Μπαρ Berlin - Θόδωρος Παπαδόπουλος: Το μπαρ της Θεσσαλονίκης που γράφει ιστορία εδώ και 45.
Περιμένω τον Θόδωρο Παπαδόπουλο (όλοι στη Θεσσαλονίκη τον φωνάζουν Μπερλινά) εντός έδρας. Να ξέρατε τι ακούω και πού έχω πέσει καθώς τον αναμένω, γιατί ψιλοαργεί στο ραντεβού μας, μα το περίμενε και το θέαμα με αποζημιώνουν έτσι που σε λίγο μου μυρίζει καυγάς και γκαγκαλίδι. «Θα σέβεστε, μόμολα», κράζει το καρφιτσωμένο πικάπ στον κόκκινο τοίχο πίσω από το booth του dj με αποδέκτη τα ποτήρια του μπαρ απέναντι: «45 χρόνια μπάστακας είμαι εδώ, σε αντίθεση με εσάς που ανάθεμα εάν το αρχαιότερο είναι δεν είναι δύο χρονών», γκαζώνει το ηλεκτρόφωνο.
Ένα μπαμπατζάνικο μπιροπότηρο με ύφος τσαμπουκαλεμένο, παρεξηγημένο τα μάλα προφανώς, αφρίζει και λέει: «Αν ήμασταν σε άλλο μπαρ αντί για το Berlin, υπεραιωνόβιοι πάλιακες θα ήμασταν κι εμείς σαν εσένα παλιομαλακοδισκοχαλασμένο πράμα. Όμως, εδώ στο θηριοτροφείο που μας έριξε ο έμπορας να σερβίρουμε, κάθε πελάτης και νταλγκάς, κάθε θαμώνας ζοριλίκια και τα μυαλά τους, όταν εκραγούν, μας εκτοξεύουν για θρυμματισμούς σε ποικιλίες διάφορες».
«Θα πάτε στον Παράδεισο, άμα αυτό σας παρηγορεί», σκούζει ειρωνικά το ηλεκτρόφωνο που η κεφαλή του είδε πολλά και το μάτια της βελόνας του ακόμα περισσότερα, «στον Παράδεισο, εκεί που βρίσκονται ήδη ο Lux Interior των Cramps, η Έλενα Ναθαναήλ, ο Jeffrey Lee του Κλαμπ των Όπλων και η Κατερίνα Γώγου. Γαμώ τις νύχτες έζησα εδώ. Πολυμορφικοί ερωτισμοί, μπαγάσικες φιλίες, καυγάδες μυθικοί, ζωή με το κουτάλι.
Ένα ρούμι Καπετάν Μόργκαν πετάγεται («αν δεν σου αρέσει εδώ, κοπάνα την πίσω πάλι για το αληθινό Βερολίνο») και διορθώνει την τοποθεσία: «Αρχίδια Παράδεισος, τίποτα από εδώ μέσα, επ’ ουδενί, δεν θα φτάσει μετά θάνατο στα πράσινα λιβάδια. Στην Κόλαση όλοι θα βρεθούμε, σούμπιτοι άμα τη αναχωρήσει».
Κι έτσι, περιμένοντας τον Θόδωρο τον Μπερλινά, μπορώ να το φτάσω ως και μυθιστόρημα. Γίγας! Με περιεχόμενο, ύφος και ρυθμό σε τέμπο μαγικού ρεαλισμού αλά Γκάμπο. 100 Χρόνια Berlin-ιάς και Μοναξιάς, με ρούμια που μιλάνε, ποτήρια δακρυσμένα για το μέλλον που τους περιμένει στο Επέκεινα και ηλεκτρόφωνα στον τοίχο, που μαζί με τον Άγγελο του Βιμ Βέντερς και την ποστεράτη επίσης Ντέμπι Χάρι είδαν τον μόδιστρο Σέρο Αμπραχαμιάν να χτυπιέται με το Marquee Moon Television και τους Ιόλα, Μπίλι Μπο και Ακριθάκη να τους σερβίρει ποτό ο Αγγελάκας του καιρού που δούλευε μπάρμαν στο Berlin, πριν σκάσουν οι συνέχειες με Τρύπες και Νέκυες. Ή η Κατερίνα, η πληκτρού των Μωρά στη Φωτιά, τότε που κι εκείνη γκαρσόναρε στη Χρυσοστόμου Σμύρνης της δεκαετίας του ’80.
Αλλά τσουπ, έρχεται ο Θόδωρος και κλικ, κλικ, κλικ τον φωτογραφίζουμε, όμως, κοίτα που αυτονομήθηκαν τα σκαμπό, τα φώτα και τα ουίσκια που, ερήμην ημών που πιάσαμε να λέμε τα δικά μας, και τούτα γλώσσα μέσα δε βάζουν. Και λένε για τους Tindersticks που έφυγαν για αλλού, επειδή η μουσική έπαιζε πολύ δυνατά εκείνη τη νύχτα που το επισκέφτηκαν, για τους Chills και τους Deus (αυτοί καραγούσταραν), ή για τη Siouxsie Sioux και τα τυχεροκωλόφαρδα πλακάκια της τουαλέτας που είδαν τι χρώμα βρακί φορούσε, τότε που ως και οι Banshees πέρασαν από εδώ για ένα Ρόσο Αντίκο. Όλη η εκλεκτή φασαρία και η αριστοκρατία, γηγενής ή διεθνής, πέρασε κάποτε από εδώ που το κόλπο συνεχίζει να δουλεύει άφτερ.
Άπειρες φορές κατεβαίνοντας για το ράδιο περνώ από τη βυσσινί πόρτα του, 8 το πρωί, και τα volume παιανίζουν βροντερά, οι Prodigy αλωνίζουν, οι καθωσπρέπει πάμε για δουλειά αλλά κάποια τυχεροπούλια το γλεντάνε ακόμα. Ίσως, σκέφτομαι, η Υπηρεσία Νεωτέρων και Τεχνικών Έργων Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία είναι επιφορτισμένη με την καταγραφή, μελέτη, τεκμηρίωση, προστασία και εν γένει ανάδειξη της νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς μέσα στα γεωγραφικά όρια της Κεντρικής Μακεδονίας μνημείων, να δει την περίπτωση Berlin ως τόπο ιστορικό, ως μνημείο, ως ένα μπαρ - κλαμπ με αύρα αέναου πολιτιστικού θεσσαλονικιώτικου αγαθού, με τόσες ιστορικές περιόδους να ζυμώνονται και να γλεντοκοπούν ακόμα εδώ. Γνώμη μου.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
14°
