Οδοί Σθένωνος, Αργοναυτών και Δημητρίου Πολιορκητού, καλντεριμωτές ανηφόρες που σου κόβουν την ανάσα, ρεμβάζουσες κυρίες στο κατώφλι των αυλών τους, που ανταλλάσσουν μασάλια σκανάροντας εξονυχιστικά οποιονδήποτε διερχόμενο επί του οπτικού τους πεδίου. Τις νύχτες η πλατεία Βασίλη Τσιτσάνη είναι φωτισμένη σχεδόν σαν πλατεΐτσα κυκλαδίτικη, πιο πάνω, στην είσοδο των παλαιών φυλακών του Επταπυργίου σμήνη από «παπιά» που τα οδηγούν μεταναστάκια δεύτερης γενιάς δίνουν ραντεβού και ανταλλάσσουν know how για πειραγμένες εξατμίσεις και ενισχυμένα νικελένια περιβλήματα. Η Άνω Πόλη, όπου εδώ κι ένα μήνα κατοικώ, μου φαντάζει σαν μια καινούργια γοητευτική και ανεξερεύνητη μυστηριώδης νήσος.
Τα βράδια στο μπαλκόνι μου βλέπω από κάτω την υπόλοιπη Θεσσαλονίκη σαν να χάσκω σε γκρεμό και να αντικρίζω την άβυσσο. Ένα ασφυκτικό τσιμεντένιο συνονθύλευμα, φορτωμένο με κεραίες, σαν κακοφορμισμένα στικ αρωματικού χώρου, καρφωμένα άτσαλα, που οι μυρωδιές που καίνε δεν είναι γιασεμί ή σανδαλόξυλο αλλά βενζόλια και αιθαλομίχλες. Η «γκρεμίδι» ταβέρνα του Τζώτζου, στέκι κάποτε της κυνηγημένης αριστεράς και μετέπειτα όλης της μουσικής σκηνής που γέννησε το λαϊκό ήχο της πόλης (Ρασούλης, Μάλαμας, Παπάζογλου, Ζερβουδάκης), η θρυλική «Δόμνα», εξίσου εμβληματικό mini size ταβερνείο που ευτυχώς υπάρχει ακόμα λειτουργώντας πάντα με το δικό του κώδικα (ανοίγουμε οπότε γουστάρουμε, ανοίγουμε μόνο για φίλους, δεν τρώμε μόνο αλλά τραγουδάμε όλοι), το καφέ «Βυζάντιο», ο «Σαΐτης» της δεύτερης περιόδου επί των Αγίων Αναργύρων, τα τραπεζάκια έξω του μεζεδοπωλείου «Γεντί», εβίβα ρεμπέτες, ταβέρνα παιδιά. Στην Άνω Πόλη, όπως κατάλαβες, η πιθανότητα να παραγγείλεις ριζότο φράουλα ή ρόκα που αναπαύεται, παρέα με τα τοματίνια, σε ρομαντικό πουγκί από iceberg και παρμεζάνα είναι παρόμοια με την πιθανότητα να ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή ο Ψωμιάδης να τσιτάρει Αλτουσέρ και Γκράμσι.
Κι εκεί που λες «ωραία, σαν ακούνητος χρόνος, σαν αράγιστη μνήμη», τζιπ με φιμέ τζάμια που αγκομαχούν στις ανηφόρες και αναπαλαιωμένα σπίτια με διακοσμητική πινελιά γιαπωνέζικου μινιμαλισμού στο στοράκι, μαρτυρούν πως και η Άνω Πόλη δεν έμεινε αλώβητη από τις μεταμοντέρνες και νεοπλουτίστικες αστικές ψυχώσεις, που την ονειρεύονται Μονμάρτη στο λιγότερο καλλιτεχνικό ή ναΐφ Τόκιο αλλά χωρίς κερασιές, μόνο με ακακίες.
