Pink Vanity: Τα αδέλφια Αλέξανδρος και Κωνσταντίνος Κρομμύδας, μιλούν για το indie rock συγκρότημά τους, πριν την εμφάνισή τους στο Release Athens 2023
Με κεντρικό πυλώνα την αισθητική αλλά και τον ερωτισμό κινήθηκε η συζήτησή μας με τα αδέρφια Κρομμύδα ή κατά τον κόσμο Pink Vanity. Ένα indie rock συγκρότημα που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2020 από τα αδέλφια Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Κρομμύδα, και ναι είναι δύο οι frontmen εδώ! Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει 4 singles και ένα EP, ενώ το ντεμπούτο τους θεωρείται μια από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της εγχώριας pop/rock σκηνής. Έχουν παίξει ζωντανά σε διάφορες σκηνές της Ελλάδας ενώ έχουν ανοίξει τη συναυλία των Balthazar στο Fuzz Club. Μας μεταφέρουν, λοιπόν, στο μουσικό τους σύμπαν μιλώντας μας για τη σημαντικότητα της αισθητικής, την απελευθέρωση που έχει ανάγκη η κοινωνία, τα κενά της μουσικής βιομηχανίας, δυνητικά ταξίδια στον χωροχρόνο και προσωπικούς παράδεισους, λίγο πριν τη συναυλία τους στο φεστιβάλ Release Athens 2023 ως opening act στη headline εμφάνιση των Madrugada.
Πού μεγαλώσατε και πώς δημιουργήθηκαν οι Pink Vanity;
Α: Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Αγία Παρασκευή και στον Χολαργό. Ο Κωνσταντίνος ήταν σε μια άλλη μπάντα ως frontman και εγώ έγραφα μουσική για το θέατρο. Παίζαμε όμως από πάντα πολύ μουσική σπίτι, γιατί γεννιέσαι με αυτό το μικρόβιο, και επειδή ταίριαζε η αισθητική μας και τα βρίσκαμε αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι από κοινού. Οι γονείς μας επίσης είναι πολύ φιλόμουσοι και φιλότεχνοι και μεγαλώνοντας το κάναμε και εμείς κτήμα μας.
Πού σας βρίσκουμε τώρα;
Α: Ως σωστοί νεανίες τελειώσαμε το πολυτεχνείο και οι δύο πρόσφατα, ο Κωνσταντίνος χημικός μηχανικός και εγώ μεταλλειολόγος, ενώ φέτος ξεκίνησα τις σπουδές μου στο θέατρο στο Ωδείο Αθηνών. Αν και δεν σκεφτόμαστε να ακολουθήσουμε επαγγελματικά αυτό που σπουδάσαμε, μας έχει βοηθήσει πολύ στον τρόπο σκέψης και στην επίλυση προβλημάτων.
Κ: Γενικότερα στη φιλοσοφία μας. Επίσης, όπως λένε, μάθε τέχνη και άστηνε…
Μπορείτε να αφηγηθείτε μια παιδική ανάμνηση που σας συντροφεύει;
Κ: Νομίζω μια αστεία σκηνή που θυμάμαι ήταν όταν ήμασταν περίπου 5 και 7, γιατί εγώ είμαι λίγο μεγαλύτερος, και παίζαμε Rolling Stones στο σαλόνι με τις κιθάρες και τραγουδούσαμε – ντυμένοι κατάλληλα κιόλας. Κανονική συναυλία!
Τι ενοχλεί στον ένα τον άλλο;
Κ: Είχαμε τσακωθεί μικροί αρκετά, πλέον είμαστε πολύ αγαπημένοι. Ο Άλεξ είναι το καλύτερο παιδί, toxic positivity και τέτοια…
Α: Εγώ δεν ξέρω. Αν, όμως, πρέπει να πω κάτι είναι ίσως ότι ο Κωνσταντίνος πιστεύει πως έχει σκάσει σε αυτόν τον πλανήτη ως μετεωρίτης. Δηλαδή ώρες ώρες δεν κάνει «keep up with reality», και είναι εκεί μπροστά σαν κυματοθραύστης, πολύ σαρωτικός.
Πώς και ονομαστήκατε Pink Vanity, υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό;
K: Μπορεί να είχε πιο πολύ πλάκα αν παίρναμε το όνομά μας από ένα έπιπλο, να ήταν πιο kinky, αλλά εννοούμε τη «ροζ ματαιοδοξία».
A: Μας πήρε λίγο καιρό να το σκεφτούμε, αλλιώς θα μας έλεγαν «tropical cows», όπως νομίζω είχαμε πει. Θέλαμε σίγουρα κάτι που να περιέχει μια αντίθεση, ένα fancy χάος.
