August Voice: Το καλοκαίρι μου σε στιγμιότυπα

«Το καλοκαίρι είναι αχρονικό {…}. Όλα χαλαρώνουν και χάνονται μέσα σε μια γλυκιά απόφαση του να μεγαλώσουν οι διάρκειες. Το καλοκαίρι είναι όπως η παιδική ηλικία {…} σαν ένα σύνολο από μεγάλες διάρκειες. Έχεις τον καιρό να σκεφτείς·  καλύτερα σκέφτεσαι όταν ζεσταίνεσαι παρά όταν κρυώνεις». 

Έτσι γράφει ο Χρήστος Βακαλόπουλος στους Πτυχιούχους του. Και ίσως το καλοκαίρι να είναι σαν μια αφήγηση του Βακαλόπουλου. Τώρα που τελειώνει όμως το καλοκαίρι, κοιτάω τις φωτό που τράβηξα τους τελευταίους δυο μήνες στο κινητό και ψάχνω να το βρω.

Πού πήγε; Φεύγει όντως; Κι αν φεύγει, πού πάει;

Ξεκίνησα να ανακαλύπτω τα καλοκαίρια μετά τον κόβιντ, το 2021, όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω και τον εαυτό μου. Το καλοκαίρι που ένιωσα παντοδύναμος μόνο και μόνο επειδή υπήρχα. Το πρώτο αυτό -ενήλικο- καλοκαίρι μου αν ήταν κλιπ στο YouTube κι έπρεπε να έχει στιγμιότυπο για εξώφυλλο, θα είχε το πηγούνι του φίλου μου του Νικόλα, που γνωριστήκαμε εκείνο το καλοκαίρι. Με τις τρίχες του, που τις ξανθαίνει το καλοκαίρι τόσο πολύ ο ήλιος, που μοιάζουν με το χρώμα που έχει το παγωτό βανίλια. Όχι πολύ λευκό, αλλά κάπως κρεμ.

Το καλοκαίρι μου φέτος είχε πολλές εικόνες. Πολλά στιγμιότυπα. Να μερικά από αυτά.

12 Ιουλίου. Μάντρες, Ανάφη, χαράματα.

Το καλοκαίρι είναι το ξημέρωμα στις Μάντρες. Αυτό. Τίποτα άλλο.

13 Ιουλίου. Ανάφη

Το καλοκαίρι είναι η Nalyssa Green να τραγουδά στα σκαλιά του Δημοτικού Σχολείου του νησιού τη διασκευή της στο «Δεν Πιστεύω» της Ελένης Δήμου φορώντας αέρινα μπλε ρούχα, έχει νομίζω και λίγο γκλιτερ στα μάτια. Το καλοκαίρι είναι η Ναλύσσα που είναι πανέμορφη.

Δεν πιστεύω σ’ αγάπες κι έρωτες
Δεν πιστεύω σε όμορφες στιγμές
Δεν πιστεύω σε όρκους και θυσίες
Όλα στα μέτρα σου κομμένα και ραμμένα είχες

14 Ιουλίου. Κατσούνι, Ανάφη

Το καλοκαίρι είναι όλα αυτά τα πανέμορφα αγρίμια που γίνονται ένα κουβάρι στην παραλία. Στην παραλία σ’ ένα απόλυτα ελληνικό νησί, όπως η Ανάφη. Και τι σημαίνει απόλυτα ελληνικό νησί; Έδωσε και γι’ αυτό ορισμό ο Βακαλόπουλος, στη «Γραμμή του Ορίζοντος»...

{…} ελληνικό νησί είναι ένα μέρος αόρατο, κάνει σα να μην υπάρχει, προσποιείται ότι υπάρχει μόνο το φως και η θάλασσα, το ίδιο βρέθηκε τυχαία εκεί, είναι αόρατο και μαζεύει ενέργεια, κάθε χρόνο καλεί ανθρώπους, τους γράφει από μακριά κι όταν έρχονται τους τυλίγει, τους υποχρεώνει να έρχονται όλο και πιο συχνά χωρίς να ξέρουν γιατί.

Ιδού.  

22 Ιουλίου. Τήλος

Το καλοκαίρι είναι οι κουλές συζητήσεις που κρυφακούς. 

Ο ήλιος χτυπάει τη σκηνή μας στην παραλία λίγο μετά τις εννιά το πρωί. Δεν αντέχω και σηκώνομαι νωρίς. Τα παιδιά κοιμούνται ως τις δώδεκα το μεσημέρι. Δεν καταλαβαίνω πώς στο καλό το κάνουν αυτό. Κάθομαι στην καντίνα του κάμπινγκ. Πιο δίπλα ένας Γάλλος πανεπιστημιακός ερευνητής που έκατσε και έμαθε άπταιστα ελληνικά και μπουζούκι και μένει πλέον στην Ελλάδα ακούει προβληματισμένος μια τύπισσα με πολλά βραχιόλια στα πόδια να του εξηγεί το πλάνο της:

-Έτσι λοιπόν, Κεντάν (Quentin τον λένε, ανάθεμα κι αν κατάφερε κανείς να το πει σωστά τις 9 μέρες που έμεινα σ’ αυτή την παραλία), αποφάσισα να τα αφήσω όλα αυτά και να γίνω ξεναγός. Θα κάνω αυτά τα σεμινάρια και θα πάω να γίνω στο Ντουμπάϊ.

-Στο Ντουμπάϊ; την ρωτάει ο Γάλλος με τα ελληνικά Καλομοίρας που μιλάει.

