Μετακόμισα πρόσφατα στο Κολωνάκι, κοντά στο Σύνταγμα. Είναι ένα σπίτι όπου ζούσαν οι παππούδες μου και μου το άφησε η γιαγιά μου. Μετά το θάνατό της, το χωρίσαμε στα δύο. Eγώ κατοικώ σε κάτι λιγότερο από το μισό και στο άλλο μισό κατοικεί η μητέρα μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένη, γιατί εδώ μετακόμισα πρώτη φορά μαζί με το σύντροφό μου, οπότε τα έχω συνδέσει όλα μαζί του. Την ανακαίνιση, που ήταν πολύ κουραστική και δύσκολη (είναι δύσκολο να μην ξεφύγεις απ’ το bugdet σου), την έκανε η αγαπημένη μου ξαδέρφη, Δέσποινα Βουτέρη, και το δουλέψαμε πολύ μαζί, οπότε κατά μία έννοια έχω πολλούς συναισθηματικούς δεσμούς με το σπίτι.
Το βασικό ατού της γειτονιάς είναι το πόσο κεντρικά βρίσκεται. Στα Εξάρχεια, που έμενα για χρόνια και τα αγαπώ πολύ, νόμιζα ότι ήμουν στο κέντρο του κόσμου, όμως τώρα για πρώτη φορά νιώθω ότι μπορώ να πάω παντού με τα πόδια. Ενώ οι αποστάσεις μπορεί να είναι ίδιες, η αίσθηση που μου δίνει η νέα γειτονιά είναι ότι είμαι δίπλα σε όλα. Μέχρι και στην Ακρόπολη φτάνεις με τα πόδια, αν έχεις όρεξη.
Η γειτονιά είναι πολύχρωμη και πολύβουη. Έχει πάντα κόσμο. Ό,τι ώρα και να βγεις απ’ το σπίτι υπάρχει ζωή 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Στο Κολωνάκι, όπως και στις άλλες περιοχές, πια δεν ζουν άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. Και αυτό μου αρέσει πολύ, το ότι περιβάλλεσαι από ένα μείγμα ανθρώπων. Βλέπω πολύ νέο κόσμο που επιδιώκει να έρθει να μείνει εδώ, εξάλλου τα νοίκια δεν είναι τόσο ακριβά όσο ήταν. Τα πράγματα γενικά δεν είναι όπως ήταν. Παλαιότερα έλεγαν «στα Εξάρχεια μένουν οι αναρχικοί», «το Κολωνάκι είναι ελιτίστικη περιοχή». Έμεινα πολλά χρόνια στα Εξάρχεια και τώρα είμαι στο Κολωνάκι. Και στις δύο περιοχές βλέπω γύρω μου... κανονικούς ανθρώπους!
Στα Εξάρχεια σίγουρα οι γείτονές μου ήταν κατά πλειοψηφία πιο νέοι και εναλλακτικοί. Εδώ, στην πολυκατοικία ζουν μεγάλοι άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς ήταν και φίλοι της γιαγιάς και του παππού μου και αυτο με συγκινεί. Γενικά στη γειτονιά όμως βλέπεις κάθε είδους τύπο, γονείς με τα παιδιά τους, φοιτητές, μεγαλύτερους, τα πάντα.
Επιδιώκω να περνάω συχνά από τη Δεξαμενή, μου αρέσει το μέρος, το μαγαζί, η ιστορία του, το περιβάλλον, το ότι έχει παιδάκια που παίζουν στο πάρκο ενώ είσαι στο κέντρο της Αθήνας. Καμιά φορά κάθομαι και τα χαζεύω. Ειδικά το καλοκαίρι και την άνοιξη, είμαι εκεί συνέχεια.
Μου αρέσει πολύ επίσης το Σκουφάκι, στη Σκουφά. Έχω περάσει πολύ ωραία, για κάποιο λόγο είναι ένα από τα πιο οικεία μέρη για να πιει κανείς μια μπίρα ή έναν καφέ με ένα φίλο. Συχνά κάθομαι και στο Φίλιον, σε αυτό το πολύ κλασικό σημείο. Ο δρόμος μου με οδηγεί εκεί χωρίς συχνά να ξέρω το γιατί! Κάνει και πολύ ωραία σπανακόπιτα.
Μια μέρα περπατούσα στο δρόμο και έπεσα πάνω στη μητέρα μου, η οποία κανονικά ζει στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήξερα ότι βρίσκεται στην Αθήνα, αν και περνάει λίγες μέρες το μήνα στο διπλανό μου διαμέρισμα. Το γεγονός ότι δεν ήξερα ότι ήμασταν στην ίδια πόλη από τη μία πλευρά μπορεί να το θεωρήσει κάποιος τραγικό, αν το συνδυάσεις με τους ρυθμούς που ζούμε, ότι δεν είμαστε ποτέ στο σπίτι κ.λπ., αλλά από την άλλη ήταν πολύ αστείο.
Πώς θα περιέγραφα το Κολωνάκι σε κάποιον ξένο; Χμ... θα άνοιγα τη Wikipedia!
«...Είναι συνοικία στο κέντρο της Αθήνας. Εκτείνεται από τη λεωφόρο Πανεπιστημίου ανατολικά μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Δυτικά μέχρι την οδό Σίνα και Βορειοδυτικά μέχρι την οδό Οίτης, όπου χωρίζεται από την ιστορική συνοικία της Νεάπολης...»
Για να ζήσεις μια αυθεντική κολωνακιώτικη εμπειρία, πρέπει να πας στα παγκάκια στη Δεξαμενή, μια ζεστή νύχτα, που όταν βραδιάζει φαίνονται πολύ όμορφα τα χρώματα του ουρανού.
Κάτι που πολύς κόσμος αγνοεί είναι ότι κάποτε από την οδό Δημοκρίτου περνούσε ένα ποτάμι, ο Βοϊδοπνίχτης. Μου το είπε ένας ταξιτζής!
Αυτό που με στεναχωρεί πολύ εδώ, αλλά και σε όλη την Αθήνα, είναι τα κλειστά μαγαζιά. Παλαιότερα έβλεπες χαρούμενους ανθρώπους, τώρα, ακόμη και σε μια γειτονιά σαν αυτή, βλέπεις ανθρώπους σκυθρωπούς και θυμωμένους. Είναι λυπηρό να περπατάς κάπου όπου παλαιότερα ήταν γεμάτο καταστήματα και ανθρώπους, και σήμερα επικρατεί μια εικόνα παρακμής. Επίσης είναι πολύ ενοχλητικά η βρωμιά και τα σκουπίδια. Με θλίβουν.
Με ενοχλεί ότι κάποιους δρόμους, μονής κατεύθυνσης, τους χρησιμοποιούν οι άνθρωποι σαν να είναι διπλής. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι μας κάνει να πηγαίνουμε ανάποδα σε ένα δρόμο για να κερδίσουμε πέντε λεπτά ή ένα φανάρι, και να ρισκάρουμε να χτυπήσουμε κάποιον. Συμβαίνει πιο συχνά από ό,τι θα περίμενε κανείς.
*Η Λ.Π. αυτό τον καιρό παίζει στις παραστάσεις «Οι τρειςευτυχισμένοι» και «3 αδερφές», στο Θέατρο Πορεία, και κάνει πρόβες για την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι σε περιοδεία.
19°
