΄Ο,τι βλέπετε στην εικόνα αποδεικνύει την απήχηση της ροκ (και ρυθµ εντ µπλουζ) µουσικής στους πιο απροσδόκητους χώρους. ∆εν είναι παρά ένα κλειστό επαγγελµατικό φορτηγάκι, αλλά το σύνθηµα “Long live rock” και ο στίχος “Give peace a chance” το κάνουν να ξεχωρίζει από τ’ άλλα. Το όχηµα, από το οποίο ακούγονται µόνο ανάλογες µουσικές, ανήκει στην κυρία Ρούλα, που το χρησιµοποιεί στη δουλειά της (εµπόριο λευκών ειδών στη λαϊκή). Τράβηξα τη φωτογραφία στο πάρκινγκ του «Καρφούρ» (βόρεια άκρη του πάρκου Τρίτση, ανάµεσα Μενίδι - Καµατερό).
Ποδονίφτης: τα καλά του ανταγωνισµού
Το σηµείο όπου ο Ποδονίφτης χύνεται στον Κηφισσό (ανάµεσα Τρεις Γέφυρες και Αγίους Αναργύρους) διατηρεί ακόµα ψήγµατα εξοχικότητας: µερικά άχτιστα οικόπεδα, κάποια χαµηλά σπιτάκια, αρκετά δέντρα, καλαµιές και βατραχάκια στο ποτάµι (ως γνωστόν, ο Ποδονίφτης είναι ανοιχτός, ενώ το Ποτάµι σκεπασµένο από την Εθνική Οδό). Εδώ λοιπόν, υπάρχουν τρεις ταβέρνες, που επιτείνουν την εξοχικότητα και που βρίσκονται στον ίδιο δρόµο, πολύ κοντά µεταξύ τους. Είναι (αλφαβητικά) η «Ακρούλα» (τι ωραίο ταπεινό όνοµα!), ο «Θανάσης» και τα «Τζάκια». Ο ανταγωνισµός µεταξύ τους έχει διατηρήσει ψηλά την ποιότητα. Η «Ακρούλα» είναι η πιο ταβέρνα από τις τρεις, µε χαρακτηριστικό λαϊκό κλίµα, ο «Θανάσης» έρχεται λίγο πιο κυριλέ και σαφώς πιο ακριβός, αλλά και µεγαλύτερη ποικιλία, τα «Τζάκια», πάλι, είναι ρουστίκ - χωριάτικο µαγαζί µε χαµηλές τιµές και λαµπρό ψήστη. Οι δύο πρώτες έχουν και κήπο για το καλοκαίρι. «Ακρούλα» (210 8313.330), «Θανάσης» (210 2010.165) και «Τζάκια», όλες τέρµα της οδού Καβάφη, Άγιος Ελευθέριος, πίσω από τα «Στερ» Αχαρνών.
Χάλκινα στην Πανεπιστηµίου
Με αφορµή το βιολιστή στην Αθηνάς, πήρα έναν ασυνήθιστα µεγάλο αριθµό µέιλ (ευχαριστώ) που επισηµαίνουν και πολλούς άλλους, ζητώντας κι άλλες αναφορές. Επισηµαίνω λοιπόν τη µεγάλη βαλκονοτσιγγάνικη µπάντα µε χάλκινα πνευστά, που τον τελευταίο καιρό εµφανίζεται στη γωνία Πανεπιστηµίου και Πατησίων, από την πλευρά του πρώην σιντάδικου PMW και του ακόµα πιο πρώην φαρµακείου Μαρινόπουλου. Και καλοί είναι και ξεχωρίζουν µέσα στο θόρυβο, από την Οµόνοια µέχρι το «Ρεξ».
Με την ευκαιρία: η Καβάφη δεν είναι παρά ένας δροµίσκος, αν και ο Καβάφης ήταν ο σηµαντικότερος νεοέλληνας ποιητής. ∆ροµίσκος είναι και ο Κώστας Καρυωτάκης. Άλλοι όµως, πιο «ριγµένοι», απουσιάζουν ολωσδιόλου: Γιώργος Σεφέρης, Στρατής Τσίρκας, Μάριος Χάκκας, Νίκος Καζαντζάκης, Άρης Αλεξάνδρου, Αντρέας Εµπειρίκος, Γιώργος Ιωάννου, Ηλίας Πετρόπουλος, Νίκος Καββαδίας κ.λπ., ενώ διάφοροι ελάσσονες και απίθανοι έχουν την τιµητική τους, αρκεί να είναι Αρχαίοι ή Βυζαντινοί.
Γιατί το λένε Γκύζη
Ο Νικόλαος Γύζης, από τους µείζονες νεοέλληνες ζωγράφους, έζησε ένα µεγάλο µέρος της ζωής του στη Γερµανία, όπου βεβαίως τον έλεγαν “Gizi”. Όταν ο Γύζης πέθανε (1901), το δηµοτικό συµβούλιο της πόλης µας ονόµασε προς τιµήν του έναν ασήµαντο δροµάκο, κάθετο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, µε κατεύθυνση βορινή. Φαίνεται όµως ότι χρησιµοποίησε τη γερµανική προφορά –είτε µόνη της είτε παράλληλα µε την ορίτζιναλ– γιατί από πολύ νωρίς το «Γκ» είχε παρεισφρύσει κανονικότατα (π.χ. «Οδηγός των Αθηνών» του Ιγγλέση, 1911. Ο δρόµος τότε µε οχτώ µόνο σπίτια!). Όταν άρχισε η επέκταση της πόλης προς τα Τουρκοβούνια, ο δρόµος µεγάλωσε, (ψιλο)πλάτυνε, τα σπίτια πολλαπλασιάστηκαν, ήρθε και το λεωφορείο που οριστικοποίησε το «Γκ»: το οδωνύµιο καθιερώθηκε ως τοπωνύµιο. Έγινε και πλατεία. Νοµίζω ότι είναι η µόνη συνοικία στην Αθήνα που έχει πάρει τ’ όνοµά της από έναν καλλιτέχνη, έστω και µε παραφθορά. Επίσης είναι από τις λίγες που εκφέρονται όχι στην ονοµαστική, αλλά στη γενική (όπως Ζωγράφου, Παπάγου κ.λπ).
22°
