάσης Σαράντος και Πάρης Σκαρτσολιάς.
Υπάρχει πάντα αυτή η απορία: γιατί ζούμε; Το μεγάλο ερώτημα της ζωής μας είναι αυτό. Ο “Αμερικάνικος βούβαλος” έρχεται να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Φαινομενικά, είναι μια απλή ιστορία, μια περιπέτεια με τρεις παρακμιακούς ήρωες. Ωστόσο, ήδη από τις λίγες παραστάσεις που κάναμε την προηγούμενη σεζόν, το κοινό έχει δείξει ενδιαφέρον, έχει ταυτιστεί, κάτι που ελπίζουμε ότι θα συμβεί ξανά».
Μάλιστα ο «Αμερικάνικος βούβαλος», πριν κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα, θα ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα και στην Πάτρα. Ο σκηνοθέτης αναφέρει πως τον ενδιαφέρει πολύ η αλληλεπίδραση με το κοινό της περιφέρειας, ένα κοινό διψασμένο για θέατρο. «Με ενδιαφέρει ο κόσμος που θα έρθει στο θέατρο, να γευτεί μια ιδιαίτερη εμπειρία. Η δουλειά μου είναι να κινήσω συνειδήσεις ανθρώπων. Άλλωστε, ο πρωταρχικός σκοπός του θεάτρου δεν είναι να πραγματεύεται κοινωνικά θέματα, αλλά να πραγματεύεται πνευματικά θέματα. Όπως λέει και ο Ντέβιντ Μάμετ, “δεν γράφω για ανθρώπους που απορρίπτω, γράφω για ανθρώπους που αγαπάω και εκστασιάζομαι”. Το θέατρο που κάνω θέλω να διατρέχεται από τον όρο ψυχαγωγία με την αρχαιοελληνική ερμηνεία, δηλαδή ότι είναι μια θεραπεία/βοήθεια για την ψυχή. Να μπορεί κάποιος να προβληματιστεί, να νιώσει και να σκεφτεί τη δική του τη ζωή».
Σκηνοθέτης κινηματογράφου στην πρώτη του θεατρική σκηνοθετική απόπειρα. Μιλήσαμε με αφορμή την παράσταση «Μάγκντα Γκαίμπελς» του Γιώργου Βέλτσου, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό για την παράσταση «Σκηνές από έναν γάμο» στο θέατρο Χώρα, για τα μυστικά μιας σχέσης που αντέχει στον χρόνο, για τη συνεργασία με τη σύζυγό του και την πορεία του στην υποκριτική
Έντονη σωματικότητα, εξπρεσιονιστικοί φωτισμοί, video-art, μουσική, μάσκες που παραπέμπουν σε πίνακες του Φράνσις Μπέικον: αυτά είναι τα εργαλεία του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή
15°