Είστε μια ανεξάρτητη μπάντα, αυτό συνεπάγεται ότι επιμελείστε εσείς τα πάντα – από την παραγωγή μέχρι τη διαφήμιση. Θέλω να μου πείτε την εμπειρία σας με τις δισκογραφικές, και αν θεωρείτε ότι υπάρχει κάποιο κενό στην ελληνική μουσική βιομηχανία;
Κ: Πολλοί καλλιτέχνες ανερχόμενοι επιλέγουν να κινηθούν ανεξάρτητα τη σήμερον ημέρα. Αν είσαι κιόλας στην indie σκηνή στην Ελλάδα και με αγγλόφωνο στίχο, είναι πολύ δύσκολο να σε προσεγγίσει μια δισκογραφική από μόνη της. Εμείς τα πρώτα δύο single τα βγάλαμε μόνοι μας και μετά συνεργαστήκαμε για το EP με μια δισκογραφική, αλλά αυτή η συνεργασία διακόπηκε. Πλέον δεν έχουμε κάποιο συμβόλαιο με την τυπική έννοια, αλλά συνεργαζόμαστε με τους Good Heart Productions, μια ομάδα που μας βοηθά στο επικοινωνιακό κομμάτι και με την The Hubsters που θα κάνει τη διανομή στο επερχόμενο άλμπουμ μας. Βέβαια, ακόμα θέλουμε τα πάντα να περνάνε από το χέρι μας.
Α: Η δουλειά ενός μουσικού πέραν από την τέχνη του, δηλαδή το marketing, το production κ.λπ., δεν εκτιμάται δυστυχώς από το κοινό γιατί δεν γίνεται αντιληπτή. Οι απαιτήσεις της αγοράς πέραν από το προϊόν του καθενός, είναι εξωπραγματικές. Επίσης, κατά τη γνώμη μου έχει χαθεί και ο ρομαντισμός της τέχνης και το όραμα από τις δισκογραφικές. Ό,τι δεν μεταφράζεται σε νούμερα, ψηφία και χρήματα κατά συνέπεια, δεν τους πολυενδιαφέρει. Έχει χαθεί η πίστη στον άνθρωπο ως κοινό και ως καλλιτέχνη, και απλώς όλοι ψάχνουν τι θα τους αποσπάσει από την πολυτάραχη αυτή ζωή. Οι δισκογραφικές απαρτίζονται από ανθρώπους και είναι κατά συνέπεια μια αντανάκλαση της κοινωνίας.
Θεωρείτε ότι το εμπορικό και το ποιοτικό μπορεί να συνυπάρξει;
Κ: Φυσικά και αυτό έχει αποδειχθεί και ιστορικά, αν πάρουμε ως παράδειγμα τους Beatles. Αυτό το supergroup έφερε μια τεράστια αλλαγή στην κουλτούρα της μουσικής και ήταν σίγουρα και τα δύο. Υπάρχουν φυσικά και πιο σύγχρονα παραδείγματα, αλλά η ουσία είναι ότι στον βωμό της εμπορικότητας δεν πρέπει να εξοστρακίζεται η τέχνη σου.
Α: Πολλοί λένε κάνουμε τέχνη για την τέχνη, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για την ψυχή της μάνας του. Υπάρχει ένα σημείο καμπής, ας το ονομάσουμε σημείο χ, στην Ελλάδα ειδικότερα. Θα μπορούσε να ονομαστεί και σύνδρομο του αν είσαι κάτω από το σημείο καμπής, λες ευχαριστώ σε όλους που σου απευθύνουν τον λόγο, και αν είσαι πάνω τους κάνεις και χάρη. Σε αυτή την υποκρισία δεν θα ήθελα ποτέ να συμμετέχουμε.
Είστε τελειομανείς και αν ναι θεωρείτε ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως τροχοπέδη στην καριέρα σας;
Κ: Σίγουρα, και είναι ένα από τα ελαττώματά μας. Ψάχνουμε σε όλα το καλύτερο και αυτό αποδεικνύεται άπειρα χρονοβόρο, αλλά θέλει ψυχούλα όταν κάτι είναι το «παιδί» σου.
Α: Εγώ θέλω να μεταφερθούμε σε ένα ιδεατό σύμπαν που οι καλλιτέχνες θα ασχολούνται μόνο με το υλικό τους και όχι με όλη αυτή τη διαδικασία απαλλοτρίωσης.
Και μιας και μιλάμε για χρονοβόρες διαδικασίες, πώς είναι η εμπειρία σας με τα social media;
Α: Εγώ έχω αποχωρήσει από όλο αυτό καιρό τώρα, απευθύνσου μόνο στον κύριο.
Κ: Ναι, η αλήθεια είναι ότι θα το βάλω στο βιογραφικό μου οριακά πλέον. Ζούμε σε μια κοινωνία που τα social media είναι το Νο 1 και είναι αναπόφευκτη η ενασχόληση. Θέλουν πολύ καλό προγραμματισμό ώστε να φτάσει το προϊόν σου στη μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων. Προϋποθέτει χρόνο και αντοχή βέβαια αυτό.
