Αυτό που επιθυμούμε σαν παιδιά έχει τόσο έντονα καταγραφεί μέσα μας, που δεν το ξεχνάμε σχεδόν ποτέ. Η άσκηση του σώματος στις μέρες μας αναλύεται και επισημαίνεται από «ειδικούς» της κίνησης, φαίνεται όμως ότι η ενδογενής ανάγκη για δραστηριότητα, όταν πραγματοποιηθεί, αναδύει άθελά μας κάτι πιο εσωτερικό. Πόσο ωραίο, να βρίσκουμε μπροστά μας αυτό που έχουμε αφήσει χρόνια, την ικανότητα να τρέχουμε και να παίζουμε.
«Το παιχνίδι βρίσκεται στον αθλητισμό, στις αθλητικές εκδηλώσεις, χωράει σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής».
Κάποτε στάθηκα πίσω από τα κάγκελα ενός γηπέδου. Αντίκρισα παιδιά της ηλικίας μου να τρέχουν, να φωνάζουν, να γελάνε στο μεγάλο κυκλικό γήπεδο στρωμένο με άσπρο χώμα. Ήταν πραγματικά τόσο ξεκάθαρο στο παιδικό μου μυαλό τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να «Τρέξω». Ενώ η παιδική μου ηλικία ξεκαθάρισε τι επιθυμούσα να κάνω. Αργότερα στη ζωή μου άρχισε το μεγάλο ταξίδι στο ερώτημα «γιατί τρέχω» και αργότερα τι μπορεί να συμβαίνει στο σώμα μου «όταν τρέχω».
«Ο αθλητισμός, ακόμα και η φυσική δραστηριότητα, έχει αρχές, κανόνες. Μπορούμε να είμαστε πάντα παιδιά σε έναν τόπο χωρίς όρια;»
Η λαχτάρα μου να βρω έναν τρόπο να πλησιάσω αυτό που είχαν δει τα μάτια μου με έφερε με το παιδικό μου θράσος να βρεθώ μπροστά στο γυμναστή της ομάδας. Αθλητής της άρσης βαρών που επιδείκνυε τα μεγάλα υπερφυσικά μπράτσα του και άφηνε τα εντυπωσιασμένα πιτσιρίκια να τα αγγίζουν. Έβλεπες στα μάτια του την ικανοποίηση του αθλητή την ώρα που παίρνει το μετάλλιο, τις ατελείωτες ώρες προπόνησης για να αποκτηθεί αυτό το υπερφυσικό σώμα. Ο αθλητής που σηκώνει το δικό του κόσμο στα χέρια του, μια σφαίρα που περιέχει τη νίκη, τη δόξα, την αποτυχία και ενίοτε τις επιθυμίες που ξεπερνούν τα όρια του σώματος.
«Ο πολυαθλητής Μίλωνας διασχίζει το δρόμο να συναντήσει τον υπεραθλητή Bolt».
Το προηγούμενο βράδυ τον είχα κατασκοπεύσει, μόλις τελείωνε την προπόνηση με τα παιδιά, έτρεχε μόνος του για αρκετή ώρα. Βρήκα το θάρρος και του ζήτησα να τρέξω μαζί του. Ήταν η πρώτη φορά που έβαζα τον εαυτό μου να σπάσει τα όρια της επιθυμίας μου, ήθελα να αντέξω, πίστευα ότι με την αντοχή μου θα εξασφάλιζα μια θέση με τα άλλα παιδιά και μια καλή θέση στο μυαλό του προπονητή, ότι μπορούσε να υπολογίζει σε εμένα. Η ώρα περνούσε, η κούραση στα πόδια μου συσσωρευόταν, η αναπνοή μου μεγάλωνε και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Έλεγα μέσα μου, θα αντέξω.
«Η αντοχή αποκτιέται ή υπάρχει (εγγεγραμμένη στις πληροφορίες του DNA) μέσα μας σαν μηχανισμός αυτοσυντήρησης;»
Οι μέρες της προπόνησης καθημερινές. Τα απογεύματα μετά το σχολείο σε μια τσάντα τυχαία έβαζα τα λιγοστά ρούχα για να αλλάξω και ένα μήλο τυλιγμένο σε μία χαρτοπετσέτα. Αυτό το αξέχαστο μήλο, που τρωγόταν με τόση λαχτάρα μετά την προπόνηση, ικανοποιούσε την παιδική μου λαιμαργία, ήταν η αμοιβή μου για την κούραση που ένιωθε το παιδικό μου σώμα. Άρχιζε ένα παιχνίδι εμπιστοσύνης, ένα πάρε δώσε μέσα μου. Ήταν αλήθεια αυτό που ένιωθα ή άρχισε να με εξαπατά η επιθυμία μου;
«Ο Freud και ο Erickson αναφέρονται στην ικανοποίησή μας από την τροφή και η επάρκεια τα πρώτα χρόνια της ζωή μας καθορίζει τα αισθήματα εμπιστοσύνης που θα δείξουμε αργότερα σε σχέση με το περιβάλλον και τους άλλους».
Στην αρχή ο ακανόνιστος ρυθμός βρίσκεται συνέχεια μέσα σου. Αργά, γρήγορα, δεν ξέρεις τι είναι αρκετό. Το γρήγορο σε κουράζει, στο αργό χρειάζεσαι υπομονή. Σιγά-σιγά άρχισα να παρατηρώ πιο προσεχτικά τα παιδιά γύρω μου, όταν τελείωνε η προπόνηση κάναμε ένα μεγάλο κύκλο και καθόμασταν κάτω, γελάγαμε και λερώναμε τα ρούχα μας στο άσπρο χώμα, μάλλον από την παιδική μας αμηχανία. Στο τελευταίο μέρος της προπόνησης τηρούσαμε τις οδηγίες για καλές διατάσεις, κάποιος προσπαθούσε να μας δείξει τι να κάνουμε, για λίγο γινόταν ο αρχηγός μας. Ήταν η ευκαιρία να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια να δούμε το σώμα του, να ζηλέψουμε την ευλυγισία του, να μαντέψουμε τη διαφορετικότητά μας.
Ο ρυθμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας, ενυπάρχει μέσα στο σώμα μας και γύρω μας.
Τι ωραίο να θυμάσαι πώς έμαθες το σώμα σου, πώς δοκίμασες, προσπάθησες και κοινωνικοποιήθηκες μέσα από τον αθλητισμό.
13°