And now the news
Νέα από τον Κάτω κόσμο, με το συμπάθιο, αλλά έτσι πλέον αποκαλώ το θεσσαλονικιώτικο down town! Ένας στους πέντε Θεσσαλονικείς που θα γνωρίσετε, φέτος το καλοκαίρι πήγε στα Σύβοτα Θεσπρωτίας ή στη Λευκάδα, η οποία λόγω της τετράωρης πλέον απόστασης από το άστυ κινδυνεύει του χρόνου να γίνει Χαλκιδική, πρώτο πόδι, ήτοι σημαίες του ΠΑΟΚ και του Άρη να κρέμονται από τα μπαλκόνια σε Άγιο Νικήτα και Νυδρί, το μποτιλιάρισμα από Νικιάνα σε Χώρα να στέκεται επάξια νευροσπαστικό όπως από Μουδανιά σε Καλλιθέα.
Δύο στους πέντε Θεσσαλονικείς που θα γνωρίσετε αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει ανάμεσα σε Αντώνη Κανάκη και Κατερίνα Παπουτσάκη, τρεις στους πέντε μπορούν να γίνουν πάραυτα κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος στην οινογνωσία, αφού το να ασχολείσαι με αμπελώνες, κρασιά, γευστικές τουρ σε αποστακτήρια και σύγκριση «ετικετών» και «κτημάτων» αποτελεί το νέο αστικό τρεντ, που ξεκίνησε ανάμεσα σε μυημένους πριν 2-3 χρόνια, αλλά φέτος είναι στο mainstream peak. Τέσσερις στους πέντε Θεσσαλονικείς δεν γνωρίζουν ότι φέτος Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης πάπαλα.
Και πέντε στους πέντε Θεσσαλονικείς συχνάζουν στα πέριξ του φαν παρκ της Βαλαωρίτου: ο πρώτος γιατί έχει εκεί μαγαζί, ο δεύτερος γιατί σερβίρει στο μαγαζί του πρώτου, ο τρίτος γιατί παίζει μουσική στο μαγαζί του πρώτου, ο τέταρτος γιατί τον κερνάνε ο δεύτερος κι ο τρίτος κι ο πέμπτος γιατί ονειρεύεται ότι του χρόνου θα ανοίξει κι αυτός μαγαζί εκεί. Και ύστερα από όλο αυτό το στατιστικό σλάλομ εύλογο είναι να αναρωτιέσαι: Ποιοι και πόσοι θα πάνε στο Τελλόγλειο για την έκθεση «Ο Mirο της Μαγιόρκα»;
400 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, σκίτσα και σχέδια αποκαλύπτουν την περίοδο κατά την οποία ο Μιρό έζησε στη Μαγιόρκα, δημιουργώντας στο εργαστήριο που του έκτισε ο φίλος του Γιοσέπ Λουίς Σερτ. Ο επιμελητής της έκθεσης, εικαστικός Μάριος Ελευθεριάδης, έζησε κι αυτός ένα διάστημα στη Μαγιόρκα και σε συνεργασία με το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ κατάφεραν να αναπαραστήσουν και να ξαναστήσουν το εργαστήριο του μεγάλου Καταλανού με λεπτομερειακή προσήλωση. Πολύ πριν το think global, act local, ο Μιρό ήταν αυτός που υποστήριξε αλλά και έδρασε έχοντας ως life και work motto πως καθετί λαϊκό είναι και εξ ορισμού παγκόσμιο. Τράβηξε γραμμούλες και γραμμάρες στον καμβά, πρόσθεσε βουλίτσες και τελείες, τα βάφτισε ήλιους και φεγγάρια και με τον πιο απλό και λιτά σουρεαλιστικό τρόπο συνδέθηκε με τα έντονα χρώματα του νησιού εκείνη την περίοδο, πριν το ανακαλύψει το Star Channel ως θερινό θέρετρο του Μάικλ Ντάγκλας και της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.
Στις 6 Οκτωβρίου, στα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης, εκτός από τον Κάρολο Παπούλια, θα παραβρεθεί και η βασίλισσα Σοφία. Αν ζούσε ο Μιρό, πώς άραγε θα μπορούσε να αναπαραστήσει την υπέρτατη φουσκωμένη και πιταρισμένη στη λακ ατσαλάκωτη κουπ της; Θα παραβρεθεί ο δήμαρχος Βασίλης στην τελετή; Και πόσα πολλά άραγε έχουν να πουν οι δυο τους για τη δυστυχία τού να είσαι καλοχτενισμένος 24 ώρες το 24ωρο!
