Η Κασσάνδρου τις Κυριακές έρημη και μόνη 

Η Κασσάνδρου δεν μεγαλοπιάνεται όπως η Αγίου Δημητρίου («Παρότι παράλληλες οδοί, από πού κι ως πού, καλή μου, είμαστε ίδιες; Φιλοξενώ ΔΕΗ, Πολιούχο Άγιο, που πιο σταρ δεν έχει και, φυσικά, το Σπίτι του Κεμάλ, που τουριστικά με ανάγει σε έναν από τους πιο σελέμπριτι δρόμους της Θεσσαλονίκης» θα της έλεγε η Αγίου Δημητρίου). Αν και θα μπορούσε να μεγαλοπιάνεται και η Κασσάνδρου. Με όνομα-φόρο τιμής στον Κάσσανδρο, πρεσβύτερο γιο του Αντίπαρου, η κομβική στράτα του κέντρου, δύναται στον σνομπισμό της Αγίου Δημητρίου να αντιτάξει αιώνες παλαιότητας και μια ιστορία αρχαιότερη από της ψηλομύτας εκκλησιέχουσας. 

Εν τάχει: παρότι διορισμένος από τον Αλέξανδρο να τοποτηρεί το Μακεδονικό Κράτος όσο ο Μέγας θα στρατηλάτευε στην Ασία, ο Κάσσανδρος επαναστάτησε εναντίον της μητέρας του Αλέξανδρου, Ολυμπιάδας, και τη νίκησε. Οι Μακεδόνες δυσανασχέτησαν σφόδρα και έτσι ο Κάσσανδρος, που για να τους εξευμενίσει παντρεύτηκε την αδελφή (από άλλη μητέρα) του Αλέξανδρου, τη Θεσσαλονίκη, χάρισε το όνομά της στην πόλη που ίδρυσε το 316 π.Χ. 

Από παρελθόν στέκεται επάξια απέναντι στην Αγίου Δημητρίου η Κασσάνδρου, εφόσον διαθέτει και άλλα εξτρά, με το Αλατζά Ιμαρέτ και την Οθωμανική κρήνη του, το πίσω πρόσωπο του Διοικητήριου και φυσικά το Γενί Χαμάμ και την Αίγλη, η οποία άλλα περασμένα καλοκαίρια ο κήπος της ήταν μια όαση δροσιάς με τις γρανίτες και τις ωραίες ταινίες που έπαιζε το θερινό της. Απλά, σε σύγκριση με την παλλόμενη Αγίου Δημητρίου (Ορθόδοξοι θρησκευτικοί και αλλόθρησκοι Τούρκοι κοσμικοί τουρίστες, γυράδικα, φοιτηταριό, σφαιριστήριο ο Τάφος, κομμωτήρια, μπεργκεράδικα, φαρμακεία, ζαχαροπλαστεία, ανθοπωλεία και βενζινάδικα κοάζοντα μέρα και νύχτα), κάθε άλλο παρά ζωηρή και σφύζουσα οικονομικά είναι η Κασσάνδρου. 

Κακοφορμισμένες πολυκατοικίες με έτη ανέγερσης 50/ 60/70, υπεράριθμα κλειστά μαγαζιά, κάγκελα, σιδεριές, σπασμένα τζάμια, επιθετικό αφισομάνι που απειλεί τους αστούς ότι έρχεται η ώρα τους προτρέποντας τους ρεμπελαίους να τα σπάσουν, μιζέρια, μπίχλα, παραίτηση, αστικό πύον, μητροπολιτική φλεγμονή, αυτό είναι το προφίλ της Κασσάνδρου σήμερα. Παρ’ όλα αυτά την αγαπώ. Η ντεκαντάνσια του δρόμου, ειδικά τις Κυριακές που οι «Κασσανδρινοί» (Σαλόνικερ και expats) είτε λουφάζουν, είτε διακτινίζονται σε παραλίες (ούτε σκύλος διερχόμενος στα πέριξ) μαλακώνει. 

Και τις καθημερινές όμως, για να της χρεώσω και κάτι καλό, έχει κάποια σημεία αξιομνημόνευτα η Κασσάνδρου, το Φισκάρδο φερ’ ειπείν, το διάσημο καλοφαγάδικο μαγειρείο ταβερνείο με σλόγκαν το «Δοκιμάστε φουά γκρα πάπιας και χοιρινό με ανανά κάπου άλλου, εμείς δεν έχουμε», αλλά και το άπαιχτο εξίσου «Σερβίρεται παραδοσιακός κροκόδειλος Κεφαλονιάς). 

Αξιόμαχος είναι και ο Οδυσσέας, το φοιτητικό μαγέρικο που σιτίζει το ΑΠΘ με μερακλίδικα μοσχαράκια κοκκινιστά και σνιτσελάρες σπέσιαλ. Και άντε να ρίξω και ένα δάκρυ νοσταλγικό για τη Γιαννούλα, που έκλεισε, και εκείνα τα αξέχαστα τηγανητά κεφτεδάκια της, όπως και τα υπόλοιπα μαγειρευτά της, έπαψαν να σερβίρονται. Για όσους κατέχουν από Κασσάνδρου, τα παραπάνω σποτ μαζί με το θεϊκό σουβλατζίδικο Λίγα και καλά, το grill γυράδικο 105, το θρυλικό γαλακτοπωλείο Δορκάδα (το γιαούρτι και η πορτοκαλόπιτά τους με κάνουν να κλαίω) και το ζαχαροπλαστείο του Αλεξούδα, ήταν και είναι τα περιώνυμα σημεία εστίασης που της χαρίζουν μια κάποια αίγλη πλην της Αίγλης που σας έλεγα. Γιατί, κατά τα άλλα, η εγκατάλειψή της είναι παροιμιώδης και ίσως να έχει κάθε λόγο η παραδιπλανή λουσάτη Αγίου Δημητρίου να κοκορεύεται, έτσι που η Κασσάνδρου δεν έχει να αντιπαρατάξει τίποτα σε αστική χαρά. Κάθε άλλο, μια αίσθηση φοβική μπορεί και να κατακλύζει τον διαβάτη τις νύχτες καθώς περίεργες σκιές, κουρέματα, τατού και μια Βαβέλ από γλώσσες περιπολούν ή αράζουν στα καφέ του δρόμου. Από Δευτέρα ως Σαββατόβραδο όλα αυτά, γιατί τις Κυριακές το είπα: είναι έρημη και μόνη.