ΠΑΟΚ αφού

Είχαμε πολλά χρόνια να το ζήσουμε τέτοιο πρωτάθλημα. Πρέπει να ζωντανέψουν αναμνήσεις από τα πρώτα επαγγελματικά, εκείνα που κρίθηκαν στα μπαράζ του Βόλου, τότε που η μπάλα ήταν εντελώς διαφορετική σε σχέση με το σήμερα. Το φετινό πρωτάθλημα φλέρταρε κάποια στιγμή και με τους τέσσερεις διεκδικητές του, όλοι με αλλεπάλληλες εναλλαγές συναισθημάτων, απανωτά κρύο-ζέστη, ασυνήθιστη πίεση και διαχείριση άγχους σε διαδοχικά ντέρμπι. Κακά τα ψέματα ωστόσο, οι πραγματικοί φιναλίστ από το ξεκίνημα της σεζόν, ήταν δυο: η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ τερμάτισε πρώτος στην κανονική διάρκεια, αλλά η ΑΕΚ ήταν το πρώτο φαβορί. Επειδή είχε μεγαλύτερο ρόστερ, περισσότερες λύσεις, περισσότερα «κανονάκια» να κάψει στα play offs και στην πορεία τουλάχιστον 3 match ball στη διάθεσή της. Αντιθέτως ο ΠΑΟΚ έπρεπε να είναι απόλυτος. Και μετά την ισοπαλία του στη Λαμία, όσο περισσότερο απόλυτος γινόταν να είναι.

Είναι μεγάλο κατόρθωμα το φετινό του ΠΑΟΚ. Μεγαλύτερο και από το αήττητο πρωτάθλημα με εκείνο το τρομακτικό ρόστερ και με χαμηλότερο ανταγωνισμό.

Απανωτές, σταδιακές υπερβάσεις. Αγωνιστικές, πνευματικές, ψυχολογικές. Όρθιος παντού, όρθιος σε όλες. Και με τρομερή πίεση να ανταπεξέλθει στο πιο απαιτητικό σερί της ιστορίας του, εναντίον και των τεσσάρων μεγάλων αντιπάλων του.

Είναι πολύ δύσκολη η διαχείριση της «υποχρέωσης» της νίκης. Και ακόμα δυσκολότερη όταν οι αντίπαλοι διεκδικούν τις ίδιες δάφνες ή (στην περίπτωση του Άρη) καλούνται να υπηρετήσουν την πάντα ελκυστική κόντρα της εντοπιότητας. Το κυνήγησε το ματς που έκρινε τα πάντα ο Άρης. Γιατί ήξερε ότι δίνει πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ. Ίσως με λάθος τρόπο, με υπερβολική δύναμη και ένταση και λιγότερο ποδοσφαιρική σοφία. Ίσως να μην είχε και άλλον τρόπο, αυτό μόνο ο Μάντζιος μπορεί να το επιβεβαιώσει.

Ήταν κακό ματς, αλλά κράτησε την αγωνία μέχρι το τέλος, μέχρι την κεφαλιά του Καρίμ Ανσαριφάρντ που έφυγε έξω στο 94ο λεπτό. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε το ματς-πρωτάθλημα με μια φάση που χαρακτηρίζει όλη του τη σεζόν.

Μαγικό του καλλιτέχνη Ντέλια με απίθανη τρίπλα, μπούκα στην περιοχή, σπάσιμο στον πανταχού παρόντα Μπράντον Τόμας, τακουνιά του Ισπανού στον Τάισον και ο Βραζιλιάνος παικταράς, ο MVP του φετινού ΠΑΟΚ, με χειρουργικό τελείωμα έστειλε τη μπάλα στο παραθυράκι του Κουέστα.

Αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ φέτος. Οι στιγμές του, το πείσμα του, η ποιότητά του, η τρέλα του. Όλοι έδωσαν, άφησαν και κάτι. Πραγματικά όλοι γιατί το ρόστερ του Λουτσέσκου ήταν το πιο λειψό.

Ο Κοτάρσκι είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος και μάλλον δεν θα τον χαρούμε για πολύ ακόμη.

Ο Κεντζιόρα είναι ένας αφανής ήρωας που άφησε την ψυχή, την καρδιά και τα πνευμόνια του στα γήπεδα της Super League.

Ο Κουλιεράκης έβγαλε τόση προσωπικότητα και πήρε τόσο μπόι που έγινε ηγέτης.

Ο Μπάμπα έτρεχε ακούραστα και αδιάκοπα εκεί, στην αριστερή πλευρά, καλύπτοντας τους πάντες και τα πάντα.

Ο Σάστρε από αποδιοπομπαίος εξελίχθηκε σε turning point με την αυταπάρνηση και «εκείνο» το γκολ εναντίον της ΑΕΚ στην Τούμπα.

