Ιστορίες για αγρίους - Νέα στήλη: Όταν βρήκαμε έναν νεκρό άνδρα μέσα στο αυτοκίνητό μας
Βράδυ Αυγούστου στο ξεκίνημα των 10s. Ο Νίκος, εγώ και τα παιδιά επιστρέφουμε στην Αθήνα μετά από ολιγοήμερη απόδραση για τον Δεκαπεντάγουστο. Φορτωμένοι με δυο μωρά, πολλά μπαγκάζια και το ματαιωμένο όνειρο της ξεκούρασης.
Φτάνουμε στη γειτονιά μας (Καλογρέζα), τα παιδιά κοιμούνται στα καθισματάκια τους, έχει φουλ καύσωνα και ελάχιστη κίνηση στους δρόμους. Πριν βάλουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ λέμε να ρίξουμε μια μάτια στο δεύτερο αυτοκίνητο, το μικρό, που το έχουμε αφήσει παρκαρισμένο στον δρόμο δίπλα στο σπίτι, ως συνήθως. Σταματάμε και βλέπουμε ότι έχει αναμμένο το ραδιόφωνο. Βλέπουμε τα φωτάκια του ραδιοφώνου, μπλε και κόκκινα, να παίζουν σε ρυθμό. Ακολουθεί διάλογος του τύπου, εσύ το πάρκαρες, αμάν ρε Νίκο, ξέχασες το ραδιόφωνο ανοιχτό, τόσες μέρες θα έχει μείνει από μπαταρία, και κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο για να δούμε καλύτερα. Πλησιάζοντας το μικρό, όμως, κάτι αρχίζει να φαίνεται περίεργο.
Τα τζάμια είναι θολωμένα, σαν από υδρατμούς, και δεν φαίνεται το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Ο Νίκος κολλάει το πρόσωπό του στο τζάμι της πόρτας του οδηγού και αμέσως τινάζεται πίσω και με κοιτάει παγωμένος.
Είναι ένας τύπος μέσα, μου λέει. Φαίνεται γυμνός και μοιάζει να κοιμάται.
Σοκ.
Πάρε την αστυνομία, του λέω.
Κάτσε ρε σύ, μου λέει, να του μιλήσω του ανθρώπου.
Πας καλά, εάν έχει όπλο μαζί του; (Δεν έχω δει τζάμπα τόσα CSI)
Χτυπάει το τζάμι μια δυο φορές, ο άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται, οπότε καλούμε την αστυνομία.
Σε περίπου 20 λεπτά, που μοιάζουν αιώνας, έρχονται δύο νεαροί αστυνομικοί, χαλαροί και άνετοι, με ύφος τι πάθατε και μας ξεσηκώνετε βραδιάτικα.
Τους εξηγούμε τι παίζει και με την ίδια άνεση μας απαντάνε ε, κανένα τζάνκι θα είναι που μπήκε για να κοιμηθεί.
Ο νεότερος αστυνομικός μάς ζητάει να απομακρυνθούμε, πλησιάζει και βάζει το πρόσωπό του στο τζάμι. Αφού κοιτάζει και ξανακοιτάζει, ανοίγει την πόρτα του οδηγού και σκουντάει τον ξαπλωμένο άνθρωπο. Τίποτα. Φωνάζει ε, κύριος! Τίποτα. Η άνεση του αστυνομικού εξαφανίζεται αστραπιαία. Κοιτάει παγωμένος τον συνάδελφο και λέει, ρε είναι πεθαμένος.
Εδώ είναι που μας βρίσκει όλους το σοκ το αληθινό. Μέσα σε μια στιγμή με κυριεύει έντονη θλίψη και φόβος. Κάνω να πλησιάσω το αυτοκίνητο, αλλά δεν με αφήνουν να τον δω. Θα σου μείνει για πάντα η εικόνα, άσ’ το καλύτερα, μου λένε και υπακούω.
Εν τω μεταξύ έχουν ξυπνήσει τα μωρά στο άλλο αυτοκίνητο, οπότε αποχωρώ και μένει ο Νίκος στο σημείο. Ακολούθησαν αρκετά διαδικαστικά και τραγελαφικά. Ήρθαν κι άλλοι αστυνομικοί, ήρθε ο αξιωματικός υπηρεσίας και όλοι έκαναν το ερώτημα ο ένα στον άλλο, ρε μλκες είναι σίγουρα πεθαμένος; το οποίο επιβεβαίωναν με ένα σκούντηγμα στο πόδι του νεκρού. Μετά από 2 ώρες και πολλή συζήτηση για το ποιος είναι αρμόδιος, ήρθε μια νεκροφόρα και πήρε τον νεκρό άνθρωπο. Αυτό ήταν. Έφυγαν οι αστυνομικοί και μείναμε εμείς σοκαρισμένοι, με ένα αυτοκίνητο που δεν ξέραμε τι να το κάνουμε και πολλά ερωτηματικά.
Τα δεδομένα ήταν ότι επρόκειτο για νεαρό άνδρα γύρω στα 30-35, αγνώστων λοιπών στοιχείων (δεν είχε τίποτα επάνω του), που βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό μας, γυμνός από τη μέση και κάτω με αφρούς στο στόμα.
Δεν μας ενόχλησε κανείς, δεν μας ζητήθηκε ποτέ να πάμε για κατάθεση και όταν μετά από 10 περίπου ημέρες κάλεσα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής για να μάθω ποιος ήταν και γιατί έφυγε έτσι και μόνος, με ενημέρωσαν ότι ήταν πρεζόνι, ότι μάλλον πέθανε από πνευμονικό οίδημα λόγω χρήσης ουσιών και πως δεν τον αναζήτησε κανείς. Αγνώστων λοιπών στοιχείων... Σαν να μην έγινε ποτέ.
Το αυτοκίνητο το πήγαμε για φουλ βιολογικό καθαρισμό και έμεινε παρκαρισμένο για κάνα μήνα. Κατόπιν χρειάστηκε να το οδηγήσουμε κάποιες φορές. Ο Νίκος κυρίως, εγώ δύο φορές. Και τις δύο οδηγούσα και του μίλαγα. Του νεκρού. Και από φόβο, για να τον καλοπιάσω, αλλά και γιατί λυπόμουν πολύ που έφυγε έτσι, χωρίς κάποιον δίπλα του, χωρίς να τον αναζητήσει ποτέ κανείς. Σκεφτόμουν και τη μητέρα του. Πως θα τον έψαχνε. Ή θα νόμιζε ότι ζει κάπου αποκομμένος από την οικογένεια.
Το αυτοκίνητο είχε μια διακριτική μυρωδιά. Σαν λεβάντα.
Τελικά το πουλήσαμε.
*Στείλτε και τη δική σας στο info@athensvoice.gr με την ένδειξη: Ιστορίες για άγριους
22°
