Ο Αντώνης Λιβιεράτος σχολιάζει track by track το νέο του άλμπουμ «4 ½»

 

 

Το 1996 έγραψα το «Κάτω απ' τη γη» ως opening trackγια το «Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα» για να το τραγουδήσω μαζί με την, εξάχρονη τότε, κόρη μου Νεφέλη. Τρία χρόνια αργότερα το «Όταν ο λύκος...» άνοιγε «Το Πλαστικό Κουτί» τραγουδισμένο και πάλι απ' τους δυο μας με την προσθήκη του, γιού μου, Ηλία. Αποφάσισα να μείνω πιστός στην προσωπική μου αυτή παράδοση επιστρατεύοντας για το openingtrack του 4 1/2 ξανά τα ενήλικα, πλέον, παιδιά μου: Η Νεφέλη τραγουδάει κι ο Ηλίας παίζει τύμπανα. 

 

 

Ένα, σχεδόν, ερωτικό τραγούδι ο ήρωας του οποίου εκλιπαρεί την καλή του να μην ξαναγυρίσει κοντά του. Καταλυτικής σημασίας  η συμβολή του τενόρου σαξοφώνου του Τάσου Κάτσαρη, των φωνητικών του Άκη Μπογιατζή και της μίξης του Μανώλη Αγγελάκη. Ενδεχομένως τo πιo "ποπ" κομμάτι του δίσκου.

 

 

Ένα τραγούδι γιά τους κατά φαντασίαν "άριστους". Πολλοί θ' αναγνωρίσουν στους στίχους κάποιον γνωστό τους πιστεύω, όμως, πως κανείς δεν θα παραδεχτεί πως αναγνωρίζει σ' αυτούς τον εαυτό του.
 

 

 

Το γράψαμε με τον Ηλία (Λιβιεράτο). Όταν το ολοκληρώσαμε είπαμε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, πως επινοήσαμε ένα νέο ιδίωμα: Το... "progressive punk". 

 

 

Ηλεκτρονικά κι ακουστικές κιθάρες. Ποτέ δεν θα ένιωθα "δικό μου" ένα σόλο άλμπουμ χωρίς ένα-δυό "ψιλοπερίεργα" οργανικά κομμάτια. 

 

 

Μιά «murderballad». Όταν το έγραφα είχα στο μυαλό μου καρφωμένη τη χειμέρια εικόνα μιας συγκεκριμένης παραλίας (των Σπασμάτων στην Κεφαλονιά αν αυτό  έχει κάποια σημασία). Αργό, με μιαν επίμονα επαναλαμβανόμενη μπασογραμμή... Πριν δυo δεκαετίες  θα το ενέτασσε κανείς, πιθανότατα, στο trip-hop.

 

 

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 συνηθίζαμε με τον Βαγγέλη Μπουλουχτσή (Κεφάλαιο 24) να ασκούμαστε, σχεδόν καθημερινά, στη "διπλή αυτόματη γραφή": Ο ένας απ' τους δυό μας αφηνόταν να παραληρεί ακατάπαυστα ακολουθώντας ελεύθερα τους συνειρμούς του και ο δεύτερος κατέγραφε σ' ένα μπλοκάκι τους δικούς τους συνειρμούς (τους οποίους τροφοδοτούσε το παραλήρημα του πρώτου). Η ιδέα των στίχων, εδώ, ήρθε από ένα απ' αυτά τα κείμενα, το οποίο έτυχε να ξαναδιαβάσω πρόσφατα. Προέκυψε ένα κομμάτι μάλλον blues (ως προς τη φόρμα του) χτισμένο, όμως, ηχητικά γύρω απ' τ' αναλογικά synths.

 

 

 

Είναι, όπως και να το κάνουμε, λίγο περίεργο ν' ακούς χειμωνιάτικα κάποιον να μιλάει για το θερμόμετρο  που είναι "πάντα κολλημένο λίγο πάνω απ' τους σαράντα βαθμούς". Συνεχίζω, πάντως, να απολαμβάνω το Νεο-Ορλεανέζικο groove του Γιάννη Τρυφερούλη στα τύμπανα οποιαδήποτε εποχή του χρόνου.

 

 

Αυτό που λέμε "spoken word": Ηλεκτρονικά "πειραγμένη" απαγγελία ενός σύντομου ποιήματος πάνω σ' ένα υπόστρωμα στο οποίο κυριαρχεί το (επίσης "πειραγμένο") πιάνο.

 

 

Το γράψαμε με τον Ηλία Λιβιεράτο και τον Κίμωνα Βλαχάκη πριν από πέντε, περίπου, χρόνια. Το παίζαμε τότε οι τρεις μας (μαζί με το "συμβαίνει τακτικά") ως Headless Elvis. "Στο ρωμαλέο νέο κόσμο, χωράνε λίγοι κι εκλεκτοί..."

 

 

Είχα σχεδόν τελειώσει το τραγούδι όταν συνειδητοποίησα πως οι στίχοι, νοηματικά, ήταν στην πραγματικότητα η συνέχεια του "Ο χρόνος δε μ' αφορά" που είχα γράψει κάποτε για «Το Πλαστικό Κουτί». Συμπλήρωσα τον τελευταίο στίχο (που έγινε και ο τίτλος του κομματιού) ώστε να επισημοποιήσω τη μεταξύ τους σχέση. Το γεγονός πως μουσικά ανήκει στον φρύγιο τρόπο και το τενόρο σαξόφωνο ευθύνονται πιθανότατα για το γεγονός πως κάποιοι απ'όσους τ' άκουσαν βρήκαν πως έχει έναν "τζαζ χαρακτήρα".

 

 

Βασισμένο στην (ηλεκτρονικά μεταλλαγμένη) ηλεκτρική κιθάρα. Οργανικό και μάλλον "κινηματογραφικό". Θα πρότεινα να δοκιμάσει κανείς να το ακούσει την ώρα που υποδεικνύει ο τίτλος του.

 

 

Περί παρελθόντος έρωτος και πάλι. Ένα αρκετά μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι με γραμμική (μη κυκλική) μορφή. Κάποιοι ίσως θυμούνται πως κάποτε τα τραγούδια αυτού του τύπου τα έλεγαν "ποπ συμφωνίες".

---

Underflow, Καλλιρρόης 39, (Μετρό  «Συγγρού-Φιξ»), 2114039926. Στις 22/2. (21.00,8€)

Το άλμπουμ «4 ½» του Αντώνη Λιβιεράτου κυκλοφορεί σε cd και digital από την Puzzlemusik.