Μικρή και τριανταφυλλένια ήσουν όταν πρωτογνωριστήκαμε. Γεμάτη άκαμπτους εγωισμούς και φόβο μέχρι τον ουρανό. Μόνο όταν πονούσες καταλάβαινες ότι αγαπάς και η ηρεμία σε τρόμαζε. «Εγώ δεν θα γίνω το νερόβραστο λιμάνι κανενός. Θέλω ηδονικές φουρτούνες και οργασμικά κύματα», μου έλεγες και πιο πολύ για εσένα τα έλεγες. Να τα ακούς, μήπως τα πιστέψεις.
Σου άρεσαν τα δύσκολα αγόρια, αυτά που είχαν πάντα πιο πολλά προβλήματα από ότι εσύ, και έβαζες σκοπό να τα γιατρέψεις, μα η γιατρειά πηγάζει πάντα από μέσα μας και στο τέλος έμενες πάντα μόνη και ξοδεμένη, μικρή και τριανταφυλλένια μου νοσοκόμα.
Έτσι ξοδεμένη σε συνάντησα για πρώτη φορά και είδα με πόσο κόπο πάσχιζες να κρύψεις τη γλύκα σου. Πόσο λυσσασμένα προσπαθούσες να ξεθωριάσεις την τρυφερή ομορφιά σου. Παρίστανες τη μεγάλη, μα ήσουν μια σταλιά. Παρίστανες την τετραπέρατη μα ήσουν μια ανάσα πριν την επόμενη σου βλακεία.
«Όλα τα φαγητά μ΄ αρέσουν εκτός από τον τραχανά» μου είχες πει. Σου θύμιζε σκοτεινή επαρχία και καταπιεσμένες αγάμητες κόρες αυταρχικών μανάδων που πεθαίνουν γηροκομώντας τες. Εσύ την άφησες και την επαρχία και την αυταρχική μάνα, αλλά ο τραχανάς σε στοίχειωσε σαν ό,τι προσπαθούμε μανιωδώς να αποφύγουμε. Και δεν είναι ότι απλά δεν τον έτρωγες. Πάθαινες αλλεργία. Τον σιχαινόσουν.
Σήμερα που σε έφερα πάλι στο μυαλό και ενώ ο τζίτζικας σκάει, ρίχνω στο κρύο νερό της κατσαρόλας το μισητό σου υλικό. Σε μέτρια φωτιά τον ανακατεύω και θυμάμαι πόσο μου αντιστάθηκες στην αρχή. Ό,τι και αν έκανα δεν μπορούσες να με δεις ερωτικά. Ακόμα και όταν τελικά πηδηχτήκαμε μου τόνιζες ότι είμαστε απλά φίλοι. Ότι είναι μια μεταβατική φάση.
Ότι ήμουν πολύ καλός για τα γούστα σου και σύντομα θα με πλήγωνες βαθιά. Δεν ήθελες να σε κερνάω γιατί δεν ήσουν τέτοια κοπέλα. Δεν ήθελες αναμμένα κεριά και σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς γιατί δεν ήσουν ρομαντική. Όμως εγώ μικρή και τριανταφυλλένια μου, είδα όλη την αλήθεια σου, πίσω από τα κοκκινισμένα σου μάγουλα. Άκουσα όλα τα μυστικά σου, πίσω από τον τρόπο που άκουγες τη βροχή κάποιο Σεπτέμβρη.
Προσθέτω αλάτι, πιπέρι και βούτυρο και ανακατεύω το «μίζερο φαΐ» όπως το έλεγες μέχρι να χυλώσει. Και ας είναι σχεδόν καλοκαίρι. Έμεινα μαζί σου και ας μην καταδέχτηκες ποτέ να μου πεις σ΄ αγαπώ. Και ας με άφησες για κάποιον στα κυβικά σου, όπως μου είπες στο τέλος. Κάποιον που θα μπορούσε να σε αντέξει, γιατί ούτε εκείνος αντεχόταν, όπως συμπλήρωσες.
Σερβίρω δύο πιάτα, πασπαλίζω με μπόλικη φέτα και ανακατεύω. Δεν τρώω όμως. Εύχομαι αυτό το καλοκαιρινό βράδυ, να σε έχει αγκαλιά κάποιος που να μπορεί να δει πίσω από τους δήθεν άκαμπτους εγωισμούς σου. Να καταλάβει ότι τρέφεσαι αποκλειστικά με λάθη, τι να σου κάνει εσένα ένας ασήμαντος τραχανάς;
Να νιώθει όταν σε ανοίγει, ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο για την υγρή σου καύλα. Αλλά για το μικρό και τριανταφυλλένιο σου τρόμο. Μη γίνεις μια σαν όλες τις άλλες, τις απλές, τις συνηθισμένες. Που ζουν ζωές κανονικές. Που πεθαίνουν έχοντας ζήσει αυτές τις απλές κανονικές ζωές. Αχ κοριτσάκι μου. Τίποτα δεν κατάλαβες κοριτσάκι μου.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
12°