Αν μπορούσατε να τηλεμεταφερθείτε σε κάποιον άλλον τόπο και άλλη χρονική στιγμή πού θα πηγαίνατε;
Α: Στην Αρχαία Ελλάδα, όταν εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία και γεννήθηκε το θέατρο. Μπορεί να έχω επηρεαστεί από το Ωδείο που αναλύουμε συνεχώς τραγωδίες, αλλά μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που τόσες χιλιάδες χρόνια πριν υπήρχε η δεκαπλάσια ελευθερία και ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος σκέψης. Αν μιλάμε μουσικά, στο Λονδίνο στα 60s - 70s είναι κάτι που θα λέγαμε νομίζω και οι δύο.
Κ: Συμφωνώ απόλυτα, έχουμε και οι δύο μια αγάπη σε εκείνη την εποχή. Τώρα μιλώντας γενικά όμως, θα ήθελα νομίζω να μεταφερθώ στον τόπο των Σουμέριων στη Μεσοποταμία, να τρέχω στα λιβάδια, αλλά η απάντηση μου είναι επηρεασμένη από ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς που διάβασα, «Το άρωμα του ονείρου», που έκαναν και εκεί ένα ταξίδι στον χωροχρόνο. Διαφορετικά, στην Αναγέννηση, λίγο πριν τον ρομαντισμό, που βγήκε ο άνθρωπος από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα στο φως.
Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για εσάς σε αυτή τη ζωή; «Η ζωή είναι μια πόρτα πονηρή» αρχίζει να τραγουδάει κάπου εδώ ο Κωνσταντίνος.
Κ: Ο θάνατος είναι η κινητήριος δύναμη για τα πάντα, το τέλος για κάθε αρχή.
Α: Η αγάπη για το ωραίο θα πω εγώ, δηλαδή η ανάγκη να δημιουργείς όμορφα πράγματα.
Κ: Ίσως και το να προκαλούμε «καύλα» στους άλλους –όχι με την ερωτική έννοια–, να ζωντανεύουμε τον κόσμο, να τον απελευθερώσουμε.
Μιας και το αναφέρατε, τι ρόλο παίζει η αισθητική στη ζωή και τη δουλειά σας;
Κ: Το έχω ξαναπεί, «η αισθητική είναι η νέα ηθική».
Α: Ακριβώς, και δεν πρέπει να είσαι δέσμιός της, αλλά υπηρέτης της. Γενικότερα δεν την καταλαβαίνω την ερώτηση γιατί για μένα τα πάντα καθορίζονται από την αισθητική, μέχρι και το πώς βάζεις ένα ποτήρι νερό. Για αυτό και εμείς έχουμε άποψη με ό,τι κάνουμε και είμαστε τελειομανείς, καθώς θέλουμε να επιμεληθούμε τα πάντα που απαρτίζουν το καλλιτεχνικό μας αφήγημα, από την εικόνα μέχρι την ενέργεια στη σκηνή. Όλο αυτό που περιγράφω είναι ένας κύκλος: Η αισθητική, δηλαδή το τι κάνεις και πώς, είναι η κινητήριος δύναμη, δηλαδή το τι θες να προκαλέσεις, τα συναισθήματα και το αποτύπωμα που θα αφήσεις.
Κ: Τις προάλλες ακούγαμε στο ραδιόφωνο ένα σχόλιο για την τραπ, και είναι ένα είδος που πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την αισθητική πίσω από αυτό.
Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στην trap κουλτούρα ή δεν καταλαβαίνετε το νόημα;
Κ: Γιατί οι μαμάδες βγάζουν βίντεο τετράχρονα κοριτσάκια να τραγουδάνε σεξιστικούς και προσβλητικούς στίχους και τα ανεβάζουν στο TikTok; Ειδικότερα τώρα που ζούμε σε μια σε μια κοινωνία σεξουαλικής κακοποίησης αλλά και πολιτικής ορθότητας, αντί να χρησιμοποιούν την τέχνη σαν δίοδο σε κάτι διαφορετικό, επιλέγουν αυτό.
Α: Και ηχητικά δεν μιλάμε για κάποιο masterpiece, και το ότι πήγαμε από τον Bach σε αυτό δηλώνει το πόσο ντροπιαστική είναι η ιστορία της μουσικής.
Κ: Και ιστορικά αν το πιάσουμε, η ραπ ξεκίνησε από την Αμερική μέσα από την καταπίεση, έχει πολιτική ιστορία και πραγματεύεται αξιόλογα ζητήματα. Ακριβώς το αντίθετο από την τραπ του σήμερα, που αναδεικνύει την καλοπέραση.
