O The boy είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης και όσο περνάει ο καιρός και ο ίδιος μεγαλώνει καλά και ωριμάζει, φαίνεται να γίνεται όλο και πιο αποτελεσματικός και ουσιώδης. Αντίθετα με τους περισσότερους της γενιάς του που ασχολούνται με την τέχνη (γενικότερα) και παραμένουν σε ρηχά νερά παίζοντας με τη φόρμα και το στιλ αλλά αδυνατώντας να αρθρώσουν ένα λόγο που να είναι προσωπικός και ιδιαίτερος, αυτός φαίνεται να εμβαθύνει, να αρθρώνει προσωπικό λόγο και να διαμορφώνει δικό του ύφος, να κυριαρχεί στα εκφραστικά του μέσα, να ωριμάζει δημιουργικά και, κάθε φορά, να μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Παρ’ ότι επίσης προέρχεται από μια γενιά καλλιτεχνικής πολυπραγμοσύνης, καθώς πολλοί της ηλικίας του καταπιάνονται με πολλά (τραγούδια, σάουντρακ, σινεμά, θέατρο, γράψιμο, υποκριτική), είναι ίσως ο μόνος που κατορθώνει να δίνει ενδιαφέρον και ζωή σε όλα όσα κάνει. Δείχνει να είναι ατρόμητος στο να παίζει με τα στιλ και τις φόρμες, από το κιτς ως το αβανγκάρντ, δεν διστάζει να δανείζεται ό,τι του αρέσει, φαίνεται να έχει μια πολυδιάστατη κουλτούρα από πολλές και διαφορετικές πηγές και, το κυριότερο: είναι ο ίδιος ένα καλό χωνευτήρι για όλα αυτά. Κοιτάζει παντού, από το χέβι μέταλ ως την ξεφτιλισμένη ποπ και από τις βιντεοκασέτες των 80’s ως την nouvelle vague, από τις τσόντες ως το αμερικάνικο free cinema, από την ποπ κουλτούρα μέχρι το ελληνικό «πολιτικό τραγούδι», όμως αυτό που δημιουργεί είναι ο προσωπικός του ήχος και λόγος, είτε αγγλόφωνος είτε ελληνόφωνος.
Για τον ίδιο δεν έχει καμία σημασία, δεν θα έπρεπε να έχει και για εμάς. Το: “American Unicorn” είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ που έχει κάνει, καθώς δίνει έμφαση στη μελωδία, η ερμηνεία έχει προσωπικότητα, το μελοδραματικό ύφος τού επιτρέπει επιπλέον συναισθηματική έκθεση, οι στίχοι είναι σε υψηλό επίπεδο και το χωνευτήρι που λέγαμε λειτουργεί άψογα με υλικά που μπορείς να συναντήσεις στους Pink Floyd, τον David Bowie ή τους Fleetwood Mac. Επειδή ο The boy περιγράφει εξαιρετικά το περιεχόμενο του δίσκου σ’ ένα σημείωμα που συνοδεύει την κυκλοφορία του, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ένα μέρος από τα δικά του λόγια γι’ αυτό το άλμπουμ:
«Ο Αμερικάνος Μονόκερος είναι μια ποπ διαστρέβλωση.
[...] Είναι τα ξυρισμένα παιδιά του «Πρίγκιπα του Σκότους», που τα ξύπνησε η πανούκλα του 1999.
18°
