Ό,τι βλέπετε στη φωτογραφία έχει τριπλή αξία: αρχιτεκτονική, ιστορική και, βεβαίως, γαστριμαργική. Το κτίριο βρίσκεται στη Νίκαια. Είναι τυπικό δίπατο του πρώιμου μεσοπολέμου, με τη χαρακτηριστική κλειστή προεξοχή (έρκερ). Στεγάζει δε, από τότε και αδιαλείπτως, το κεμπαπτζίδικο «Το Αιγυπτιακόν». Την προηγούμενη Δευτέρα έρχομαι πρώτη φορά, κάθομαι. Είμαι μόνος μου, παίρνω μια μερίδα κεμπάπ σμυρνέικα στα κάρβουνα: εξαιρετικά. Ο χώρος γύρω έχει έντονη αφρικανική διακόσμηση: πίνακες και ξύλινα γλυπτά με ανατολίτικα θέματα, μάσκες και μια ιδιοκατασκευή με την Κλεοπάτρα. Μέχρι και το διαφημιστικό τού ντελίβερι έχει πυραμίδες και φοίνικες. Το ξύλινο ψυγείο είναι παμπάλαιο (πιθανώς ψυγείο πάγου που του έγινε μετατροπή), τα πλακάκια πανέμορφα. Πολύ ειδικό μέρος. Πληρώνω το γκαρσόνι και μετά πιάνω κουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Λέγεται Μιζάκ Ανισπικιάν, είναι Αρμένιος, και λέει ότι το μαγαζί υπάρχει από το 1924, στο ίδιο μέρος που το ίδρυσε ο παππούς του, διωγμένος από την Τουρκία. «Είναι το παλιότερο κεμπαπτζίδικο της Ελλάδας και, ίσως, της Δυτικής Ευρώπης. Στην κατοχή το μεγαλύτερο μέρος του ήταν επιταγμένο για να τρώνε οι Γερμανοί. Μόνο εδώ στην είσοδο έρχονταν οι δικοί μας – και τι τρώγανε; Λίγα πράγματα βρίσκονταν τότε». Τώρα, αντιθέτως, έχει τεράστια ποικιλία, με έμφαση σε κρεατικά – μαγειρεμένα κατά τον ανατολίτικο τρόπο (αλλά τιμές λίγο πάνω από σουβλατζίδικο). Διαθέτει και παράρτημα, στον ίδιο δρόμο απέναντι, ένα νέο μαγαζί σε πιο κυριλέ στιλ. Τσαλδάρη 5, κοντά στο δημαρχείο της Νίκαιας, 210 4912.217, www.toaigyptiakon.gr
(Ευχαριστώ τους αναγνώστες μου Παναγιώτη Π. και Χρήστο για την υπόδειξη του θέματος)
Γκραφίτι, Σουλτάνη 13, Εξάρχεια
«Gi 13 Persefi: Δευτέρα το καταλαβαίνω. Αλλά Σάββατο; Γίνεται να μη μ’ αγαπάς Σάββατο;» Το κατέγραψα πριν λίγες μέρες και το αναπαράγω προς προβληματισμό / φρονηματισμό κάθε αναγνώστη ή αναγνώστριας.
Αν αγαπάτε το σινεμά, αναζητήστε στον «Οδηγό» της εφημερίδας μας σε ποια αίθουσα προβάλλεται αυτό τον καιρό η ταινία “The complete Metropolis”. Πρόκειται για βουβό γερμανικό φιλμ του 1928, που επανεμφανίζεται αποκατεστημένο (25΄ επιπλέον), από υλικό που βρέθηκε στο Μπουένος Άιρες. Η τωρινή εκδοχή είναι η κόπια σχεδόν όπως την ήθελε ο ιδιοφυής σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ (πάλι λείπουν 5΄). Πρόκειται για μία από τις δέκα ή είκοσι σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών και αξίζουν συγχαρητήρια στη “New Star”, που την έβγαλε από την αφάνεια (έτσι κι αλλιώς παιζότανε σπανιότατα) και μας την προσφέρει. Είναι αναμφίβολα το κινηματογραφικό γεγονός αυτού του χειμώνα. Μη σας τρομάξει ούτε η διάρκεια (δυόμισι ώρες και κάτι λεπτά), ούτε η έλλειψη διαλόγων.
Γιατί το λένε Σούλι
Στη ΒΑ Αττική υπάρχουν τα χωριά Πάνω Σούλι και Κάτω Σούλι (στο λιλιπούτειο λιμανάκι του οποίου, την Αγία Μαρίνα, παίρνει κανείς το φέρι από/προς τα Στείρα της Εύβοιας). Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για οικογενειακό όνομα που έγινε τοπωνύμιο. Κατά μία εκδοχή, το όνομα προέρχεται από το αλβανικό «σουλ», λέξη-ομπρέλα που συνηθίζεται στη νότια Αλβανία και αφορά διάφορα τεχνητά μακρόστενα στοιχεία (πάσαλος, αμπάρα, δοκάρι, στήλη κ.λπ.). Υπάρχει και άλλη εκδοχή: από ομόηχη αλβανική λέξη, που σημαίνει βίγλα, σκοπιά, καραούλι. Ό,τι και ν’ αληθεύει, υπάρχουν πολλά Σούλια σ’ όλη την Ελλάδα (Σέρρες, Κορινθία, Αχαΐα κ.λπ.), με γνωστότερο φυσικά το ηπειρώτικο. (Πηγές: Κ. Ρόδης, «Ουμπόρα, το χρονικό της αρβανίτικης καθόδου το 1350 στην Αττική», Κ. Παπαφίλης, «Ελληνοαλβανικό λεξικό» http://www.souli.8m.com/history.html και συζήτηση με την αλβανομαθή φίλη Ευτυχία Γκίκα)
16°
