Μπορεί μόλις μια μέρα πριν ο τύπος να παραληρούσε θεωρώντας ότι ο φετινός Χρυσός Φόινικας βρέθηκε στην ταινία του Ξαβιέ Ντολάν «Mummy» κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης να δήλωνε πως αν έπαιρνε το βραβείο αυτό θα ήταν μια νίκη της γενιάς του και της νεότητας, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε δει ακόμη όλες τις ταινίες του διαγωνιστικού.
Και προφανώς δεν ήταν έκπληξη πως το «Leviathan» του Αντρέι Σβιάγκιντσεφ ήταν μια από τις ταινίας που θα πρέπει να υπολογίζουμε πολύ σοβαρά σε οποιαδήποτε κουβέντα για τα βραβεία, αφού το φιλμ είναι αληθινά «μεγάλο», ξεκινώντας από την διάρκεια των 142 λεπτών και φτάνοντας φυσικά ως το ίδιο το περιεχόμενο του.
Τοποθετημένο στο σήμερα της επαρχιακής Ρωσίας, στις βορειοδυτικές ακτές της χώρας, το φιλμ ακολουθεί την ιστορία του Γιούρι ένος άντρα που ζει σε ένα σπίτι στην παραλία μιας μικρής πόλης με την όμορφη δεύτερη γυναίκα του και τον έφηβο γιο του από τον προηγούμενο γάμο του. Μόνο που το σπίτι του, είναι τοποθετημένο σε ένα σημείο, για το οποίο ο διεφθαρμένος δήμαρχος της πόλης έχει αναπτυξιακά σχέδια και γι αυτό τον λόγο, έχει ήδη εκδώσει μια απόφαση απαλλοτρίωσης.
Προκείμενου να αντισταθεί, ο Γιούρι καλεί έναν φίλο του δικηγόρο από την Μόσχα για την έφεση, αλλά αυτό θα είναι όχι μόνο η αρχή μιας παράλογης μάχης με την γραφειοκρατία και την πουλημένη δικαιοσύνη, αλλά και η αφορμή για μια σειρά από γεγονότα που θα οδηγήσουν τον ήρωα σε μια καθοδική πορεία δίχως τέλος.
Παίρνοντας τον τίτλο του τόσο από το βιβλικό τέρας στην παραβολή του Ιώβ όσο κι από το βιβλίο του Τόμας Χομπς για την αναγκαιότητα του κράτους ως ρυθμιστή της κοινωνικής τάξης, το φιλμ του Σβιάγκιντσεφ, χτίζει ένα συγκλονιστικό κατηγορώ για τον τρόπο που στην σύγχρονη Ρωσία (αλλά όχι μόνο εκεί), όλες οι οι δομές που θα έπρεπε να στηρίζουν τους πολίτες όπως το κράτος ή η εκκλησία, στρέφονται απολύτως εναντίον του, υπηρετώντας μόνο το χρήμα και την δύναμη των λίγων.
Κινηματογραφημένο συγκλονιστικά, σε υπέροχα τοπία που κόβουν την ανάσα, σκληρό, αλλά όχι δίχως χιούμορ, το «Leviathan» μπορεί να ακούγεται δύσκολο αλλά έχει το ίδιο βάρος και προσφέρει την ίδια απόλαυση όπως ένα βαρύ, πολυσέλιδο βιβλίο της κλασσικής Ρώσικης λογοτεχνίας.
Εξίσου πολιτικό και απόλυτα επίκαιρο ακόμη κι αν διαδραματίζεται στην επαρχία της Ιρλανδίας την δεκαετία του 30 είναι και το «Jimmy's Hall» του Κεν Λόουτς. Μιλώντας πάνω κάτω για τα ίδια πράγματα, για το πως το κράτος και η εκκλησία στρέφονται ουσιαστικά εναντίων των πολιτών, αφηγείται την αληθινή ιστορία του Τζίμι Γκράλτον, ενός αριστερού που δοκίμασε να βοηθήσει τους ανθρώπους της μικρής του πόλης να αποκτήσουν μια δίοδο στην γνώση και την διασκέδαση μέσα από το χτίσιμο ενός πολιτιστικού κέντρου.
