Οι Madrugada έχουν κερδίσει ξεκάθαρα μια θέση στην καρδιά μας

Και μια. Και δυο. Και τρεις. Και όσες φορές ξανασυναντιόμαστε με τους Madrugada συνεντευξιακά, κάθε φορά έχουν και κάτι άλλο διαφορετικό να πουν. Πάνε χρόνια από τότε που τους πρωτογνωρίσαμε και μπήκαν δυναμικά στις ζωές μας και έκτοτε αυτό το συγκρότημα σταθερά μας συνοδεύει μουσικά.

Αυτή τη φορά η συζήτηση μαζί τους και πιο συγκεκριμένα με τον Sivert Høyem και τον Jon Lauvland Pettersen ήταν λίγο διαφορετική από τις προηγούμενες. Ήταν μια συζήτηση εκ βαθέων για απορίες ποιοτικές και όχι εμπορικές, μιας και το να γίνει κάτι viral δεν είναι πάντα προτεραιότητα για όλους. Σίγουρα όχι για τους Madrugada.

Madrugada: Sivert Høyem και Jon Lauvland Pettersen μιλούν στην Athens Voice

Ξεκινήσαμε κάνοντας πλάκα με τον Jon, όσο περιμέναμε τον Sivert. Γεγονός είναι πως θα μπορούσε να τους δοθεί η ελληνική υπηκοότητα! Πλέον θα θεωρούμε, όποτε τους βλέπουμε, πως γνωρίζουν ελληνικά και πως, αν χαθούν κάπου στην Αθήνα, θα μπορέσουν εύκολα να συνεννοηθούν. Ο Frode Jacobsen έλειπε φέτος από τη συζήτησή μας διότι ήταν ήδη στην Ελλάδα. Και θα μου πεις ναι, αφού θα τους δούμε στο Release στις 25 Ιουνίου αλλά το γεγονός είναι ότι πλέον η Ελλάδα για εκείνους αποτελεί περισσότερο έναν πόλο προσωπικής έλξης και σύνδεσης παρά έναν συναυλιακό τόπο από τους πολλούς που επισκέπτονται μέσα στον χρόνο. Συζητήσαμε για πολλά, τον αριθμό των εμφανίσεών τους μέσα στις 365 μέρες του χρόνου αλλά και για το πώς χαλαρώνουν με την πίεση των υποχρεώσεων ενός super star συγκροτήματος. Και οι δύο μας εξομολογήθηκαν πως η διέξοδός τους είναι η γυμναστική ενώ το πιο βασικό που χρειάζονται είναι ο ύπνος, αλλά «πού χρόνος να κοιμηθείς όταν θες να δημιουργήσεις, όταν θες να συντηρήσεις, όταν θες να παράγεις έργο και μουσική;». Άλλωστε ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική; Κι αν δεν μπορούμε εμείς, τότε φανταστείτε οι δημιουργοί της.

Μια από τις ερωτήσεις που τους θέσαμε ήταν αν έχουν κουραστεί με τις συνεντεύξεις και η απάντηση και των δύο ήταν πως, ενώ παλαιότερα δεν τις ήθελαν και τόσο, τώρα πια τις απολαμβάνουν και αυτό γιατί είναι πλέον συνειδητοποιημένοι σχετικά με την ίδια τους την ύπαρξη. Όταν τους ρωτήσαμε αν έχουν αισθανθεί άσχημα σε συνέντευξη ή αν τους έχει φέρει κάποιος σε δύσκολη θέση, νομίζω πατήσαμε μια ευαίσθητη χορδή του Sivert. Ο λόγος ήταν ο θάνατος του στενού του φίλου και συνεργάτη Robert Buras και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι η καβαλιστική προσέγγιση των δημοσιογράφων έδειξε για ακόμη μια φορά το σκληρό πρόσωπο της δημοσιότητας και αυτό τον διέλυσε.

Είπαμε κι άλλα πολλά, τα οποία μπορείτε να ακούσετε και να δείτε σε αυτή τη διαφορετική συζήτηση μαζί τους.

Κρατάμε το αστείο κομμάτι της ερώτησης για το αν έχουν ένοχες απολαύσεις όπου και οι δύο με κοίταξαν κατάματα μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών τους σαν παιδιά που έχουν κάνει αταξία – ο ορισμός της δικής μου «ένοχης απόλαυσης» έχει τον χαρακτήρα εκείνου που κάνεις αλλά δεν θέλεις να παραδεχτείς και πάντα ενέχει μια δόση σκανταλιάς. O Sivert ακούει Deep Purple – είπε ότι μέχρι να έρθει η ώρα της συνεργασίας τους δεν τους είχε πολυακούσει! Ο Jon μπήκε πιο βαθιά, αλλά μπορεί και όχι. Αυτό θα το διαπιστώσετε μόλις ακούσετε τη συνέντευξη.

Ελπίζουμε μέσω αυτής της κουβέντας μαζί τους να τους φέραμε ένα «τσακ» πιο κοντά σας. Εμείς σίγουρα το νιώσαμε αυτό και τους ευχαριστούμε από καρδιάς για την ακόμη μια φορά ανεπιτήδευτη οικειότητα και ειλικρίνειά τους.