Α: Είναι η ανάγκη του συστήματος για φαιδρά είδωλα, που καταλήγει στην παρακμή της μουσικής και σε μια γενικότερη «πλύση εγκεφάλου». Για μένα δεν υπάρχει κάνω κάτι «για πλάκα», απλώς τροφοδοτείς ένα σάπιο σύστημα. Παραιτείσαι από ενεργό μέλος όταν παρατάς την αισθητική σου στο παγκάκι και δεν υποστηρίζεις τα πιστεύω σου, γίνεσαι ένα πιόνι.
Μιλώντας για τις μουσικές σας προτιμήσεις, τι ακούσματα είχατε από μικρή ηλικία και πώς αυτά διαμορφώνουν τη μουσική σας ταυτότητα;
Κ: Πολλά είδη, κυρίως indie, soul, 70s και jazz. Αγαπάμε τον Elton John, τους Beatles, τους Arctic Monkeys, τον Miles Davis. Από όλα έχει ο μπαξές.
Θέλω να διαλέξετε ένα τραγούδι που θα θέλατε να παίξει στην κηδεία σας, ένα τραγούδι που να υμνεί τον έρωτα, και το soundtrack της ζωής σας.
Α: Για κηδεία το «Break on through to the other side» των Doors, για έρωτα το «I wanna be yours» των Arctic Monkeys και ως soundtrack το «Heroes» του David Bowie.
K: Εγώ θα πω για κηδεία το «I can't get no satisfaction» των Rolling Stones, για έρωτα το «Something» των Beatles και ως soundtrack το «Shine on you crazy diamond» των Pink Floyd.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος;
Κ: Έχουμε γράψει πολλούς στίχους με αλληγορικό νόημα, αλλά θα διαλέξω ένα πιο παραστατικό, από το «No happy ending»: «While downing cold mimosas on New Years Eve», γιατί είναι μια παράταιρη εικόνα ενός τύπου μεθυσμένου με το μπουρνούζι στο σπίτι του την εορταστική περίοδο, να πίνει ένα καλοκαιρινό early drink όπως η mimosa και να κάνει τον απολογισμό της χρονιάς.
Α: Εγώ θα πω από το «Silver Lips»: «The dawn will slip and you will get in bed, it's just another play, ending titles», για το πώς κάθε μέρα είναι σαν μια θεατρική παράσταση.
Στην Αθήνα τι λατρεύετε και τι απεχθάνεστε;
Κ: Η Αθήνα είναι «The city you love to hate»! Έχει μια νοσταλγία, σαν ηχώ από τις μελλοντικές σου αναμνήσεις. Το βράδυ επίσης στην Αθήνα είναι μαγευτικό, σαν να κυνηγάς τη ζωή.
Α: Το πρωί πάλι είναι βασανιστικό, γιατί είναι τσιμεντούπολη και δεν έχει καθόλου πράσινο.
Ποιo είναι το αγαπημένος σας μέρος στον κόσμο;
Κ: Ελεύθερο κάμπινγκ στη Δονούσα.
Α: Λοιπόν, εγώ θα πω ένα κρυφό μέρος που δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομά του, αλλά μπορείς να πας τρεις φορές σε αυτή τη ζωή. Είναι μια παραλία με τροπική βλάστηση, λευκή, μαλακή άμμο, ένα αυτοσχέδιο beach bar με bamboo, γεμάτο χαρούμενος, δοτικούς ανθρώπους που χορεύουν γυμνοί στη δύση του ηλίου σε ρυθμούς soul.
«Happy place» για εσάς θα είναι σίγουρα και το φεστιβάλ Release Athens 2023, την Κυριακή 25 Ιουνίου. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Κ: Το Release Athens για εμας ήρθε μαζί και με ένα αίσθημα δικαίωσης. Το να σε προσκαλούν να ανέβεις στη σκηνή μαζί με τόσο μεγάλους καλλιτέχνες είναι ένα σήμα ότι αποδίδει η κούραση και η όλη προσπάθειά μας.
Α: Είναι σίγουρα ένα όνειρο που πραγματοποιείται και μια ευλογία από εκεί που πηγαίναμε ως θεατές να είμαστε φέτος ως καλλιτέχνες. Όσον αφορά μελλοντικά σχέδια, θα έχουμε ένα άλμπουμ προσεχώς από το οποίο κυκλοφόρησαν ήδη τα δύο πρώτα single μας.
Ποια ερώτηση θα θέλατε να σας κάνει κάποιος και δεν σας έχει κάνει ποτέ;
Κ: Ίσως επειδή είμαι μεγάλος φαν του «Lucifer», «Ποια είναι η πιο μεγάλη σου επιθυμία;»
Α: Κάτι σεξουαλικό επίσης θα είχε πλάκα γιατί είναι δυστυχώς πολύ ταμπού στις μέρες μας.
