Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
Πόλεμος στην Ουκρανία: Σκέψεις για τα πράγματα που έκαναν για τελευταία φορά οι άνθρωποι στην Ουκρανία πριν τη ρωσική εισβολή.
Γράφει η Κρυσταλλένια Μανάβη*
Είμαστε από τις γενιές που μας υπενθύμιζαν πάντα οι μεγαλύτεροι πόσο τυχεροί είμαστε που δεν ζήσαμε πόλεμο. Μας έκαναν να πιστέψουμε στ’ αλήθεια πως αυτή τη φρίκη δεν την προλάβαμε και δεν θα έρθουμε αντιμέτωποι μαζί της ποτέ. Και εμείς πράγματι τους πιστέψαμε. Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, που μοιάζει να πλησιάζει συνεχώς στην πόρτα μας, όλοι εμείς που ζούσαμε με τη βεβαιότητα της ειρήνης, μας ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
Ο πόλεμος μετατρέπει τα θύματά του σε πρόσωπα χωρίς όνομα, χωρίς παρελθόν, χωρίς προσωπικότητα. Βλέπουμε μονάχα φωτογραφίες από ανθρώπους να κλαίνε, να είναι ματωμένοι, να σκύβουν πάνω από τους νεκρούς τους, να σχηματίζουν ουρές σε κάποιο σύνορο για να γλιτώσουν. Όμως δεν ήταν έτσι πριν από μία, δύο, δέκα μέρες.
Πέρα από τα σπίτια, τις οικογένειες, την ίδια τους τη χώρα, που είναι τα μεγάλα και τραγικότερα όλων, σκέφτομαι τα μικρά και καθημερινά. Αυτά που μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής δεν έχουμε χώρο και χρόνο να σκεφτούμε, φαίνονται −και είναι− πολυτέλειες. Αυτά που ονομάζουμε τρόπο ζωής και ρουτίνα μας. Αυτά που μας κάνουν αυτούς που είμαστε. Πριν από κάποιες μέρες έκαναν τα αγαπημένα τους πράγματα για τελευταία φορά.
Έφτιαξαν βιαστικά τον πρωινό τους καφέ πριν πάνε στη δουλειά για τελευταία φορά.
Πήγαν βόλτα τον σκύλο τους και κάνανε την αγαπημένη τους διαδρομή για τελευταία φορά.
23°