-Ναι ρε, έχει πολύ χρήμα εκεί. Θα βγάλω φράγκα και θα γυρίσω.

-Και τι θα δείχνεις ως ξεναγός στο Ντουμπάϊ;

-Ε τα μνημεία τους. Δεν έχουν μνημεία εκεί;

-Ε, βασικά όχι. Δεν έχουν. Πριν 15 χρόνια εκεί ήταν απλά έρημος.

Η Τύπισσα ξενερώνει. Ο νεαρούλης από τη Γαλλία της είπε σε μια τυχαία στιχομυθία ένα πρωί με καφέ στιγμής αζίρα νεσπρέσο ότι βασικά δεν είναι και πολύ σοβαρά τα πλάνα της. 

24 Ιουλίου. Τήλος. Στην ταβέρνα ενός ξενοδοχείου.

Το καλοκαίρι είναι ο κυριούλης που παίρνει παραγγελίες στην ταβέρνα που τρώμε μεσημεριανό. Ο κυριούλης παίρνει παραγγελίες πάνω σε παλιά ψηφοδέλτια της ΟΚΔΕ.

26 Ιουλίου. Τήλος. Πανηγύρι Αγίου Παντελεήμονα.

Το καλοκαίρι είναι τα απαίσια σουβλάκια.

Το βράδυ στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα τρώγαμε σουβλάκια. Είναι λίγο χάλια. Το λέω στον Οδυσσέα.

-Τα σουβλάκια θέλανε λίγο λεμονάκι, λίγο λαδάκι, κάτι...

-Λίγη ζωή θέλανε, έπρεπε να αφήσουν τα χοιρινά να ζήσουν και όχι να τα ταλαιπωρούν, αν ήταν να φτιάξουν τέτοια σουβλάκια.

Φτύνω τη μπίρα, μου βγαίνει απ’ τη μύτη βασικά. Γελάμε τόσο πολύ που σε σημεία νιώθω ότι ακουγόμαστε πιο δυνατά απ’ την ορχήστρα.

29 Ιουλίου. Νίσυρος.

Το καλοκαίρι είναι ένας ψηλός, ξανθός Ελβετός, ο Λ,  που είχαμε γνωρίσει ήδη από τον ηλεκτρικό κατεβαίνοντας Πειραιά για να πάρουμε το καράβι και κατά τύχη είναι επίσης στο ίδιο νησί. Πίνει σούμα για πρώτη φορά στη ζωή του. Καίγεται λίγο και προσπαθεί να χορέψει στο προαύλιο της εκκλησίας χορούς κυκλωτικούς. Σαν ένα κουτάβι που ψήλωσε απότομα και δεν μπορεί να ελέγξει τα πόδια του μπλέκεται και ξεμπλέκεται, ιδρώνει και κοιτάζει διαρκώς κάτω μπας και καταλάβει πώς χορεύουν οι υπόλοιποι. Μια γιαγιά μπαίνει μπροστά του, του δίνει ένα μαντήλι να κρατήσει κι αυτός δεν καταλαβαίνει γιατί του το δίνει, το παίρνει και σκουπίζει τον ιδρώτα του. Γελάμε ακόμα περισσότερο. Ο χορός διαλύεται γελούν όλοι. Ο Ελβετούλης κοκκινίζει, γελάει κι αυτός λίγο και έρχεται σε εμάς. Πάω να πάρω κι άλλη σούμα.

Το καλοκαίρι συνήθως συνεχίζει και τον Αύγουστο. Ανάλογα τι θές και πότε παίρνεις άδεια. Ο δικός μου Αύγουστος φέτος δεν είχε διακοπές. Είχε μια μετακόμιση και διάβασμα για τα δύο εναπομείναντα μαθήματα του προπτυχιακού μου, στη Νομική. Κατά τύχη, ένα από τα βιβλία που διάβαζα φέτος το καλοκαίρι είναι «Οι Πτυχιούχοι» του Χρήστου Βακαλόπουλου (εκδ. Εστία). Ο Βακαλόπουλος γράφει πάλι κάπου στο βιβλίο

{…} Νόμιζαν ότι είναι πτυχιούχοι. Οι μόνοι που θα έπαιρναν πράγματι το πτυχίο τους ήμουνα εγώ και ο Σήφης, οι δικηγόροι την είχαν πατήσει. Οι κακοί πάντα χάνουν στο τέλος…

Παράτα μας, ρε Βακαλόπουλε. Γιατί μού τη λες έτσι; 

Τώρα που τελειώνει και ο Αύγουστος και η Αθήνα ξαναγεμίζει σιγά σιγά, ψάχνω να βρω το καλοκαίρι. Να το κρατήσω λίγο ακόμα. Και τελικά υπάρχει καλοκαίρι στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο. Το φέρνουμε μαζί. Στα μαυρίσματά μας που ξεθωριάζουν σταδιακά μέχρι να χαθούν μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, όταν θα επιστρέψουμε πάλι στα νησιά που θα μας υποχρεώνουν να ερχόμαστε σ’ αυτά όλο και πιο συχνά χωρίς να ξέρουμε γιατί. Ή μήπως ξέρουμε.  

Στην «Παπαρούνα» της, η Nalyssa Green τραγουδά:

φυσάω σύννεφα γαλάζια
φτιάχνω δικό μου ουρανό
γι’ αυτό δεν έφυγα ποτέ μου
για πάντα έμεινα εδώ