Ο Μιχάλης Γεννάρης με το μυθιστόρημα «Πρίγκιπες και δολοφόνοι» (εκδ. Ίνδικτος) κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το περιοδικό «Διαβάζω». Το βιβλίο του, σαν ένα τσουνάμι λέξεων και εικόνων, έρχεται και καταπίνει τον αναγνώστη. Διαπραγματεύτηκα μαζί του ένα «λυσσάρι» για το βιβλίο –ένας ακράτητος μονόλογος της Πελαγίας για τη ζωή της και τα 3 αγόρια της– αφού αισθάνθηκα εξουθενωμένος στην προσπάθεια να τακτοποιήσω τα τεκταινόμενα, παραμένοντας όμως γοητευμένος από τη «βλάσφημη» γραφή του. Έδωσα τις οδηγίες «όσο μπορείς πιο επεξηγηματικό», έλαβα την απάντηση «είσαι σίγουρος; Δεν μπορώ να γράψω διαφορετικά».…
Κλείδα Πριγκιπικών Μυστικών
Μουσική ευρωπαϊκή σπούδασα. Το 2007 επιχειρούσα να ολοκληρώσω μερικές άθλιες σονατίνες κατά τα πρότυπα των δυτικών Φραγκολατίνων δασκάλων (Μπουλέζ, Ζαν Μπαρακιέ, Μπέριο) κι εξ απροόπτου, μια νυχτιά που άκουσα τη Σάσα Κρίτση στο θέατρο, ανέκυψε επίμονη αντιστικτική νοσταλγία –νταλκάς βαρύς- για τον καθ’ ημάς εκφραστικό Τρόπο: Μπερεκέτης, όχι Μπαχ, Ιάκωβος Πρωτοψάλτης, όχι Χάιντν, Καλδάρας, όχι Caldara. Αποφάσισα πάνω στη φωνή της Κρίτση να χτίσω Μύθο καλλιφωνικό. Η Κρίτση, τέρας ηθοποιίας (αδικαίωτη ακόμη), με προμήθευσε ελεγχόμενη μανία, οίστρο μελικό, μεσογειακή βαναυσότητα, ηχηρή υψιφωνία.
Αρχικά ελληνότροπο και μονοφωνικό το μονολόγισμα, μετεξελίχθη σε ευφραντική πολυφωνία που αποτυπώθηκε σε 1.000 πολύτιμα ελαιώδη τεμάχια Ινδίκτου, με μια μαρτυρική μουστακάτη Φρίντα Κάλο επίκουρη στο εξώφυλλο κι ένα σκεπτικό πιθηκάκι στ’ αριστερά, για την ασύδοτη ματαιότητα των πραγμάτων. Οι «Πρίγκιπες» είναι προσκυνηματική διακονία στην Ιλιάδα. Καθαρόαιμο ελληνώδες queer μυθιστόρημα (saint Μπάροουζ, Ζενέ, Καμίλο Χοσέ Θέλα και daddy Φόκνερ στο μπλέντερ με ματσάκια δυόσμο Αϊζενστάιν, φούντα Παζολίνι, κάρδαμο Βέρνερ Σρέτερ και μπόλικο αψέντι Τσαρούχη, μαυροδάφνη Μάτεσι, ούζο Ταχτσή, τεκίλα Διονυσίου Σολωμού, μπράντι Χρονά, κονιάκ Δημουλά, αλίπαστο Δημητριάδη, εκλεκτό Ζατελικό λιβάνι, μοβ καραμέλες Καραπάνου, ουίσκι Καρούζου, θυμίαμα Κοροβίνη, ροδόνερο Καβάφη, αλάτι Χριστιανόπουλου, φρέσκο αγιορείτικο αγιασμό Πεντζίκη), βιβλίο ιδιώνυμου ριζοσπαστισμού, πιστό στα σωτηριώδη δόγματα της Ορθοδόξου Παραδόσεως των Πατέρων ημών Μειζόνων Συγγραφέων.
Όσο ξετυλιγόταν ο πάπυρος της Ιλιαδικής επαναδιηγήσεως, ανευρίσκετο κονίαμα γλωσσοπαλαιολιθικό που επέλεξα ν’ αφήσω αμετάτρεπτο, ώστε στα τρουλαία ψηφιδωτά να λάμψει εμφατικότερα ο ακατάβλητος χρυσός της Ελληνίδος μητρογλώσσης. Συνοπτικότατα η υπόθεσις: Τρία ερωτοδοσμένα αγόρια, καλλιμάρτυρες άρνες Θεού στην απειλητική Αθήνα τού Σήμερα, αποδίδονται σταδιακώς, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της ομηρικής Τροφού αυτών, προς σφαγιασμόν ηδονοβλεπτικό και τελετουργική αφάνιση. Μόνο ένας νεανίας επιζεί, ώστε να εδραιωθεί ξανά η Αγία Τριάς και να συνεχίσει ο Κόσμος να Υποστασιάζεται. Στο πρώτο μέρος (2/3 του βιβλίου) παρακολουθούμε τον εσώψυχο, καλειδοσκοπικό, καλλικέλαδο μονόλογο της Τροφού. Στο δεύτερο, τη σκυτάλη παίρνουν οι βάσκανοι εχθροί και ο αμείλικτος Άδης, ενώ στο τρίτο οι ήρωες ανασταίνονται, ανέρχονται υπεράνω σαρκός. Το τρισέλιδο finale είναι μια επιτύμβια coda, εκστατικός μετεφηβικός Bruckner σε χωνευτική μινιατούρα. Ανάταση και ένωση, ώρα καλή της Πίστεως. Στην Πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω, στην Ιερά Οδό, διακηρυκτικά δοξάζεται η αμαρτωλή Αναμαρτησία: μια τραβεστί, ένα ομοφυλόφιλο παθητικό αγόρι και ο ενεργητικός του εραστής-έμπορος ναρκωτικών συνέχονται θαυματουργικά, αποκαθιστούν το Τριλαμπές της Θεότητος, τη συνεκτική των Όντων αιτία.
Η Λογοτεχνία ως νεοπλατωνίζουσα πηγή ιαμάτων. Σύναξις υπερφυσική, Εκκλησία και υπερούσια Εξουσία αποσυνάγωγων Ρωμιών, αμαρτωλών, ενδόξως ταπεινών, αληθώς σεσωσμένων Γραικών.
23°
