Μου πρότειναν να μιλήσω κάπου για ένα διεθνές θέμα (προσφυγικό) και μου φάνηκε παράξενο – δεν είμαι πολιτικός, ούτε αυτό που λέμε μερικές φορές περιπαικτικά «πολιτικός συντάκτης», δεν θέλω να γίνω παράγοντας. Μέσα στην παράνοιά μου, πιστεύω ότι το Σύστημα που όλη την ώρα συνωμοτεί (δουλειά δεν έχει ο διάολος) σε κάνει παράγοντα όταν θέλει να σε από-καυλώσει εντελώς, να σε αποστειρώσει και να σε βάλει σε ένα ράφι μαζί με κτερίσματα, μπιμπελό και μπούστα του Λένιν: από την ώρα που σε θεωρεί σοβαρό άτομο, που ανεβαίνεις σε ένα εξεδράκι με μικρόφωνο για να πεις τη στραβή σου επί θέματος πανασχέτου με σένα, είσαι παράγοντας. Κι από τη στιγμή που γίνεσαι παράγοντας, αλλάζεις, αλλοιώνονται αυτά που γράφεις, υποψιάζομαι μάλιστα ότι κόβεις μαχαίρι το σεξ… επίσης, όπως έλεγε ο μεγάλος Μίμης Σουλιώτης, «Όσο πιο ασήμαντος ο άνθρωπος, τόσο πιο σημαντικό το μικρόφωνο».
Φυσικά και έχω άποψη για διάφορα πράγματα αλλά όχι τόσο πανίσχυρη ώστε να αρπάξω ένα μικρόφωνο και να την πω σε κάθε πικραμένο. Παλιά, που έμπαινα συχνά σε ταξί, με ξάφνιαζαν οι ταξιτζήδες-ειδήμονες, που είχανε ατσάλινη άποψη και κάθετες θεωρίες για όλα. Τώρα έχει εκλείψει το είδος (ή δεν μπαίνω σε τόσα ταξί) και δεν μου λείπει κιόλας, μια τηλεόραση να ανοίξεις οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας θα δεις έναν οποιονδήποτε, οποιασδήποτε ηλικίας και διάθεσης, να λέει κατηγορηματικά τις απόψεις του. Φυσικά και είμαι υπέρ του συμφώνου συμβίωσης όπως και (εννοείται…) να μπορεί να υιοθετήσει παιδί ένας ή περισσότεροι ομοφυλόφιλοι, αλλά δεν είναι πιο κατάλληλο πρόσωπο ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος να μιλήσει δημόσια επί του θέματος; Που τα λέει σωστά, και τον αφορά πιο άμεσα; Αν και, δεν αποκλείει κανείς την πιθανότητα να αποφασίσει στα 70-80 του, ο κανείς ή εγώ η ίδια, να αποφασίσει λέω να συμβιώσει με άτομο του ιδίου φύλου: ο έρως χρόνια δεν κοιτά, και σίγουρα δεν κοιτάζει φύλο όταν του έρχεται η κατραπακιά…
Λέσβιον
‘Ενυγουεη, εκτός λογοπαιγνίου, το «Λέσβιον» στο Γαλάτσι είναι σούπερ ουζερί-καφενείο-ταβερνάκι, παραδοσιακό και παλιό (από το 1965!) με ωραίους μεζέδες και ορίτζιναλ ατμόσφαιρα καφενείου της Λέσβου – ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θα το λάτρευε. Σε διάφορες φάσεις της ημέρας μπορεί να το πετύχετε με ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση, με χαρτάκι που παίζουν παρέες όχι-πολύ-ηλικιωμένων Μυτιληνιών στην τσόχα, με άλλες παρέες ακόμα και φοιτητών, με φίλες που πίνουν ούζο και με φίλους που δοκιμάζουν μεζέδες. Οι σαρδέλες στη σχάρα είναι must, η φάβα, το χταπόδι και καλαμάρι, επίσης. Με 15-18 ευρώ το άτομο περνάς πολύ ωραία και καθόλου μα καθόλου δήθεν.
Στα πλαίσια του «καθόλου δήθεν», και επειδή πηγαίνω κατά καιρούς σε διάφορες λαϊκές αγορές… παίρνω πολύ ωραίο μυρωδάτο βιολογικό λάδι από την Οικογένεια Κοντογιάννη. Το πετιμέζι τους είναι αρωματικό, σταφυλένιο, αφροδισιακό σχεδόν… Η Οικογένεια Κοντογιάννη εδώ και πέντε γενιές έχει αμπέλια στην Ακροκόρινθο, οι σταφίδες της είναι οι πιο αφράτες έβερ, το κρασί ωραίο, το πετιμέζι αχτύπητο – έχει πάρει διεθνή βραβεία, αφήστε που είναι τέλειο φάρμακο για την αναιμία όπως μου λένε οι εναλλακτικοί. Όλα είναι βιολογικά, σε πρότυπες καλλιέργειες που σέβονται το περιβάλλον, χωρίς λιπάσματα, χημικά ή καλλιαρντοσύνες, και το λάδι τους, σας λέω, είναι αριστούργημα. Τα προϊόντα τα βρίσκεις σε βιολογικές λαϊκές αγορές, στο σάιτ www.kontogiannisfamily.gr ή στην Ακροκόρινθο, αν σου αρέσουν οι (μακρινούτσικες) βόλτες.
Τέλος ένα βράδυ πήγαμε στο “Jonah’s café wine bar and grill”, και όλα όσα παραγγείλαμε ήταν πολύ νόστιμα, πρωτότυπα και φροντισμένα. Το “Jonah’s” είναι καινούργιο, φωτεινό, αεράτο, φιλικό και ανοιχτό όλη μέρα, με σνακ, πιάτα, ποτά, καφέδες, κοκτέηλ κλπ. Το χειροποίητο μπέργκερ είναι πολύ νόστιμο, όπως και ο ψητός σολομός, τα μπιφτεκάκια και η μους σοκολάτα με φράουλες και κανταΐφι. Κάθε μέρα σερβίρει ένα πιάτο «της μαμάς» (το παστίτσιο είναι πολύ δυνατό), οι τιμές είναι λογικές και το σέρβις πρόθυμο. (Να κρατιέστε λίγο όταν ακούτε «το σέρβις είναι συμπαθητικό», σημαίνει ότι κάθεσαι ξερός μια ώρα και περιμένεις χωρίς ούτε νερό. Όχι, εδώ το σέρβις είναι άψογο!). Γενικά αισθάνεσαι ωραία στο μαγαζί, καμιά δηθενιά, κανένα στήσιμο δεν σε χαλάει, και τα παιδιά που δουλεύουν εκεί δείχνουν ευχαριστημένα, πράγμα σπουδαίο από όλες τις απόψεις.
Οι οποίες είναι πολλές, τις έχουμε και τις χαιρόμαστε. Απλώς αναρωτιέμαι πως μπορεί να είναι απόλυτα 100% σίγουρος κανείς ότι ποτέ του δεν θα ερωτευτεί τρελά άτομο του ιδίου φύλου. Γιατί μόνον όποιος είναι 100% υπερ-σίγουρος, μόνον αυτός δικαιολογείται να έχει αντίθετη άποψη όσον αφορά το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων. Επίσης και όποιος ζει σε μοναστήρι, πάνω σε κοντάρι, σε βραχονησίδα χρόνια τώρα, σε σπήλαιο κάτω από τη γη ή σε κοντινό πλην όμως άχαρο και αγάμητο άλλο πλανήτη…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
