August Voice: Θα τα πούμε του χρόνου. Ανυπομονώ.

– Τελικά, δεν ήταν άσχημα. Μπορεί να μην πήγα διακοπές, τουλάχιστον όμως έφτιαξα το σπίτι, και γενικά κάπως ησύχασα στην ακινησία του Αυγούστου στην πόλη.

— Αφού έλεγες πως θα έκανες άλλο ένα road trip μωρέ, ποιο σπίτι και ποια ακινησία;

— Ναι, οκ, αλλά αλήθεια σου λέω, ήταν ωραία. Τον Αύγουστο στην Αθήνα οι λεωφόροι είναι όλες ανοιχτές, μπορείς να πας κυριολεκτικά όπου γουστάρεις μέσα σε ένα τέταρτο.

— Κάτσε, γιατί θα τρελαθώ! Πέρυσι δεν πήγες εκείνο το road trip στις ανατολικές ΗΠΑ; Πόσες ώρες συνολικά οδήγησες; Πόσες ώρες θα οδηγούσες και φέτος στην Ευρώπη; Από πότε σε κουράζει το τιμόνι;

— Δεν με κουράζει το τιμόνι, το λατρεύω, και ναι, ευχαρίστως θα ανεβοκατέβαινα από τη Βοστώνη στην Ουάσιγκτον και πάλι πίσω, ξανά και ξανά και ξανά, κάθε μα κάθε καλοκαίρι.

— Ναι αλλά φέτος τον Αύγουστο αντί για τιμόνι, τράβηξες χειρόφρενο, θαρρώ.

— Μπορεί. Το καλοκαίρι στην Αθήνα σε βάζει σε μια εθιστική διαδικασία βίαιης ενδοσκόπησης· κάπως η σιωπή της πόλης με βοήθησε να αδειάσω το κεφάλι μου. Ξεκουράστηκα.

— Αφού δεν σταμάτησες να δουλεύεις, πώς ξεκουράστηκες; Μπορούσες να πάρεις έναν μήνα off μετά από μήνες επί μηνών ασταμάτητης δουλειάς, και εσύ συνέχισες να δουλεύεις από το σπίτι επειδή «ο κόσμος δεν σταματάει να γυρίζει». Λες και εσύ τον κάνεις να γυρίζει!

— Δεν ξέρω τι λες, εγώ απλώς παρακολουθούσα στωικά τις απρόσμενες εξελίξεις του Αυγούστου διεθνώς. ΗΠΑ, Μέση Ανατολή, Ηνωμένο Βασίλειο, you name it.

— Απρόσμενες ε; Δεν πήγαν τα πράγματα όπως περίμενες, Μάρκο Αυρίλιε των Νοτίων Προαστίων; Μου αρέσει που ήθελες να οδηγήσεις από τη Βούλα μέχρι την Omaha Beach. Τελικά ούτε μέχρι το Σούνιο δεν πήγες.

— Νομίζω απλώς ήθελα να περάσω ήσυχα, κάπως τα όριά μου ξεπεράστηκαν φέτος.

— Μπα, έμαθες επιτέλους από όρια;

— Έμαθα. Τα όρια, τελικά, τα βάζεις σε εσένα, όχι στους άλλους. Δύσκολη πίστα.

— Τόσο δύσκολη όσο το καλοκαίρι στην Αθήνα;

— Είσαι κάπως προκατειλημμένος. Μπορεί να μην οδήγησα μέχρι την Omaha Beach, όμως ο Αύγουστός μου ήταν γεμάτος μουσικές με τα παιδιά, μπασκετάκι στο ανοιχτό δίπλα στο σπίτι, longboard στα γεράματα στη Γλυφάδα και ευχάριστη μελέτη. Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα.

— Ρε θυμάσαι αυτόν τον τύπο που κάποτε είχε αποκαλέσει τα Νότια το «Μαλιμπού της Ελλάδας»; Την έβγαλες στο Μαλιμπού των φτωχών δηλαδή.

— Ναι, αλλά πέρασα όμορφα! Εδώ είναι το σπίτι μου. Ίσως επειδή μεγαλώνω, ίσως επειδή απλώς ο Αύγουστος με βοήθησε να συνθηκολογήσω με τον εαυτό μου. Επιτυχίες εδώ, αποτυχίες εκεί, ανεμοσκορπίσματα, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Άσε που «a calm sea never made a skilled sailor», όπως έλεγε ο Ρούζβελτ.

— Ο Θίοντορ ή ο Φράνκλιν;

— Ο Φράνκλιν· ο άλλος θα χρησιμοποιούσε μια παρομοίωση με βίσωνες πιθανότατα. Άκου τώρα κάτι ενδιαφέρον για τον Θίοντορ ωστόσο.

— Ρε, άσε τους Ρούζβελτ εκεί που είναι και πες μου έστω γιατί δεν πήγες καν στη θάλασσα τόσο πολύ. Ωραίο το longboard στην παλιά παραλιακή, αλλά να βουτήξουμε και λίγο. Στα σόσιαλ τα είδα όλα, παραλίες, νησιά, φαγητά, ποτά, έρωτες, ό,τι θέλεις – μα τίποτα που να ανέβασες εσύ φέτος.

— Πρώτον, έκανα και εγώ αυτά τα λίγα μπάνια και δεύτερον, νομίζω πως απλά θέλω να είμαι κοντά στη θάλασσα, χειμώνα-καλοκαίρι. Άσε που πέρασα πολύ καλύτερα σε εκείνο το καψερό τσιμεντένιο παγκάκι στο Καβούρι πίνοντας μπίρες με τον Άλεξ, απ’ όσο θα περνούσα σε μια παραλία στην άλλη άκρη της Ελλάδας, τουλάχιστον φέτος.