Ο Λόουτς κινηματογραφεί με χαλαρότητα, χιούμορ αλλά και ξεκάθαρη πολιτική αιχμή δίχως να κρύβει τους παραλληλισμούς του τότε με το σήμερα και βάζοντας τον ήρωά του σε μια σκηνή να δίνει έναν λόγο που ηχει συγκλονιστικός κι απαραίτητος στα αυτιά του σημερινού θεατή, που μπορεί θεωρητικά να μην ζει σε μια κοινωνία όπου είναι θεωρητικά ποιο ελεύθερος, αλλά που στην ουσία, βιώνει μια εξίσου έντονη αν και καλύτερα καμουφλαρισμένη καταπίεση.
Η τελευταία ταινία στο διαγωνιστικό πρόγραμμα ήταν το «Sils Maria» του Ολιβιέ Ασαγιάς, με την Ζιλιετ Μπινός στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την Κρίστεν Στιούαρτ του «Twillight» να ανακαλύπτει την γοητεία του ευρωπαϊκού σινεμά.
To φιλμ του Ασαγιάς ακολουθεί μια διάσημη ηθοποιό στην διάρκεια ενός χρόνου, ξεκινώντας από το ταξίδι της στην Ελβετία για να παραλάβει ένα βραβείο για λογαριασμό του ηλικιωμένου θεατρικού συγγραφέα μέσω του θεατρικού του έργου «The Maloja Snake», ξεκίνησε πρίν είκοσι χρόνια την καριέρα της. Τώρα ένας νεός σκηνοθέτης θα της προτείνει να ανεβάσουν ξανά την παράσταση με την ίδια στον ρόλο της ώριμης πρωταγωνίστριας και μια νέα χολιγουντιανή σταρ στον ρόλο που τότε είχε παίξει εκείνη.
Η πρόταση που θα την κάνει να προβληματιστεί για το πέρασμα της ηλικίας, την καριέρα και την ζωή της, σε ένα φιλμ που κυλά δίχως να εμβαθύνει ουσιαστικά σε κάτι που πραγματικά σε ενδιαφέρει και με την αίσθηση ενός κινηματογραφημένου θεατρικού έργου. Η Ζιλιέτ Μπινός είναι εν τούτοις εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Κρίστεν Στιούαρτ χαριτωμένα αδιάφορη και η Γκρέις Κλόε Μόρεντζ που υποδύεται την νεαρή ηθοποιό, μάλλον κακή. Οσο για την ταινία, την ξεχνάς σχεδόν αμέσως αφού βγεις από την αίθουσα.
Αυτό που δεν ξεχνάς είναι τις οσμές που συνόδευαν την odorama προβολή του «Polyester» του τζον Γουότερς χτες στο cinema de la plage των Καννών, με τις «ξύστε και μυρίστε» κάρτες να αφήνουν όχι ιδιαίτερα όμορφες μυρωδιές στον αέρα όταν τα νούμερα στην οθόνη προέτρεπαν το κοινό να ξύσει το συγκεκριμένο σημείο στην κάρτα του. Ευτυχώς η προβολή γινόταν σε εξωτερικό χώρο.
Σήμερα στο ίδιο μέρος ο Κουέντιν Ταραντίνο και η Ουμα Θέρμαν θα παρουσιάσουν το «Pulp Fiction» την μοναδική ταινία που θα προβληθεί από φιλμ στο φεστιβάλ όπως έκρινε σκόπιμο να δηλώσει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη τύπου του. Η ψηφιακή προβολή θα είναι το τέλος του σινεμά δήλωσε οργισμένος ενώ από κάτω το κοινό απλά έξυνε το κεφάλι του απορημένο. «Η ψηφιακή προβολή είναι απλά τηλεόραση σε μια κινηματογραφική αίθουσα» συνέχισε ο Κουέντιν που μάλλον μοιάζει να δίνιε μεγαλύτερη σημασία στο πως προβάλλονται οι ταινίες, από το τι ταινίες προβάλλονται. Που σε ένα μέρος σαν το φεστιβάλ των Καννών, ακούγεται τουλάχιστον παράλογο...
