Τι είναι ψυχή, μαμά;

Κλείστηκαν σε μια σφιχτή αγκαλιά. «Τι είναι ψυχή, μαμά;» της ψιθύρισε στ’ αυτί. Αστραπιαίο ταξίδι στο χρόνο…

«Τι είναι ψυχή, μαμά;», τη ρώτησε ξαφνικά, ενώ έσκαβε το χώμα με ένα ξύλο στο πάρκο της γειτονιάς. Εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει με μάτια διάπλατα... Έπρεπε να δώσει μια απάντηση στον μικρό της που να μπορούσε να καταλάβει. Δεν του απάντησε. Τον πήρε από το χέρι και άρχισαν να περπατάνε στο πάρκο.

«Θα μου πεις;» ανυπομονούσε…

«Θα σου δείξω» του απάντησε ήρεμα ενώ έψαχνε με το βλέμμα της. Πλησίασαν μια μπουμπουκιασμένη τριανταφυλλιά.

«Τα βλέπεις τα μπουμπουκάκια της;», τον ρώτησε. «Σε λίγο καιρό θ΄ ανθίσουν και θα γίνουν κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Βάζουν όλη τους τη δύναμη κόντρα στο κρύο και στα ζιζάνια για ν΄ ανοίξουν τα πέταλά τους. Αυτό είναι ψυχή.»

Ο μικρός της χαμογέλασε και άπλωσε το χεράκι του να χαϊδέψει ένα μπουμπούκι.

«Έχουν κι οι άνθρωποι ψυχή, μαμά;»

«Έχουν, αγόρι μου.»

«Και πού την έχουν;»

Εκείνη άπλωσε το χέρι της και του χάιδεψε το στήθος στο μέρος της καρδιάς.

«Αυτή μου δίνει δύναμη να μεγαλώσω, μαμά;»

«Αυτή, αγόρι μου!». Ο μικρός της χαμογέλασε και κλείστηκαν σε μια σφιχτή αγκαλιά.

Αρκετά χρόνια μετά, στην αίθουσα αναχωρήσεων στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η ίδια ερώτηση. Τον άφησε από την αγκαλιά της και τον κράτησε από τους ώμους. Κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια και πέρασαν από μπροστά τους όλες οι στιγμές. Οι ατέλειωτες ώρες λογοθεραπείας και εργοθεραπείας, τα παιχνίδια με την μπάλα και με τις κάρτες για να μάθει να απομνημονεύει, οι ειδικές τεχνικές μελέτης για τα μαθήματα στο σχολείο… Και τα καλοκαίρια… Αχ, τα καλοκαίρια! Οι «αγώνες» κολύμβησης στη θάλασσα από την αμμουδιά μέχρι βαθιά στη βάρκα που του άρεσε για να συντονίσει τις κινήσεις του. Tο ανέβασμα από τα χίλια παρά ένα σκαλιά για να φτάσουν στην Πύλη του Κάστρου και να πανηγυρίσουν γιατί τα κατάφεραν. Oι παρτίδες τάβλι τα απογεύματα στην αυλή κάτω από τη μουριά για να μάθει πρόσθεση… Τα γέλια και τα κλάματα κι οι αγκαλιές κόντρα σε όλες τις γνωματεύσεις… Κι αργότερα η θεατρική ομάδα που τον αγκάλιασε, τον μάγεψε και τον μεταμόρφωσε.

Όπως μεταμορφώθηκε κι η ίδια. Η μαθητεία κοντά του την έκανε ν΄ αγαπά το λιγότερο τέλειο. Μαθήτευσε μαζί του στην αξία της προσπάθειας. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο ανακάλυπτε κι εκείνη τη δύναμη της δικής της ψυχής. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο μάθαινε και η ίδια την αξία που έχει ο χρόνος για τον καθένα, συνειδητοποιούσε την αξία του λάθους και την πρόκληση της αποτυχίας, ανακάλυπτε την αξία της προσπάθειας, της υπομονής και της επιμονής, ένιωθε πώς συντελούνταν η μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα μέσα στο κουκούλι του χρόνου, της στοργής και της αποδοχής. Ταξιδεύοντας μαζί του κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη και πίστη στον εαυτό, στις δυνάμεις που γίνονται ενέργεια και φωτίζουν το «είναι».

Η τελευταία αναγγελία αναχώρησης της πτήσης διέκοψε το ταξίδι στον χρόνο. «Τώρα ξέρεις!» του ψιθύρισε και του έκλεισε το μάτι «Ο δρόμος άνοιξε!». Ο «μικρός» έβαλε το σακίδιο στην πλάτη, της έκλεισε κι αυτός το μάτι και της έσκασε ένα χαμόγελο. Έφυγε με γρήγορο βήμα προς την πύλη και έσμιξε με την υπόλοιπη ομάδα που τον περίμενε.

Η ίδια απόμεινε να  χαζεύει από την αίθουσα αναχωρήσεων την απογείωση μέχρι που το αεροπλάνο έπιασε ουρανό. Ήταν αργά το βράδυ όταν φώτισε η οθόνη του κινητού της. Άνοιξε το μήνυμα. Στη φωτογραφία ήταν όλη η θεατρική ομάδα αγκαλιά με ένα τσούρμο χαμογελαστά παιδιά της Μονάδας Παίδων με νεοπλασματικές ασθένειες. Πίσω διακρίνονταν χαμογελαστοί οι γιατροί και οι νοσηλεύτριες με τα πολύχρωμα σκουφάκια τους. Σε μια εικόνα το μεγαλείο της ψυχής!