Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Steven Wilson, η ιστορία των Porcupine Tree, τα νέα άλμπουμ των Fatamorgana, Andres Miguel Cervantes, Fortunato Durutti Marinetti.
Η φράση “a limited edition of one” είναι ένα παλιό αλλά καλό αστείο, που αφορά του συλλέκτες δίσκων (υποθέτω και άλλων αντικειμένων) και υποδηλώνει τον τεράστιο πόθο για έναν τέτοιο δίσκο ή ένα τέτοιο αντικείμενο. Ο Steven Wilson κυκλοφόρησε για φιλανθρωπικούς σκοπούς πριν από δύο χρόνια, ως “limited edition of one” το “Future Bites”, το πιο πρόσφατο album του. Το περιορισμένο πακέτο περιείχε εκτός από τον δίσκο, ένα σωρό καλούδια –μέχρι και το γράμμα υποψηφιότητας για Grammy– και κυρίως δύο τραγούδια που ο Wilson υποσχέθηκε ότι δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Το τεράστιο box set αγοράστηκε αμέσως στην τιμή των 10.000 λιρών. Τώρα, με τον ίδιο τίτλο, κυκλοφορεί ένα είδος αυτοβιογραφίας στην οποία, όπως λέει ο ίδιος, αναφέρει «τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να τα κάνει όλα λάθος αλλά τελικά να βρίσκεται στα εξώφυλλα περιοδικών, να πουλάει καλά, να παίρνει βραβεία και να αποκτά ένα φανατικό κοινό, που τον περιμένει στη γωνία σε κάθε συνέντευξη και σε κάθε μικρή φράση του». Η ιστορία των Porcupine Tree ξεδιπλώνεται από τις πρώτες κασέτες –που πωλούνται σήμερα πανάκριβα– μέχρι τα ταξίδια στην ψυχεδέλεια, το progressive και τη σύγχρονη –χωρίς ταμπέλες– τραγουδοποιΐα. Αναφορές σε όλα τα project, σε όλες τις συνεργασίες, σε όλες τις παραγωγές που έχει κάνει ο Steven Wilson κι επιπλέον, στη limited –ευτυχώς όχι «of one»– έκδοση, αναφορά στα πρώτα χρόνια, εκείνα της κασέτας μαζί με ένα cd, που μαζεύει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες πρώιμες και άγουρες στιγμές. Οι φανατικοί, ας προπαραγγείλουν την περιορισμένη έκδοση της αυτοβιογραφίας, όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Δεν είναι φτηνή αλλά δεν έχει υπάρξει περιορισμένη έκδοση του Wilson, που μην έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη τιμής…
Electro Nostalgia… Αυτό ακριβώς είναι η κυκλοφορία των βαρκελωνέζων Fatamorgana, “Ahora Aquí, Todavía No”, που σημαίνει κάτι σαν «Τώρα Εδώ Αλλά Όχι Ακόμα» (ας με διορθώσει κάποιος ισπανόφωνος). Στον δίσκο αυτό χρησιμοποιούν synths από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και προσθέτουν αιθέριες φωνές στο ύφος της 4AD εκέινης της εποχής, δημιουργώντας ένα ηχητικό υπόστρωμα που θέλεις να επισκέπτεσαι όσο το δυνατόν πιο συχνά.
Ισπανικό όνομα έχει και ο Andres Miguel Cervantes, πλην όμως αυτός κινείται κάπου ανάμεσα στο San Francisco και το San Diego, είναι απόλυτα Αμερικανός και παίζει folk που φέρνει στον νου τον Townes Van Zandt, τον Fred Neil, ενδεχομένως και τον Leonard Cohen, στις πιο μελαγχολικές στιγμές. Έχει επιβλητική φωνή, πράγμα που τον κάνει να ξεχωρίζει από τον συρφετό της εσωστρεφούς και –συνήθως– αθεράπευτα βαρετής bedroom folk.
Στις 22 Ιανουαρίου, συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την αυτοκτονία του Billy Mackenzie, αυτού του σπουδαίου τραγουδιστή της pop, που είχε σχηματίσει μαζί με τον Alan Rankine τους Associates, οι οποίοι διαλύθηκαν το 1983. Η πιο σοβαρή προσπάθεια να συνεχίσει την καριέρα του, ήταν η συνεργασία με τον Steve Aungle, που απέφερε το υπέροχο μεταθανάτιο “Beyond The Sun”. Τώρα, ο Steve Aungle μαζεύει υλικό από τη δουλειά που έκαναν μαζί και κυκλοφορεί ένα τριπλό cd, που καλύπτει τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του Mackenzie, 1995 και 1996. Λέγεται “Satellite Life Recordings” και κυκλοφορεί από την Cherry Red.
Ο Dan Colussi δανείζεται δύο ονόματα: Αυτό του αναρχοσυνδικαλιστή της Ισπανίας Buenaventura Durutti και αυτό του ιταλού ποιητή του φουτουρισμού, Filippo Tommaso Marinetti. Ποιητής ο ίδιος, δημιουργεί την περσόνα του Fortunato Durutti Marinetti και κυκλοφορεί το “Memory’s Fool”, έναν δίσκο-αποκάλυψη, όπου συνυπάρχουν οι πρώιμοι Pink Floyd, ο Bill Fay, ο Lou Reed κι ό,τι άλλο θα ήθελες να ακούσεις και το βρίσκεις μόνο σε δίσκους των early seventies.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Η Gina Alice είναι κλασική πιανίστα και σύζυγος του διάσημου –επίσης πιανίστα– Lang Lang. Κυκλοφορεί μέσα στον Μάρτιο ένα διπλό cd που λέγεται “Wonderworld” και περιλαμβάνει ένα από τα πιο όμορφα προγράμματα, που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Από Brahms και Debussy μέχρι Max Richter και Ryuichi Sakamoto, αυτό είναι ένα σπουδαίο album να ακούς σε επανάληψη.
18°