— Πολύ μοναχικό το βλέπω το κόνσεπτ για Αύγουστο στα 33.

— Πες ό,τι θέλεις, για εμένα ήταν σούπερ. Όλοι ήταν εκεί, ο Μιχάλης, ο Άλεξ, ο Ευάγγελος, ο Λευτέρης, ο Νίκος, ο Γιάννης, ακόμα και με τα παιδιά απ’ την Αγγλία, έστω και ψηφιακά, κάναμε παρέα ο ένας στον άλλον. Φέτος τον Αύγουστο συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι αυτό, να είναι η παρέα σου, οι φίλοι σου, εκεί για εσένα.

— Αρχίσαμε τα λυρικά τώρα; Να φύγω;

— Να κάνεις ό,τι θέλεις, απλά πρώτα αποδέξου πως μερικά πράγματα απλώς έτσι είναι. Ο λυρισμός δεν είναι στα λόγια, τελικά, αλλά στις πράξεις. Τα παιδιά ήταν όλα εκεί, κάθε μέρα. Αυτό το κρατάω. Δεν έλεγαν πως θα ήταν εκεί· ήταν.

— Στις πράξεις, ε;

— Μόνο από λόγια κάπως μπούχτισα, ακόμα και από τα δικά μου. «Action today» που έλεγε και ο Τσόρτσιλ.

— Κάνα δικό σου απόφθεγμα θα μας πεις;

— Νομίζω πως στο τέλος της ημέρας –ίσως και στο τέλος γενικά– το μόνο που έχει σημασία είναι η καθαρή συνείδηση. Καλό ε;

— Λοιπόν ο Lemmy Kilminster από τους Motörhead πρέπει να είχε πει κάτι παρόμοιο για την αξιοπρέπεια.

— Μπορεί, ωστόσο η αξιοπρέπεια έχει έναν εγγενή ετεροπροσδιορισμό μέσα της... όλοι μπορούν να έχουν άποψη για το τι είναι αξιοπρεπές και τι όχι. Η συνείδηση από την άλλη, είναι αδυσώπητα προσωπική.

— Καλά καλά, φτάνει, μπράβο, λες και δεν στεναχωρήθηκες φέτος το καλοκαίρι.

— Φυσικά και στεναχωρήθηκα. Όμως, δεν έχει κάθε καλοκαίρι κάτι λίγο καταθλιπτικό έτσι και αλλιώς, ειδικά τον Αύγουστο;

— Ναι, έχει, αλλά δεν κρατάει και τον χειμώνα η στεναχώρια.

— Ναι, μάλλον, αναλόγως τη στεναχώρια, υποθέτω. Ωστόσο, είμαι σίγουρος πως τελικά μένουν μόνο τα καλά μέσα μας, σε κάθε περίπτωση.

— «Don’t look back in anger» που θα έλεγαν οι Oasis. Δεν ξέρω αν διάβασες για το reunion.

— Ω ναι! Θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς έναν καλύτερο τρόπο ώστε να τελειώσει το καλοκαίρι;

— Θα ακούς Oasis στο αεροπλάνο για πάνω;

— Θα ακούω Oasis ό,τι και να κάνω. Όπως θα ακούω και Gaslight Anthem, και Menzingers, και Interrupters, και Devil Makes Three, ό,τι θέλεις. Η μουσική έχει αυτό το απέθαντο, θες δεν θες, στο τέλος θα μουρμουρίσεις πέντε στίχους και όλα θα μπουν στη θέση τους. Άλλη μια υπενθύμιση του φετινού Αυγούστου μου, ίσως η σημαντικότερη.

— Αρκεί να μην την ξεχάσεις τον χειμώνα.

— Αποκλείεται, με βοηθάει και στη δουλειά, μου δίνει φόρα, και ανυπομονώ να συνεχίσω.

— Δεν έχω αποφασίσει αν αποτελεί επιτυχία ή αποτυχία πως βιάζεσαι να τελειώσει το καλοκαίρι ώστε να γυρίσεις στη δουλειά.

— Νομίζω απλώς πως από τη στιγμή που είναι αυτό που ισχύει, θα είναι εντάξει.

— Εσύ θα είσαι εντάξει τον χειμώνα, λες;

— Νομίζω θα είμαι εντάξει, ναι.

— Σίγουρα;

— Όχι βέβαια. Σίγουρα το νομίζω, όμως.

— Μένει να φανεί, μάλλον. Ελπίζω να νομίζεις σωστά.

— Και εγώ το ίδιο. Πέρασε η ώρα ρε, και παίζει η ομάδα σε λίγο.

—Ρε τον Ιωαννίδη δεν θα τον είχες ήδη δώσει με είκοσι;

— Καλά δεν το συζητάω, θα τον είχα τυλίξει και με έναν πράσινο φιόγκο. Να φύγει το παλικάρι, να παίξει μπάλα σε κάνα σοβαρό γήπεδο.

— Μακάρι, ακόμα και στην μπάλα, το φευγιό έχει πάντα κάτι λυρικό μέσα του.

— Σαν πράξη, κυρίως.

— Ναι, το είπαμε. Πρέπει και εγώ να φύγω, ήρθε η ώρα.

— Δύσκολο πράγμα οι αποχωρισμοί· ακόμα και αν είσαι καλά μέσα σου, πονάνε.

— Η ζωή είναι γεμάτη αποχαιρετισμούς όμως και αυτό δεν αλλάζει.

— Ναι, δεν αλλάζει. Τι να κάνεις... Να προσέχεις ε!

— Και εσύ. Θα τα πούμε του χρόνου.

— Ανυπομονώ.