Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει κριτική για το βιβλίο «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν των εκδόσεων Πόλις.
Δεν μου συμβαίνει συχνά. Για την ακρίβεια, μου συμβαίνει όλο και πιο σπάνια. Εννοώ, να πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο κι όσο πλησιάζει προς το τέλος του να προσπαθώ να χρονοτριβήσω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν θέλω να τελειώσει. Μπορεί να αφήσω την ανάγνωση και να πιάσω το σιδέρωμα, ή να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου στην Κρήτη και να φλυαρήσουμε για τον δάκο στις ελιές ή ακόμη ακόμη να στήσω τα πιόνια στην σκακιέρα για να παίξω την Σικελική άμυνα ή το Γκαμπί της βασίλισσας με τον εαυτό μου –τον οποίο αφήνω ενίοτε να νικήσει.
Το βιβλίο που δεν ήθελα να τελειώσω το διάβασμά του είναι το μυθιστόρημα του Αμερικάνου συγγραφέα Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά». Αν ο τίτλος σάς θυμίζει κάτι είναι επειδή το συγκεκριμένο βιβλίο έχει γυριστεί και ταινία με τον ίδιο τίτλο (με τον Σον Πεν και τον Τζουντ Λο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους). Η ταινία είναι καλή όμως το μυθιστόρημα είναι λεύγες καλύτερο.
Ο συγγραφέας βάζει τον ήρωά του, έναν νεαρό δημοσιογράφο, στη Λουιζιάνα του Αμερικάνου νότου, να γίνεται το δεξί χέρι ενός αρκούντως αμοραλιστή πολιτικού στην πορεία του προς τα ανώτατα αξιώματα – πρώτα του Κυβερνήτη της πολιτείας κι ύστερα του Γερουσιαστή. Ο νεαρός δημοσιογράφος που ανδρώνεται πλάι στον πολιτικό, αφηγείται σε πρωτοπρόσωπη γραφή τον άλλοτε τρικυμιώδη κι άλλοτε βαλτώδη βίο του πλάι σε μια όμορφη μάνα που επιδίδεται σε συλλογή εραστών, κοντά σε έναν ιδεολόγο γιατρό και την αδελφή του –την οποία ερωτεύεται–, πλησίον στον αποτραβηγμένο (σχεδόν σαλό) πατέρα του και βέβαια μέσα στην δίνη της πολιτικής.
Κάπου στη μέση του βιβλίου, ο ήρωας αναπολεί την πρώτη φορά που ένιωσε ερωτευμένος. Και μιλάει για εκείνη την πρώτη φορά όπως δεν έχω διαβάσει ποτέ ξανά σε κανένα άλλο μυθιστόρημα – ποτέ σε ολόκληρο τον αναγνωστικό μου βίο. Φλέρταρα για λίγο με την ιδέα να παραθέσω ένα απόσπασμα από εκείνη τη σελίδα. Μα θα ήταν σα να αποσπούσα το χαμόγελο από τη γάτα του Τσεσάιρ. Άφησα λοιπόν να διαβαστεί εκεί που το τοποθέτησε ο συγγραφέας.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Βγάζω το καπέλο μου στον συγγραφέα, τιμώ τον εκδότη, συγχαίρω τη μεταφράστρια και προτρέπω τον αναγνώστη.
Αν ήμουν ποιητής του λετρισμού θα αναφερόμουν στο βιβλίο αυτό με τον παρακάτω τρόπο:
Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο Υπέροχο.
25°
