Επιστρέφεις στη Θεσσαλονίκη από το καλοκαίρι σου, το σπίτι γεμίζει από φιλόδοξες και περίεργες λαθρομετανάστριες να γνωρίσουν τον κόσμο σου αμμούδες, που τρύπωσαν μούχτικα από Χαλκιδική, Λευκάδα, Νάξο, Κω
Επιστρέφεις στη Θεσσαλονίκη από το καλοκαίρι σου, το σπίτι γεμίζει από φιλόδοξες και περίεργες λαθρομετανάστριες να γνωρίσουν τον κόσμο σου αμμούδες, που τρύπωσαν μούχτικα από Χαλκιδική, Λευκάδα, Νάξο, Κω νομίζοντας πως δεν θα τις πάρεις χαμπάρι. Χα! Αναμνήσεις από τζιτζίκια και Thievery Corporation, μοχίτο, χωριάτικες σαλάτες, Nat King Cole, “I Live The Lush Life”, μυρωδιές και κάπνα από highspeed ferries, φωτορεπορτάζ από το γάμο του Θοδωρή Onirama Μαραντίνη και της Σίσσυς Χρηστίδου, όπως παλιά στο Κάπρι οι παπαράτσι κυνηγούσαν μια εικόνα της Λολομπρίτζιτα στην αγκαλιά του Ντέιβιντ Νίβεν, τέλος χρόνου, προσγείωση στον πλανήτη Άστυ.
Γκάζια, θόρυβος, άγχος, Αρειανάρα, Ηρακλάρα, το πρώτο μεγάλο τοπικό ντέρμπι ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση από το γκαγκαλίδι των ανεγκέφαλων της κερκίδας. Ντίκα, ο Ρουμάνος κυανόλευκος σωτήρας που πάνω του ποντάρει ο Ρέμος, Νασούτι, το αργεντίνικο πουλέν που από Μπόκα Τζούνιορς θα «γράψει» λένε στο Χαριλάου. Πρωτοσέλιδα με τον Ψωμιάδη να προφητεύει συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να μέμφεται τον Αντώναρο πως δεν πουλάει καλά το προϊόν Καραμανλής, Ψωμιάδης όπως Σενγκελά, Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης coming soon, ο πιο μεγάλος, λέει, ελέφαντας του κόσμου θα εγκατασταθεί εδώ για να τιμήσει την Ινδία, φετινή τιμώμενη χώρα.
Λίγο πιο πάνω, στο γήπεδο της Τούμπας, τα παόκια τιμούν τον Μάικλ Τζάκσον περισσότερο από τη Λατόγια και τον Ζερμέν! Είναι χάρμα τα νέα συνθήματα: «Τη μισή ζωή σου μαύρος/ την άλλη σου μισή λευκός/ Μάικλ Τζάκσον, ζεις/ για πάντα μπαοκτζής», «Ο Μάικλ Τζάκσον πέθανε/ όμως το Θρίλερ μένει/ Αθήνα γαμ…η/ ο Μπάοκ δεν πεθαίνει». Όσο για την αποθέωση, το ύστατο χαίρε, την απόλυτη αναγνώριση, την παραδοχή πως αιώνια αυτό το αγόρι θα μείνει στις καρδιές τους, «Ασπρόμαυρα κεριά/ βάλτε στο μανουάλι/ τιμή και δόξα ήρωα/ στον Τζάκσον τον Μιχάλη».
