Ο «Μεγάλος θάνατος του Βοτανικού», η «Απαγωγή του εκδότη», η «Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόνστρα» (εκδ. Καστανιώτη) και, φτάνοντας στο σήμερα, η «Μοναξιά της ασφάλτου» (εκδ. Λιβάνη)... Αγαπημένα βιβλία, γραμμένα από έναν άνθρωπο που γνώρισα για πρώτη φορά από κοντά και ο οποίος αποδείχθηκε θαυμάσιος συνομιλητής και εξαιρετική παρέα για την «μπάρα». Με το βλέμμα του Τεν-Τεν κι έπειτα του Tom Waits να μας παρατηρούν από τους τοίχους και με αφετηρία τη «Μοναξιά της ασφάλτου», μιλήσαμε για ένα σωρό πράγματα εκείνο το βράδυ με τον Δημήτρη Μαμαλούκα. Από τα κόμικ και το rock’n’roll έως τη δράση της Καμόρα και της Ντρανγκέτα στην Ιταλία... Από το polar και το σύχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα (επιτέλους, ένας άνθρωπος που δεν θεωρεί ότι το genre πρέπει να ’ναι de facto πολιτικοποιημένο) έως τα εκλεκτά malt. Άλλωστε, μην ξεχνάς, «όσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα».
Το rock και τα γρήγορααυτοκίνητα είναι από τα βασικά στοιχεία του βιβλίου. Ποια είναι η προσωπική σου σχέση με αυτά τα δύο;
Δεν είμαι μόνο υπέρ των γρήγορων (αυτοκινήτων), αλλά κι υπέρ των συλλεκτικών. Γενικά είμαι υπέρ των κλασικών, για να το πω καλύτερα. Rock ακoύω, γουστάρω, ειδικά τα ψυχεδελικά των 70s. Πιστεύω ότι ταίριαζαν σ’ αυτό το βιβλίο, γι’ αυτό και τα ’βαλα. Μπήκα στη θέση του ήρωα, του Πετράρχη, που υποτίθεται ότι ακούει αυτά τα πράγματα.
Η «Μοναξιά της ασφάλτου» είναι συγχρόνως αστυνομικό θρίλερ αλλά και σάτιρα. Γιατί επέλεξες αυτή τη φόρμα;
Το βιβλίο είναι πολύ νουάρ. Αστικό νουάρ μάλλον, κι έχει άρωμα αστυνομικού. Νομίζω ότι δεν είναι σάτιρα, αλλά επίτηδες τραβηγμένο. Οι δύο βασικοί ήρωες είναι επίτηδες σκιαγραφημένοι ώστε να μοιάζουν υπερβολικοί, στο στιλ του “Sin City”. Γι’ αυτό και λέω κάπου στις σελίδες ότι όλα μοιάζουν σαν όνειρο, ότι η αλήθεια παραμορφώνεται. Οι ήρωες του βιβλίου έχουν την υπερβολή που έχουν οι ήρωες των κόμικ. Τα κόμικ είναι ούτως ή άλλως σημείο αναφοράς για μένα. Αν θυμάσαι και στον «...Μόνστρα» έπαιζε πολύ αυτό το στοιχείο...
Γενικά είμαι άνθρωπος που ασχολείται με πολλά πράγματα, που παθιάζεται και που συλλέγει. Τα κόμικ είναι ένα απ’ αυτά, το rock είναι ένα δεύτερο, τα συλλεκτικά ρολόγια, οι πένες, διάφορα πράγματα... Μου αρέσει να τα βάζω στα βιβλία μου. Το βρίσκω πολύ γοητευτικό και το διασκεδάζω στο γράψιμο. Σκέψου ότι άρχισα να γράφω τη «Μοναξιά της ασφάλτου» ξεκινώντας από τα αυτοκίνητα, περιγράφοντας τη Munstang και τη Mercedes. Ανάτρεξα και σε παλιά περιοδικά, ιταλικά κυρίως, από το αρχείο μου και φυσικά βρήκα και πολλά στοιχεία στο internet.
Η Πόλη όπου εξελίσσεται η υπόθεση δεν κατονομάζεται, αλλά υπονοείται. Γιατί την άφησες ανώνυμη, αν και βγάζει μάτι ποια είναι;
Από την απέχθεια προς την Πόλη, δεν την κατονομάζουν οι ήρωες. Αλλά από την άλλη, δεν κρύβουμε και ποια είναι...
Συμφωνείς ότι το ύφος σου εδώ είναι πιο κυνικό και αποστασιοποιημένο από κάθε άλλη φορά;
Είναι πολύ κυνικό, αλλά κυνικό και ειρωνικό ήταν και στον «...Βοτανικό» το στιλ. Νομίζω ότι η «Μοναξιά της ασφάλτου» έχει λίγο απ’ όλα μου τα βιβλία. Συγχρόνως, νομίζω ότι είναι και πολύ διαφορετική από τον «...Μόνστρα». Το έκανα επί τούτου, για να αποφύγω την επανάληψη.