Ο Σβαμπ ήταν αρχηγός και συγκολλητική ουσία στο γκρουπ. Η εμπειρία, η σοφία του, η διαχείρισή του υπήρξαν υποδειγματικές.

Ο αρχοντικός Μεϊτέ σε πολλές περιπτώσεις κάλυψε και το ντεφορμάρισμα των υπολοίπων ή την έλλειψη εμπιστοσύνης στον Μάρκος Αντόνιο που πέρασε και δεν κόλλησε ποτέ.

Ο Μουργκ... «Ποιος Μουργκ» έλεγαν στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα θεωρώ τον έχουν μάθει άπαντες.

Ο Οζντόεφ πέταξε τις φλέβες στην ισοφάριση της Νέα Φιλαδέλφεια, ίσως το κομβικότερο παιχνίδι του ΠΑΟΚ πριν την τετράδα do or die των play offs.

Ο Αντρέ Βιεϊρίνια, η πρώτη μεγάλη προσωπικότητα που βγάζει ο ΠΑΟΚ από τα σπλάχνα του και δεν γεννήθηκε στην πατρίδα μας. Κάθε χρόνο να λογίζεται «βάρος», κάθε χρόνο να προσφέρει απ' όπου του ζητείται. Επειδή έτσι είναι φτιαγμένοι οι αρχηγοί, έτσι λειτουργούν οι σημαίες για το κοινό των ομάδων τους.

Ήρθαν κι άλλοι από τον πάγκο, ο Λουτσέσκου κατάφερε και πήρε κάτι απ’ όλους, ακόμη κι απ’ το νεαρό Τζίμα που «έρχεται». Μόνο ο Εκόνγκ δεν έδωσε απολύτως τίποτα και προτάσσεται εκείνος διότι ο Μάρκος Αντόνιο πιθανώς να αδικήθηκε. Όλοι όμως, ειδικά όσοι κλήθηκαν να καλύψουν τις ελλείψεις από το κέντρο και πίσω, άφησαν κορμί και καρδιά στο χορτάρι. Ακόμα και ο Ότο που ήρθε το Γενάρη αλλά δεν «κόλλησε», ακόμα και ο Νάσμπεργκ που ξέρει –και είναι– υπ’ ατμόν.

Κι έπειτα είναι όλοι όσοι οδήγησαν το καράβι μπροστά.

Ο απίθανος Αντρίγια Ζίφκοβιτς, ένας Σέρβος που έγινε πιο ΠΑΟΚ και από αυτούς που βγάζουν τα λαρύγγια τους στην 4Α. Τα έδωσε όλα ο Σέρβος με την απαράμιλλη ποιότητα και το σπάνιο σφρίγος.

Ο Ντεσπόντοφ που συνήθως ερχόταν από τον πάγκο, αλλά εκεί κάπου στα μέσα της σεζόν, όταν ο ΠΑΟΚ περνούσε απ' όλες τις έδρες της Λίγκας, έκανε τα δικά του μαγικά.

Ο αεικίνητος Μπράντον Τόμας, το γελαστό αυτό παιδί που πιέζει, πιέζει, πιέζει και απόψε στο ματς-πρωτάθλημα ήταν καθοριστικός. Και σκόραρε και έδωσε την ασίστ.

Ο Κωνσταντέλιας, το αγόρι με το χαμόγελο, το παιδί που ένωσε μετά από πολλά χρόνια τους Έλληνες φιλάθλους και καμαρώνουμε και ένα δικό μας ταλέντο «έξω από τα καλούπια». Ωρίμασε, ανέλαβε πρωτοβουλίες, υπήρξε καθοριστικός, κυρίως χάρισε αδιανόητα highlights και μοναδικές στιγμές στα έκπληκτα μάτια μας.

Ακόμη και ο Σαμάτα, από το δικό του το μετερίζι, πρόσφερε ό,τι είχε. Με όλο το γκρουπ να πέφτει επάνω του μετά από εκείνο το γλίστρημα στη Λεωφόρο στον άδικο αποκλεισμό στη διαδικασία των πέναλτι από τον Παναθηναϊκό.

Κεντρική φιγούρα ωστόσο, καπετάνιος στο φετινό αντάρτικο του ΠΑΟΚ υπήρξε ο Τάισον, αυτός ο 37χρονος Βραζιλιάνος από το Πελότας του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ. Αρχηγός εντός κι εκτός γηπέδου, απίθανες επαφές, εκπληκτικά γκολ, σπάνια πάστα ποδοσφαιριστή. Έτρεχε όταν οι άλλοι σταματούσαν, το πίστευε όταν οι υπόλοιποι λύγιζαν, έβγαινε μπροστά όταν όλοι κρύβονταν.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, καθοδηγούμενοι από τον δογματισμό και την αδιανότητα ικανότητα διαχείρισής τους από τον Ραζβάν Λουτσέσκου, κράτησαν τον ΠΑΟΚ σε όλες τις στενωπούς της σεζόν.

