Τα Χριστούγεννα των ορφανών

Χριστούγεννα. Σήμερα, που είναι παραμονή αυτής της ωραίας, χαρωπής μέρας, τα παιδιά θα ψάλλουν τα κάλαντα σε κάθε γωνιά της χώρας. Ο καιρός είναι βλοσυρός και βροχερός και το κρύο πολύ δυνατό, όπως κάθε Χριστούγεννα, που φέρνουν μαζί τους μια άλλη ελπίδα, μια ομορφιά για το αύριο, μες στην καρδιά του χειμώνα. Παρ’ όλο, όμως, το χιονόνερο και τον θυμωμένο ουρανό, κάποια δίδυμα ορφανά και δεκάχρονα αγοράκια, δεν δίστασαν διόλου να βγουν μες στους παγωμένους, πρωινούς δρόμους, για να τραγουδήσουν την γέννηση του Χριστού.

«Να τα πούμε, καλέ...», φώναζαν και χτυπούσαν ασταμάτητα, με το τριγωνάκι τους, όλες τις σφαλισμένες πόρτες των σπιτιών.

«Πείτε τα, πείτε τα...», έλεγαν κάποιες, χαρούμενες φωνές και εκείνα υμνούσαν συνεπαρμένα την θεϊκή μέρα «Καλήν ημέραν άρχοντες και αν είναι ο ορισμός σας, Χριστού την Θεία γέννηση να πω στο αρχοντικό σας... Χριστός γεννάται σήμερον...».

Ενώ άλλες, βαριές, απότομες φωνές τα απογοήτευαν:

«Μας τά ’παν άλλοι.»

«Φύγετε., μας τά ’παν άλλοι...».

Κι έτσι οι δύο μικροί μαθητές, έφευγαν παραπονεμένοι.

«Σήμερα, Κώστα», είπε το ένα, «πρέπει να βγάλουμε μπόλικα χρήματα, για να αγοράσουμε για πρώτη φορά κι εμείς το δεντράκι μας».

«Ναι, ας βιαστούμε, όμως, Φάνη, γιατί έχω ξεπαγιάσει..., είπε το άλλο και χουχούλιασε δυνατά τα αδύνατα χέρια του, για να ζεσταθεί.»

Και ξεκίνησαν για το κέντρο της πόλης, που ήταν στολισμένο με χιλιάδες γιρλάντες και λαμπιόνια κι από παντού ακούγονταν χαρούμενα, Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Οι καμπάνες χτυπούσαν δυνατά και ευφρόσυνα κι ολάκερη η πόλη ακτινοβολούσε από φως, για τον ερχομό του Θεανθρώπου. Η μεγάλη λεωφόρος ήταν γεμάτη από κόσμο, που έκανε τα ψώνια του για τις γιορτές, από τα πολύβουα και καταστόλιστα μαγαζιά. Τα ορφανά μπήκαν μέσα σε πολλά καταστήματα, μάζεψαν αρκετά χρήματα κι ευχαριστήθηκαν πολύ.

«Φτάνει κι ας σταματήσουμε εδώ, έξω από το σούπερ μάρκετ, για να μετρήσουμε τα λεφτά μας, έκαμε γελαστά ο Κώστας. Τα μέτρησαν, ήταν περίπου δέκα χιλιάδες δραχμές και τα έβαλαν μέσα σε μια διάφανη τσαντούλα και κίνησαν να μπουν μέσα στο μεγάλο, φωτισμένο μαγαζί, για να ψωνίσουν το δέντρο τους μαζί με τα στολίδια του. Εκείνη την ώρα, μέσα στην κοσμοσυρροή, περνούσε από δίπλα τους ένας ρακένδυτος, εικοσάχρονος νεαρός. Είδε την σακούλα με τα χρήματα, που την κρατούσαν ανύποπτα οι μικροί και με μια απότομη και ύπουλη κίνηση την άρπαξε απ’ τα χέρια τους, σαν αίλουρος και χάθηκε τρέχοντας, σαν αστραπή, μέσα στο πλήθος».

«Πιάστε τον... Πιάστε τον... Πιάστε τον κλέφτη, που πήρε τα λεφτά μας, φώναζαν και τα δύο μαζί δακρυσμένα, αλλά δυστυχώς ο πανούργος, ο δόλιος ο κακοποιός, είχε εξαφανιστεί.»

Έκανε τρομερό κρύο και χιόνιζε.

Και τα δύο παιδιά τρεμουλιασμένα και συγκλονισμένα απ’ αυτό το απρόοπτο γεγονός, γύρισαν στο σπίτι τους, που ζούσαν με μια πενιχρή σύνταξη των χαμένων γονιών τους.

Γύρισαν στο σπίτι τους, που τα περίμενε μονάχα η θλίψη, η ορφάνια και το φτωχικό δωμάτιό τους, που θα ήταν γυμνό κι αστόλιστο και φέτος απ’ το γιορτινό, Χριστουγεννιάτικο δένδρο.

Ο Φώτης Κανελλόπουλος είναι καθηγητής του Δημοσίου και συγγραφέας. Έχει γράψει και εκδώσει 20 λογοτεχνικά βιβλία, έχει λάβει αρκετές διακρίσεις για τα έργα του. Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο μυθιστορήματος από την Ομοσπονδία Τύπου Ελλάδας και το καθώς και το πρώτο βραβείο διηγήματος από το Ελληνικό Πνευματικό Πρακτορείο του Γιοχάνεσμπουργκ. Έχει συνεργαστεί με αρκετές εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.