Οι πτήσεις προς τις Κάννες φέτος βάραιναν από ηφαιστειακή στάχτη και χαμηλές προσδοκίες. Ακόμη κι αυτοί που έβλεπαν την πιθανότητα να μην ταξιδέψουν ως το φεστιβάλ λόγω των προβλημάτων στα αεροδρόμια, μπορούσαν να παρηγορηθούν στη σκέψη ότι δεν θα έχαναν κάτι ιδαίτερο. Η αίσθηση ανάμεσα στους θαμώνες του (που για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να είναι από τους πιο γκρινιάρηδες ανθρώπους στον κόσμο) ήταν πως το φετινό μοιάζει το πιο χλιαρό φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων. Με το μισό να έχει ήδη παρέλθει όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, η αλήθεια είναι πως δεν διαφέρει και πολύ από κανένα της πρόσφατης μνήμης. Στηρίζεται κι αυτό στο τρίπτυχο των εκπλήξεων, των σκανδάλων και των απογοητεύσεων, μόνο που σε αντίθεση με τις άλλες χρονιές η ένταση όλων των παραπάνω είναι μάλλον χαμηλότερη. Σαν να έχει βαρύνει από μια άλλου είδους στάχτη.
Στις ευχάριστες εκπλήξεις θα πρέπει να μετρήσουμε τον Μάικ Λι, που με το Another Year παραδίδει μία από τις καλύτερες ταινίες του. Λιγότερο χαρούμενη από το Happy Go Lucky, φτιαγμένη από –και για– τις ατέλειες του ανθρώπινου γένους, είναι τρυφερή και μαζί σπρακτική, ένα κομψοτέχνημα για όσα δεν λέμε και για τον τρόπο που η ζωή ήσυχα αλλά αποφασιστικά μας αλλάζει, μας χαϊδεύει ή μας τσακίζει. Στις σπουδαίες στιγμές και ο Κορεάτης Ιμ Σανγκ-Σου, ο οποίος με το Housemaid ανυψώνει το μελόδραμα σε τέχνη και το επενδύει με στιλ σε ένα θρίλερ με ερωτικό περιεχόμενο και καρδιά πολιτική για την πάλη των τάξεων και τη μάχη της αθωότητας με τη διαφθορά.
Καμιά έκπληξη από το γεγονός ότι οι Ρουμάνοι εξακολουθούν να κάνουν σπουδαίες ταινίες. Το Aurora του Κρίστι Πουίου, η ιστορία ενός άντρα που ετοιμάζεται να κάνει ένα φόνο, είναι εντυπωσιακό αν και ερμητικά κλειστό, το Tuesday After Christmas του Ράντου Μπουντέαν, αντίθετα, είναι τόσο αληθινό που σε πονά. Ο ήρωάς του θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη γυναίκα ή την ερωμένη, μόνο που ένα τόσο κοινότοπο δίλημμα μεταφράζεται εδώ σε μια διεισδυτική και ειλικρινή ματιά στην ανθρώπινη φύση.
Οι απογοητεύσεις είναι σαφώς περισσότερες. Μεγαλύτερη όλων το Wall Street Money Never Sleeps του Όλιβερ Στόουν, που μας διασκέδασε με την απλοϊκότητα και την αφέλειά του. Επιστροφή στην οικογένεια ως λύση στην οικονομική και ηθική κρίση; Δεν νομίζω ότι βοηθά. Ο Τακέσι Κιτάνο στο Outrage προσπάθησε να γεμίσει το κενό της έμπνευσής του με βία και αίμα, αλλά βαρεθήκαμε ήδη τις ιστορίες των γιακούζα, πόσο μάλλον όταν τις έχει ξανακάνει καλύτερα. Ο Γούντι Άλεν υπόσχεται ότι You Will Meet a Tall Dark Stranger, αλλά η ταινία του, αν και γεμάτη σταρ και μεγάλες προσδοκίες, περιγράφηκε από τους περισσότερους ως το αντίστοιχο του να περιμένεις ψηλό μελαχροινό σε ραντεβού και να εμφανίζεται κοντός και φαλακρός (φαντάσου κάποιον σαν τον Γούντι Άλεν).
Όσο για τα σκάνδαλα; Φέτος δεν είχαμε αντίχριστους και κομμένες κλειτορίδες, τα πνεύματα οξύνθηκαν σε επίπεδο πολιτικό. Ο υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας μποϊκόταρε το φεστιβάλ επειδή επέλεξε να προβάλει το Draquila της Σαμπίνα Γκουζάντι, ένα ντοκιμαντέρ που αποκαλύπτει με χιούμορ αλλά και ίσες δόσεις σοκαριστικής αλήθειας το διεφθαρμένο πρόσωπο της ιταλικής κυβέρνησης. Ο Γάλλος συνάδελφός του και η δεξιά παράταξη είναι εξοργισμένοι με τον τρόπο που ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ παρουσιάζει ένα περιστατικό από την ιστορία του πολέμου για την ανεξαρτησία της Αλγερίας και υπόσχονται πικετοφορία πριν την προβολή. Οι Ρώσοι κριτικοί σαμποτάρουν τη συμμετοχή του Νικίτα Μιχάλκοφ Ψεύτης Ήλιος 2, μιλώντας για έναν ύμνο στον Στάλιν, ενώ οι πουρίστες του σινεμά είναι σχεδόν σοκαρισμενοι από την προβολή στην Κρουαζέτ του πεντάωρου Carlos του Ολιβιέ Ασαγιάς, που είναι γυρισμένο για τη γαλλική τηλεόραση.
Όπως καταλαβαίνετε, it’s business as usual. Μην πάτε πουθενά, συνεχίζεται... A
20°