Μιας σεζόν που ξεκίνησε χωρίς απαιτήσεις, δίχως όνειρα, με ελάχιστους να πιστεύουν αυτήν την ομάδα. Την πίστευε μόνο ο Λουτσέσκου κι ας έβλεπε τα μεγάλα του όπλα να τον εγκαταλείπουν. Τη βρήκε τη λύση ο Ραζβάν. Αναβάθμισε τους υπάρχοντες, μοίρασε ρόλους, καθόρισε στόχους. Ο ΠΑΟΚ άργησε να το βρει, όταν τέλη Οκτωβρίου έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι από τη Νέα Φιλαδέλφεια και τον είχαν όλοι ξεγραμμένο, γύρισε το διακόπτη.

Ο ΠΑΟΚ έκτοτε και για 3 μήνες έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Χαρούμενο, επιθετικό, χορταστικό. Το συνδύασε με μια αήττητη πορεία στην Ευρώπη, με πρόκριση στον ημιτελικό του Κυπέλλου, με ανομολόγητες πιθανότητες για πρωτάθλημα.

Ο ΠΑΟΚ στάθηκε όρθιος ακόμα κι όταν έχασε από τη μοίρα την πρόκριση στη Λεωφόρο. Αναστήθηκε όταν επέστρεψε εμφαντικά από την ταπεινωτική εμφάνιση στην Κροατία. Πέρασε τη Ντιναμό, ξαναγύρισε το διακόπτη. Είδε τα φώτα να ξανασβήνουν, όταν ο Άρης τον (ξανα)κέρδισε στην πρεμιέρα των play offs μέσα στην παγωμένη και άδεια Τούμπα. Ανασυντάχθηκε και τότε, το πίστεψε ξανά. Κανείς δεν ξέρει πως, κανείς δεν ξέρει τα μαγικά φίλτρα του Ρουμάνου Δρυΐδη.

Διπλό στη Λεωφόρο εναντίον του «τρελού Παναθηναϊκού» του Τερίμ, ξανά στο κόλπο. Και όσο ήταν κοντά και είχε πιθανότητες, το πίστευε ολοένα και περισσότερο. Ο τελευταίος ύφαλος ήταν η επαναφορά από το κάζο στη Λαμία. Είχε γλυτώσει τα χειρότερα στο 10ο λεπτό των καθυστερήσεων, μετά από έναν καθαρό αποκλεισμό στα προημιτελικά του Conference από τη Μπριζ.

Πιθανόν όλοι οι υπόλοιποι να λύγιζαν. Όχι ο ΠΑΟΚ. Όχι ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου. Του ανθρώπου που δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως είναι προπονητής, διευθυντής επικοινωνίας, ψυχολόγος, τεχνικός διευθυντής, κάποιες φορές και Πρόεδρος της ομάδας, του οργανισμού ολάκερου.

Τέσσερις νίκες σε τέσσερα ντέρμπι. Δεν το έχει ξανακάνει ποτέ. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκος στην Τούμπα, Άρης στο Κλεάνθης Βικελίδης.

Το έκανε. Και το άξιζε. Στο καθένα με τον δικό του, συγκλονιστικό τρόπο. Με την αδιανόητη ανατροπή εναντίον της ΑΕΚ με ένα σουτ του Σάστρε που το φύσηξαν να περάσει ανάμεσα από όλα τα πόδια, όλες οι ψυχές που έφυγαν μαζεμένες φέτος, αλλά τις είχε ξεχάσει εκείνο το βράδυ ο Θεός στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε και γι’ αυτούς. Κι εκείνοι για τον ΠΑΟΚ.

Ήταν βέβαιο παρά το περιρρέον δηλητήριο, ότι τελευταία αγωνιστική στο Χαριλάου ο ΠΑΟΚ θα άφηνε και την τελευταία στάλα από τον ιδρώτα του. Στο πιο εχθρικό περιβάλλον που θα μπορούσε να συναντήσει, υπό συνθήκες τρομακτικής ψυχολογικής πίεσης, μιας και το παιχνίδι της συν-διεκδικήτριας ΑΕΚ ήταν υπερβολικά εύκολο για να περιμένει κάτι.

Η τρίπλα του «Ντέλια», η σπόντα του Μπράντον, το σουτ του Τάισον. Γκολ. Πρωτάθλημα.

Το πιο ΠΑΟΚ πρωτάθλημα όλων των εποχών. ΠΑΟΚ αφού.