Στην πρώτη ταβέρνα στον Σωρό και σε μια από τις λίγες πια της Αντιπάρου, η οικογένεια Τριαντάφυλλου ανοίγει κάθε μέρα φύλλο και μας ταΐζει αγάπη
Soros λένε αλλοδαποί και Έλληνες που καταφθάνουν στο νησί διαβάζοντας το όνομα της όμορφης παραλίας στο Google maps. Για τους νέους επισκέπτες είναι ο greeklish Sόρος με τον τόνο στην πρώτη συλλαβή. Για αρκετούς, μάλιστα, εστιάτορες κι επιχειρηματίες της εστίασης, τα μενού τους μοιάζουν να απευθύνονται στον ίδιο τον Soros (με τον τόνο στην πρώτη συλλαβή). Στο Περαματάκι στον Σωρό, αμέσως μετά την πιο αγαπημένη μου παραλία, τον μικρό Σωρό, η οικογένεια Τριαντάφυλλου σερβίρει πίτες, ήθος και μαγειρευτά από το 1988. Χωρίς αναπροσαρμογές για τους multimillionaires επισκέπτες αλλά και χωρίς εκπτώσεις.
Έτσι είναι με τις οικογενειακές επιχειρήσεις στους τόπους διακοπών μας. Παρακολουθούμε τη ζωή τους από καλοκαίρι σε καλοκαίρι. Ο Γιάννης, ας πούμε, ο γιός της οικογενείας, γεννήθηκε λίγο πριν ανοίξει το Περαματάκι. Έχει δυο παιδιά. Το μικρό, το κορίτσι, είναι συνομήλικο με τον γιο μας, ο οποίος ξετρύπωσε το ποδηλατάκι του μεγάλου του γιου, Κωνσταντίνου και τρέχει στην κουζίνα. Εκεί όπου από νωρίς, κάθε πρωί, ο πατέρας Κώστας μαγειρεύει με υλικά ντόπια, αντιπαριανά, παριανά και αξιώτικα. Μαζί του στην κουζίνα και η Μυρτώ, που τη θυμάμαι να σερβίρει ξυπόλητη. Η Μαργαρίτα, το τρίτο παιδί της οικογένειας, ασχολείται με ενοικιαζόμενα δίπλα στην ταβέρνα.
Στα καλοκαίρια μας μετράμε τις αλλαγές κι επουλώνουμε πληγές. Το καλοκαίρι που είχα χάσει τη δουλειά μου. Ένα καλοκαίρι που η μαμά τους δεν ήταν εκεί. Το καλοκαίρι που ξεκίνησαν όλοι να σερβίρουν σεβίτσε. Το φετινό καλοκαίρι που ήθελα να μάθω περισσότερα. Να γελάσω με το αιχμηρό χιούμορ του Γιάννη αλλά να μας πει ο μπαμπάς Κώστας την ιστορία του. «Να σου βάλω ένα τσίπουρο;», αντιπρότεινε. Στα 14 του έφυγε από την Αντίπαρο για να δουλέψει στα καράβια. Πρώτη φορά σε αεροπλάνο, παιδί μικρό που έφυγε από τον τόπο του, φοβήθηκε. Στο αεροδρόμιο του Αμβούργου, ο πράκτορας ξέχασε να τον παραλάβει κι εκείνος έκλαψε. Δούλεψε στα καράβια μέχρι τις αρχές του ’80. Μάγειρας που θαλασσοπνιγόταν κι ήλπιζε να γυρίσει στο νησί. Έκανε ένα ταβερνάκι στη Χώρα και το 1988 τραβήχτηκε στον Σωρό. Με τον τόνο στη λήγουσα. Ήταν οι πρώτοι που είχαν τηλέφωνο. Από τότε, πλάθει σουτζούκια, ανοίγει φύλλο, φτιάχνει λαδερά και ρίχνει στη σχάρα ψάρια και κρέατα λαχταριστά.
Το επόμενο καλοκαίρι θα είναι το 34ο για το Περαματάκι. Από τη φιλόξενη βεράντα που μοιάζει με την πλώρη από μεγάλο καράβι, αγναντεύεις τη θάλασσα, στο βάθος η Ίος και η Σίκινος. Μπορεί και να έχει αλλάξει. Να χτιστεί μια αποθήκη από κάτω. «Ρίξτε μια ματιά», θα μας πουν οι εξαιρετικοί σερβιτόροι που εφέτος συναντήσαμε εκεί. «Θα μας τα πείτε», θα αντιπροτείνουμε γιατί θα είναι εκείνο το καλοκαίρι που δεν βλέπω να διαβάζω καταλόγους. Είναι η ταβέρνα που δεν θέλω να διαβάσω τον κατάλογο. Θέλω να τα κάνω εικόνα: «από πίτες έχουμε κρεμυδοελιόπιτα, κολοκυθόπιτα, σπανακόπιτα, μανιταρόπιτα, κοτόπιτα, με λιαστή ντομάτα, χωριάτικη». «Βάλτε δυο, όποιες θέλετε και δυο για την παραλία». «Από μαγειρευτά έχουμε μουσακά, σουτζουκάκια και κεφτέδες κοκκινιστούς, κολοκυθάκια γεμιστά, μπριάμ, ιμάμ, μπάμιες, σουπιές, χταποδάκι». Τζατζίκια και σαλάτα με παντζάρι, σαγανάκι με τυράκι Αντιπάρου. «Από της ώρας έχουμε.. ». Εννοείται ότι τα ψάρια και τα κρέατα είναι μόνο από εκείνα που θα έδιναν στα παιδιά τους. Όμως δεν μας νοιάζουν τα της ώρας, μας νοιάζουν τα πιάτα που γράφουν ιστορία εδώ και δεκαετίες. Τη δική σας και τη δική μας ιστορία.
