Η πιο συνηθισμένη μετακίνησή μου προς Αθήνα είναι για ένα 24ωρο. Παίρνω την πρώτη πτήση από Χανιά τη μία μέρα και την πρώτη πτήση από Αθήνα την επόμενη. Ο συνδυασμός αυτός είναι και ο οικονομικότερος δυνατός. Φανταστείτε ότι πολλές φορές έχω πληρώσει 28 ευρώ πήγαινε-έλα, ενώ ποτέ δεν έχω ξεπεράσει τα 40-45 ευρώ. Μιλάμε πάντα για off-season, δηλαδή από αρχές Νοεμβρίου έως τέλη Μαρτίου. Το τίμημα για αυτό το τόσο χαμηλό κόστος είναι το αναγκαστικό ξύπνημα στις 05:00 για δύο συνεχόμενες μέρες. Μικρό το κακό, θα πει κάποιος. Ναι, έτσι είναι, αλλά δυστυχώς όχι πάντα.
Έχω μόλις περάσει τον έλεγχο και βαδίζω με γρήγορο βήμα προς την έξοδο αναχώρησης. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα ποια είναι η έξοδος για την πτήση και αυτό με έχει ανησυχήσει κάπως. Έφαγα και κάπου ένα 10λεπτο στον έλεγχο γιατί η κοπέλα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το κουρδιστό ξυπνητήρι μου ήταν όντως ξυπνητήρι. Έπρεπε ντε και καλά να είναι βόμβα! Γι’ αυτό και το έλεγξε τρεις φορές για ίχνη πυρίτιδας μέχρι, με απογοητευμένο ύφος, να μου πει ότι μπορώ να περάσω. Οι καιροί που διάγουμε έχουν τρελάνει τον κόσμο...
Την ώρα που φτάνω στο gate, από το οποίο συνήθως αναχωρεί η πτήση μου, σηκώνω το βλέμμα προς τον πίνακα αναχωρήσεων για επιβεβαίωση. Εκείνη ακριβώς λοιπόν τη στιγμή βγαίνει το “Flight delay, estimated new departure time 11:15”. Στην κάτω γωνία του πίνακα η ώρα έλεγε 07:19. Όχι, ρε φίλε! Έχεις σηκωθεί με δυσκολία και άρον-άρον στις 05:00. Φεύγεις βιαστικά να προλάβεις ηλεκτρικό και μετρό στην ώρα τους. Χασμουριέσαι σε όλη τη διαδρομή και περιμένεις να μπεις στο αεροπλάνο να την πέσεις για κανά μισάωρο και τελικά βρίσκεις μπροστά σου μίνιμουμ τρεις ώρες ανιαρής απραξίας.
Να βγεις ξανά έξω από το χώρο αναχωρήσεων, να περάσεις από τις αφίξεις, να ξανανέβεις στον επάνω χώρο των αναχωρήσεων. Κάτι να φας, κάτι να πιεις. Να πας μια βόλτα στα μαγαζιά, να διαβάσεις μια εφημερίδα. Κάτι να ξαναφάς, κάτι να ξαναπιείς. Να ξαναπεράσεις το μαρτύριο του ελέγχου. Να πας για κατούρημα. Με όλα αυτά κοιτάω το ρολόι και με το ζόρι έχει περάσει μια ώρα. Βγάζω την κάμερα, κοιτάω τον μετρητή έχει κάπου 20-21 πόζες ακόμα. ΟΚ, να τι θα κάνω τις επόμενες δύο ώρες…
Οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες εκείνο το πρωινό στο «Ελ. Βενιζέλος». Πολύ φως έξω, χαμηλός φωτισμός μέσα. Να μη σε πάρουν και χαμπάρι. Ο σκοπός διπλός. Να νικήσω την ανία και την πλήξη, κάτι που σίγουρα επετεύχθη, αλλά και να καταφέρω να μεταφέρω την ατμόσφαιρα που επικρατεί στον μικρόκοσμο ενός αεροδρομίου. Ενός ιδιαίτερου χώρου. Στον οποίο οι περισσότεροι ευρισκόμενοι είναι περαστικοί. Εκεί που ισχύουν αυστηροί κανόνες και πολλαπλοί περιορισμοί. Για όλους! Ανεξαρτήτως προέλευσης ή προορισμού. Σε τελική ανάλυση εκεί που όλοι αναγκάζονται οικειοθελώς να συμμορφωθούν. Χωρίς διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις.
Αργότερα, όταν επιτέλους αναχώρησε η πτήση μου, προσπαθούσα να σκεφτώ που αλλού στην ελληνική καθημερινότητα βρίσκει κανείς τόσο γενικευμένη αυτόβουλη συμμόρφωση σε πλαίσια λειτουργίας και κανόνες. Τελικά με πήρε ο ύπνος πριν καταλήξω σε κάποια απάντηση.
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