Σε ό,τι αφορά τους χαρακτήρες, νομίζω ότι κράτησες ίσες αποστάσεις από τους δύο βασικούς αντιπάλους, τον αστυνόμο Τσίκη και το serial killer, ενώ δείχνεις τη συμπάθειά σου για τη Δέσποινα και τον Αμίρ, το μετανάστη. Λαθεύω;
Νομίζω ότι ο Τσίκης και ο Πετράρχης είναι ένα δίπολο και ο Αμίρ και η Δέσποινα είναι ένα άλλο. Οι «κακοί» και οι «καλοί», οι οποίοι μπλέκονται. Ήθελα να δείξω ότι στην πόλη και στη μοίρα μπλέκονται διαφορετικές ζωές και χαρακτήρες ανθρώπων. Κρατάω ίσες αποστάσεις απ’ όλους, είναι οι ήρωές μου, τα «πιόνια» μου και είναι δύσκολο να πεις ποιο συμπαθώ ή αντιπαθώ περισσότερο. Μάλλον τους χρησιμοποίησα όλους...
Ο δολοφόνος ονομάζεται Πετράρχης. Να υποθέσω ότι είναι φόρος τιμής στην ιταλική κουλτούρα, με δεδομένο ότι είσαι κι εσύ ιταλοτραφής;
Είναι ένα παιχνίδι κι αυτό. Ο ποιητής του Μεσαίωνα να γίνεται ένας ψυχοπαθής killer στην Αθήνα του 21ου αιώνα. Είναι και μια ειρωνία. Ειρωνία όμως είναι και το όνομα του Τσίκη. Όλα αυτά είναι στο στοιχείο της υπερβολής, που έλεγα πριν. Και ή αρέσει ή δεν αρέσει καθόλου, δεν υπάρχει μέση λύση, ειδικά σε ό,τι αφορά αυτούς τους δύο ήρωες.
Το φινάλε ήταν απλώς το μέσο για να δέσεις τη «Μοναξιά της ασφάλτου» με το επόμενο βιβλίο σου ή κρύβεται και μια προσωπική θεώρηση για το έγκλημα;
Όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Στα προηγούμενα βιβλία μου, εξάλλου, έχω «σώσει» πολλούς κακούς... Απλώς το φινάλε προδικάζει ότι ο Πετράρχης μπορεί να εμφανιστεί ξανά σε κάποιο απο τα επόμενα βιβλία μου και να αναμετρηθεί με τον ξάδερφό του, τον Νικόλα. Μπορεί να έχει μια συνέχεια.
Στο τέλος εμφανίζονται ο Στέφανος και ο Νικόλας Μιλάνος, ήρωες της «Χαμένης βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόνστρα», και δίνουν πάτημα για τη συνέχεια που λες. Είχες εξαρχής κατά νου την ιδέα της τριλογίας (ή και τετραλογίας) ή σου προέκυψε καθοδόν, γράφοντας ξεχωριστά το κάθε βιβλίο;
Υπάρχει μια ελαφρά σύνδεση, όμως δεν θα ’θελα να πω πολλές λεπτομέρειες για να μη χαλάσω και το σασπένς. Σε όποιον έχει διαβάσει τον «...Μόνστρα», του έρχεται λίγο απότομα. Ήθελα απλώς να ξαναδώ σε βιβλίο αυτούς τους ήρωες. Και θα τους ξαναδώ. Αυτό είναι σίγουρο. Δεν ξέρω μόνο αν θα είναι ένα ή δύο, γι’ αυτό και λέω ότι θα ’ναι τριλογία ή τετραλογία. Είναι σαν να είναι παρατεταγμένοι οι ήρωες από τα προηγούμενα βιβλία μου και να περμένουν να δουν αν θα ξαναπαίξουν και πώς θα ξαναπαίξουν, ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει. Μετά τη «Μοναξιά της ασφάλτου», νομίζω, έχω τη δυνατότητα στο επόμενο βιβλίο να ξαναγυρίσω στη Ρώμη και να τους βάλω πάλι μέσα.
Να κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Θα μου πεις τους πέντε δίσκους που θα έπαιρνες μαζί σου σε ένα πυρηνικό καταφύγιο;
Το «The Wall» των Pink Floyd, το «Remasters» των Led Zeppelin που τα έχει όλα τους μαζεμένα, το «A Night At The Opera» των Queen, το «Best» των Deep Purple… Πόσα έχω πει, τέσσερα; Θα ’παιρνα και έναν Ιταλό. Vasco Rossi! Εκτός από rock, ακούω και πολλά ιταλικά, από 60s-70s μέχρι ιταλικό progressive rock. Μην ξεχνάς όμως ότι και στον «...Μόνστρα» ο Γκαμπριέλε εμφανίζεται ως φαν του progressive και αναφέρεται και το «Nuda» των Garibaldi (σημ.: εκπληκτικό και πάνακριβο στην αυθεντική του έκδοση σε βινύλιο album του 1971).
19°
