Το αφιέρωμα της Φίνος Φιλμ για τα 33 χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Ζαμπέτα - Το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
33 χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που πέθανε ο Γιώργος Ζαμπέτας και η Φίνος Φιλμ ετοίμασε ένα αφιέρωμα στη μνήμη του.
«Δεξιοτέχνης και βάρδος του ελληνικού ρεμπέτικου, ο Γιώργος Ζαμπέτας χρωμάτισε με το μπουζούκι του μια ολόκληρη εποχή και στόλισε δεκάδες ταινίες με μαντολινάτες πενιές αλλά και με την αυθεντική, πηγαία και διαχρονική του μαγκιά», γράφει η Φίνος Φιλμ για τον Γιώργο Ζαμπέτα.
Η συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ ήταν πολύ εποικοδομητική, στολίζοντας με το μπουζούκι του επτά ταινίες και τραγουδώντας σε δύο εξ αυτών: «Η Λίζα και η Άλλη» (1961 – μπουζούκι), «Κάτι να Καίει» (1964 – μπουζούκι), «Λόλα» (μπουζούκι), «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια» (1965 – μπουζούκι), «Παράνομοι Πόθοι» (1966 – μπουζούκι), «Πέντε Χιλιάδες Ψέμματα» (1966 – τραγούδι, μπουζούκι), «Γαμπρός από το Λονδίνο» (1967 – τραγούδι, μπουζούκι).
🎬 Δεξιοτέχνης και βάρδος του ελληνικού ρεμπέτικου, ο Γιώργος Ζαμπέτας χρωμάτισε με το μπουζούκι του μια ολόκληρη εποχή και στόλισε δεκάδες ταινίες με μαντολινάτες πενιές αλλά και με την αυθεντική, πηγαία και διαχρονική του μαγκιά.
Η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ ήταν πολύ εποικοδομητική, στολίζοντας με το μπουζούκι του επτά ταινίες και τραγουδώντας σε δύο εξ αυτών: «Η Λίζα και η Άλλη» (1961 – μπουζούκι), «Κάτι να Καίει» (1964 – μπουζούκι), «Λόλα» (μπουζούκι), «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια» (1965 – μπουζούκι), «Παράνομοι Πόθοι» (1966 – μπουζούκι), «Πέντε Χιλιάδες Ψέμματα» (1966 – τραγούδι, μπουζούκι), «Γαμπρός από το Λονδίνο» (1967 – τραγούδι, μπουζούκι).
Ο Γιώργος Ζαμπέτας πέθανε σαν σήμερα το 1992, σε ηλικία 67 ετών, και τον θυμόμαστε μέσα από στιγμές του στην FF.
Περισσότερα για τον Γιώργο Ζαμπέτα εδώ 👉 https://finosfilm.com/portfolio-items/giorgos-zabetas/
#remembering #GiorgosZambetas #ΓιώργοςΖαμπέτας
#finosfilm #greekcinema #goldencinema #greekhollywood
Το 1932, σε ηλικία μόλις επτά ετών, κέρδισε το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό. Παρά τις αντιδράσεις ο μικρός Γιώργος συνέχισε με απόλυτη προσήλωση να υπηρετεί τη μεγάλη του αγάπη, ενώ η γνωριμία του το 1938 με το Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω (Ιερά Οδός 309 και Σαλαμίνος 1) και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απέκτησε έναν άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στη Βρετανία. Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές, όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), Στέλιος Καζαντζίδης («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), Μανώλης Καναρίδης («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»), Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου») κ.α. Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν έναν μοναδικό «σόουμαν» στον χώρο.
Την επόμενη δεκαετία τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία, καθώς πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης, ενώ ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική) και παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 160 ταινίες τού ακμάζοντα εκείνο τον καιρό ελληνικού κινηματογράφου.
Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.ά. παρέμειναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες τού μουσικού στερεώματος, σύμφωνα και με δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σόουμαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!». Χαρακτηριστική του ήθους του μεγάλου δημιουργού ήταν και η δήλωση του Δημήτρη Μητροπάνου, ο οποίος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του: «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι, ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».
Η δεκαετία του ’60 ήταν η χρυσή εποχή του Ζαμπέτα. Τότε έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του και ανέδειξε μεγάλες λαϊκές φωνές, ανάμεσα τους τη Βίκυ Μοσχολιού και την αξέχαστη Μανταλένα. Με την τελευταία υπήρξε μόνιμο ζευγάρι στο πάλκο για περισσότερο από μια δεκαετία. Κατά τη διάρκεια τής δεκαετίας τού ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σόου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κλπ. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό. Την ίδια δεκαετία γράφει την "Αγωνία" που ερμήνευσε ο Τόλης Βοσκόπουλος η οποία τού χάρισε μεγάλη επιτυχία.
Κατά τη Στρατιωτική δικτατορία συμμετείχε στους χουντικούς εορτασμούς της επετείου της 21ης Απριλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ανάμεσα σε άλλους ηθοποιούς και τραγουδιστές.
Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με τον Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του, αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος. Ωστόσο από το 1990 και μετά οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» ξανά τα τραγούδια του, τα οποία γνωρίζουν νέα άνθηση και επανακάμπτουν στις προτιμήσεις των ακροατών. Δυστυχώς ο ίδιος πλέον δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του. Σύμφωνα με μαρτυρία της κόρης του Κατερίνας σε συνέντευξή της το 2017, λίγοι μόνο του συμπαραστέκονται.
Στις αρχές του 1992 δεν ένιωθε καλά και πονούσαν τα κόκκαλά του. Όταν η κατάσταση επιδεινώθηκε μπήκε στο νοσοκομείο με τη διάγνωση τού καρκίνου στα οστά σε προχωρημένη κατάσταση. Άφησε την τελευταία του πνοή από καρκίνο στο νοσοκομείο «Σωτηρία» στις 10 Μαρτίου 1992, σε ηλικία 67 ετών και κηδεύτηκε στο Γ' Νεκροταφείο Αθηνών. Ο Δήμος Αιγάλεω τίμησε δις εν ζωή τον μεγάλο συνθέτη σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης πλησίον τού σπιτιού του φέρει το όνομά του.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας παντρεύτηκε το 1952 την Αργυρώ (γενν. 13 Οκτωβρίου 1930), την οποία είχε γνωρίσει στα 15 της. Μαζί της απέκτησε δύο κόρες, τη Μαρίκα το 1953 και την Κατερίνα το 1954, καθώς και ένα γιο, τον Μιχάλη το 1956. Κατά τραγική σύμπτωση ο Μιχάλης απεβίωσε την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) με τον πατέρα του, το 2008, από καρκίνο. Ενδιάμεσα είχαν αποβιώσει ήδη η σύζυγος του Ζαμπέτα, Αργυρώ (1996) και η μεγάλη του κόρη, Μαρίκα (1999).
12°