Θεσσαλονίκη όπως την ήξερες, όπως την άφησες, κόσμος που βολοδέρνει κάθε νύχτα στη Βαλαωρίτου βάζοντας στοιχήματα πως ο Πορτοκάλογλου θα ανοίξει δύο “Elvis”, στο ένα θα βγάζει τα ηλεκτρονικά του γούστα και στο άλλο θα ξαναθυμηθεί τις κιθάρες και τα γρήγορα σέικ των Spearmint. Φίσκα τις Δευτέρες η «Παπαρούνα», που παίζει ο Κορδιάος, mojito virgin κερνάει στο “Habanera” της Ανθέων ο Αστέριος σε όσες δεσποινίδες οδηγούν και δεν θέλουν να πιουν (σαν σιροπάκι για το βήχα που τόσο σου άρεσε παλιά), αφίσες για το live της Monika, 8 του Σεπτέμβρη στη Μονή Λαζαριστών. Μια ένταση, ένας ίλιγγος, ο γνωστός πυρετός του Σεπτέμβρη καθώς όλα ξαναξεκινούν, αλλά λίγοι βάζουν στοίχημα πως κάτι πραγματικά καινούργιο θα σκάσει και θα αλλάξει τη Θεσσαλονίκη, πέρα από τη διακόσμηση των καινούργιων σποτ και τις φραπεδαράδικες γκαρνταρόμπες, που πάνω από τα πόλο με το σηκωμένο γιακά και τη στάμπα αλόγου και αναβάτη στη θέση της καρδιάς, ετοιμάζονται να φορέσουν πουλοβεράκι για τις πρώτες δροσιές. Μέχρι που οι πρώτες νότες του “Celebration Station” των Dread Astaire μπαίνουν στο πικάπ μου και εγώ και η πόλη εκτροχιαζόμαστε με ένα φτηνό αλλά και τόσο σπάνια μεγαλειώδες ροκ εν ρολ.
Μην κάνεις το σφάλμα να τους πεις «γκαραζιέρηδες», επειδή τεμπελιάζεις κι όλα θέλεις να τα βάζεις ετικέτες. Με το “Playstation”, την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, αλλά το πρώτο τους στην ουσία long play, οι Dread Astaire ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τον παλικαρίσιο τσαμπουκά, το ναζιάρη και γκαζιάρη θόρυβο, την ατσαλένια πεποίθηση πως η κουλτούρα του Do It Yourself δεν εξαντλείται σε ένα λάπτοπ, όπου κάποιος κόβει, ράβει και λουπάρει, αλλά σαν αυτοσχέδιο πυροτέχνημα μπορεί να φωτίσει στούντιο και control room, δωμάτια με αφίσες των Fall, των Spacemen 3, των Sonic Youth, των Velvets και των Swell Maps.
Από πού να αρχίσω; Από τη διασκευή του “Midnight Special” του Leadbelly, που με κάνει καθώς το σιγοτραγουδώ τραβώντας για την Άνω Πόλη να βλέπω τη μονή του Όσιου Δαυίδ σαν παρεκκλήσι με φωτεινό νέον σταυρό κάπου στο άπειρο της Μινεσότα; Από το φίνο αγορίστικο ριφ του “Balladonna”, από τις περιδινήσεις του “Egosurfing” ή από το έξοχο χιουμοριστικό και αλλοπρόσαλλο “(Every Good Guy) Gone Gay”; Κιθάρα, μπάσο, τύμπανο, απουσία από φιοριτούρες και ποζεριές, αγνός διαολεμένος θόρυβος, ξέχασα να αναφέρω και τις θηριώδεις μέρες των The Ex. Με τη γνωστή συμμορίτικη διάθεση, με 10 ευρώ τιμή, αν τα αγοράσεις από τις συναυλίες τους (πρώτο live στο μυθικό ροκάδικο “Jam”, Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου, στον Πλαταμώνα), με τη λαρισαϊκή Stage Performances να τυπώνει το ιερό τους βινύλιο στη Γερμανία, με μια πυρακτωμένη ψυχή, οι Dread Astaire με συγκινούν ανεπανόρθωτα, γιατί είναι πολύ εστέτ για τους αγράμματους από ροκ εν ρολ και υπέρ το δέον βατοί και straight up για τις ταξιαρχίες των ψαγμένων και δήθεν alternative. Ω, τι ωραία να επιστρέφεις στην πόλη, να βάζεις το δισκάκι τους στη διαπασών και να ρομαντζάρεις ασύστολα, πως πραγματικά φέτος θα είναι ένα μεγαλειώδες φθινόπωρο.
12°
